Ο Γιάννης Τσιμιστέλης, αναφέρθηκε στις σκηνές της πρώτης του ταινίας, το «Οξυγόνο», οι οποίες ήταν έντονα συναισθηματικά φορτισμένες.
«Σε κάθε δουλειά ψάχνεις. Όσο ζεις και είσαι σε αυτό το χώρο μαθαίνεις και δεν σταματάς ποτέ. Αυτό σε κάνει να μην ρουτινιάζεις ποτέ. Αυτό μ’ αρέσει εμένα. Και η αλλαγή της συνθήκης. Κάθε πρότζεκτ είναι διαφορετικό. Συνεργάζεσαι με άλλους ανθρώπους. Όλο αυτό είναι ανανεωτικό.
Από την άλλη είναι και τόσο εφήμερο που πρέπει να σφραγίζεις μία βίζα κάθε έξι μήνες. Αυτό σου δημιουργεί και μία ανασφάλεια, επαγγελματική. Προς το παρόν δεν είχα τέτοιο θέμα, γιατί κάθε φορά που έκανα μία δουλειά περίπου στο τελείωμά της, προέκυπτε η επόμενη δουλειά… Οπότε δεν είχα τέτοια φοβία», είπε αρχικά ο Γιάννης Τσιμιτσέλης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μιλώντας για την περίφημη σκηνή στην ταινία «Οξυγόνο», όπου έπρεπε να χτυπήσει την Τζόυς Ευείδη, είπε: «Είναι μυθοπλασία, έτσι; Δεν την έχω χτυπήσει. Και της ζητώ συγγνώμη… Έπρεπε να την χτυπήσω στο πάτωμα. Έβαζα το χέρι μου κάτω από το κεφάλι της και έκανα την κίνηση και χτυπούσα το χέρι μου. Σε κάποια φάση γλιστράει το χέρι μου και χτύπησα κανονικά τη γυναίκα κάτω. Εν τω μεταξύ στο σινεμά δεν είναι μία λήψη και τέλος. Πάει και δεύτερη και τρίτη και… Και ήταν λίγο… Εντάξει άντεξε η γυναίκα».
Αν υπήρχε σκηνή που τον έκανε να βάλει τα κλάματα, είπε: «Και πάλι στο “Οξυγόνο” ήταν η σκηνή που με βίαζαν. Ήμουν τότε 22 ετών. Ξαφνικά κάνω μία μεγάλου μήκους ταινία και έχω μια σκηνή που με βιάζουν. Έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ δύσκολη ταινία για μένα. Γιατί ήταν ο πρώτος μου μεγάλος ρόλος. Για μένα όλη η ταινία ήταν αυτή η σκηνή. Πριν είχα έναν κόμπο στο στομάχι πως θα κάνω αυτή την σκηνή. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δηλαδή με που έγινε η σκηνή του βιασμού, μετά άρχισα να βρίζω να κλωτσάω καρέκλες. Από αντίδραση».
