Ο άτυχος Δημήτρης Φιλιππής το μοιραίο απόγευμα της 23ης Ιουλίου βρισκόταν μαζί με συγγενείς στην κατασκήνωση ορειβατών – φυσιολατρών στο Μάτι όταν είδε τις φλόγες να πλησιάζουν και έτρεξε να ζητήσει βοήθεια. Στην προσπάθειά του να απομακρυνθέι, εγκλωβίστηκε με τη μηχανή και αναγκάστηκε να σταματήσει και να τρέξει.
«Μπήκα σε ένα στενό που ήξερα ότι καταλήγει στη θάλασσα, αλλά ο δρόμος είχε κουκουνάρια καμμένα και γλίστρησα και έπεσα κάτω. Μετά βούτηξα στη θάλασσα, μετά ήρθαν κάποια στιγμή και μας πήραν οι βάρκες και μετά λεπτομέρειες δεν θυμάμαι πρέπει να λιποθύμησα!»
Ανατριχιάζει η σύντροφός του που εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν σε διαφορετική περιοχή στο Μάτι: «το μόνο που ήθελα ήταν να σώσω το παιδί μου. Και γι’ αυτό το έστειλα ασυνόδευτο με τις πρώτες βάρκες που ήρθαν προκειμένου να σωθεί εκείνο από εκεί που καιγόμασταν κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα».
Όπως μεταδίδει το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1, ο Δημήτρης ομολογεί: «Έφτασα σε σημείο που με το ζόρι κράταγα το κεφάλι μου έξω από το νερό και έλεγα ότι αν δεν έρθουν να μας πάρουν θα πνιγώ. Από το κάψιμο θα πνιγόμουν. Είχα τρομερή κούραση και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Έβλεπα που έβαζαν πανιά στα πρόσωπά τους να καλυφθούν και εγώ μόλις έβαζα το πανί ήταν τόσο αδύνατη η αναπνοή μου που δεν μπορούσα να αναπνεύσω, πνιγόμουν!»
Σήμερα μετά από όλους αυτούς τους μήνες στο κρεβάτι του Ευαγγελισμού ο Δημήτρης ξεσπά σε δάκρυα: «Αυτοί οι άνθρωποι μου έσωσαν τη ζωή, ήμουν πολύ χάλια. Όλο το προσωπικό του ευαγγελισμού μου συμπεριφέρθηκε σαν να ήμουν παιδί τους. Τους ευχαριστώ για όλα».
Κατά αυτή τη δύσκολη περίοδο από το πλάι του δεν έφυγε στιγμή η σύντροφός του: «Πάντα έμπαινα μέσα στην εντατική, του μίλαγα παρ’ όλο που ήταν σε καταστολή και πάντα είχα το χαμόγελο στα χείλη και την ελπίδα ότι θα βγει από εκεί».
Ο ίδιος ομολογεί πως το περιστατικό τον έχει σημαδέψει: «Παλεύω κάθε μέρα και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πως κάηκαν 100 άνθρωποι χωρίς λόγο. Δεν υπήρχε κράτος, δεν υπήρχε τίποτα. Όλοι ήταν απών!»
