Όλοι γνωρίζουμε τι είχε να πει ο Philip Larkin για τους γονείς. Είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς το χαρούμενο και βλάσφημο ποίημά του, το οποίο έχει γίνει κάτι σαν... ευαγγέλιο, για το πώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποφύγουν να μεταδώσουν τα ελαττώματά τους στους απογόνους τους. Άλλωστε η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη επινοήσει κάποια μέθοδο ανατροφής των παιδιών που να είναι ανώτερη από την πυρηνική οικογένεια.
Είναι κάτι τέτοιο δυνατό ή -πόσο μάλλον- επιθυμητό;
Αυτό είναι το ερώτημα που κινεί το Wayward (Στον ίδιο δρόμο), του Mae Martin, που σαρώνει στο Netflix. H νέα σειρά κυκλοφόρησε στην πλατφόρμα στις 25 Σεπτεμβρίου και έχει κακτήσει την κορυφή του Top 10, με πάνω από 14 εκατομμύρια προβολές.
Κάτι ανάμεσα σε ψυχολογικό θρίλερ και εφηβικό δράμα
Η σειρά συνδυάζει στοιχεία αστυνομικού και ψυχολογικού θρίλερ μυστηρίου και εφηβικού δράματος. Αγγίζει θέματα που προκαλούν έντονες συζητήσεις: από την ταυτότητα των τρανς ατόμων μέχρι τη προβληματική βιομηχανία των εφήβων και ξεχωρίζει επειδή τα τοποθετεί σε πλαίσιο και τα περιπλέκει, αντί να καταλήγει σε πολεμικές αντιπαραθέσεις.
«Ένας αστυνομικός υποπτεύεται ότι το σχολείο για προβληματικούς έφηβους της μικρής του πόλης — και η χαρισματική του ιδρύτρια — μπορεί να μην είναι αυτό που δείχνουν», λέει η σύντομη σύνοψη του streamer. Ένα θρίλερ μυστηρίου για ένα οικοτροφείο, του οποίου η απόκοσμη επιρροή στην περιοχή και οι σκληρές ψυχολογικές «θεραπείες» ωθούν τον νεότερο βοηθό σερίφη της μικρής πόλης να θέσει ερωτήματα που κανείς δεν θέλει να απαντήσει.
Συγκεκριμένα, η ιστορία ξετυλίγεται από δύο βασικές οπτικές γωνίες. Η σειρά ακολουθεί τον Alex Dempsey (Martin), έναν αστυνομικό από το Ντιτρόιτ που μετακομίζει στην (φανταστική) πατρίδα της συζύγου του, το Tall Pines του Βερμόντ. Μικρό, γοητευτικό και γεμάτο μυστικά. Η Laura (Sarah Gadon) είναι έγκυος, ο Alex θέλει να κάνει μια νέα αρχή και τούς έχει δοθεί ένα ευρύχωρο σπίτι στην εξοχή από την ανεπίσημη επικεφαλής του τόπου, Evelyn Wade (Toni Collette). Όπως γρήγορα αποδεικνύεται, η Laura ήταν μαθήτρια στην Ακαδημία της Evelyn, ένα τοπικό οικοτροφείο για «προβληματικούς εφήβους», και οι δύο τους έχουν διατηρήσει μια οικογενειακή σχέση από τότε. «Δες ποιος είσαι πραγματικά και ΚΑΝΕ κάτι γι' αυτό», διακηρύσσει ένα φυλλάδιο με τη φωτογραφία της τρομακτικής, Evelyn.
Η ειλικρινής αλλά... ευερέθιστη σχέση τους είναι το πρώτο στοιχείο που κάνει τον Άλεξ να υποψιαστεί ότι μπορεί να υπάρχουν πράγματα που δεν γνωρίζει για την ανατροφή της συζύγου του. Σε αυτό πρέπει να προσθέσεις και το ανησυχητικό γεγονός το ότι όλοι στην πόλη γνωρίζουν ποιοι είναι, από πού προέρχονται και κάθε λεπτομέρεια για το μωρό που περιμένουν.
Ή μήπως είναι πιο ανησυχητικό τελικά, το γεμάτο με αίματα παιδί που ξεπετάγεται από το δάσος, εγκαινιάζοντας έτσι την πρώτη βάρδια του Άλεξ στην αστυνομία...;
{https://youtu.be/2kSNuohhKyc?si=jPOskAWxORpafOel}
Να έχεις το μυαλό σου ανοιχτό
Η μυστηριώδης σειρά της Martin ασχολείται σίγουρα με τους εφήβους μας, αλλά η προσήλωση στις ανησυχίες αυτές έχει σκαμπανεβάσματα, όπως και ο τόνος της σειράς, που μεταβάλλεται από αποστασιοποιημένος σε συμπονετικός. Η ένταση υπάρχει, αλλά είναι υποτονική. Το μυστήριο είναι λειτουργικό, αλλά στερείται συγκλονιστικών στιγμών.
Το «Wayward» είναι γεμάτο με περίεργες λεπτομέρειες που συμβάλλουν στη δημιουργία μιας σταθερά ανατριχιαστικής ατμόσφαιρας, ακόμα κι αν δεν καταφέρνει να προκαλέσει είτε μια ρεαλιστική αίσθηση ή μια πιο έντονη ιστορία τρόμου (ώστε να ικανοποιήσει καλύτερα τους οπαδούς του είδους που αναζητούν μεγάλες συγκινήσεις). Αντ' αυτού, βρίσκεται κάπου στη μέση, αφήνοντας κατά μέρος κάθε καυστική κριτική ή ανατριχιαστικές τρομάρες.
Επιπλέον, ο Μάρτιν έχει μιλήσει ανοιχτά για τους «τόνους μεταφορών» που περιέχονται σε αυτή τη δεύτερη σειρά του για το Netflix (μετά την καυστική, ημι-αυτοβιογραφική κωμωδία Feel Good). Έτσι, γίνεται πολύ πιθανό, διαφορετικοί θεατές να καταλήξουν σε διαφορετικές ερμηνείες.
Σε γενικές γραμμές, υπάρχει μια μάλλον απλουστευμένη αποτύπωση στον τρόπο με τον οποίο περνάμε από την εφηβεία στην ενηλικίωση, τι (και ποιον) παίρνουμε μαζί μας και τι επιλέγουμε (ή αναγκαστικά) να αφήσουμε πίσω — θέματα που από καιρό αντηχούν στο έργο του δημιουργού της σειράς.
Το «Wayward» λειτουργεί επίσης ως αλληγορία για τη μετάβαση φύλου (ο Μάρτιν είναι non-binary, ενώ ο χαρακτήρας του Άλεξ, είναι τρανς άνδρας) και καταδεικνύοντας παράλληλα τους κινδύνους του απομονωτισμού και τη θεραπευτική επίδραση της κοινότητας. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι υπάρχει μια απόρριψη του αυταρχισμού και του ολοκληρωτισμού, αν και μόνο σε γενικές γραμμές.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι το «Wayward» κυλάει με μια επιπόλαιη πλοκή μερικές φορές. Ωστόσο, σίγουρα η Collette για άλλη μια φορά ξεχωρίζει, παίζοντας έναν εκφοβιστικό χαρακτήρα. Αν και μπορεί να μην καταγραφεί ως μία από τις πιο δυνατές cult ιστορίες που σαρώνουν στη μικρή οθόνη, το «Wayward» έχει λιγότερα προβλήματα από ιδιαιτερότητες. Απλά, να έχεις το μυαλό σου ανοιχτό.




























