Ειδικότερα, την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, κατόπιν παραπομπής από το Εργατικό Τμήμα, την απασχόλησαν οι απολύσεις 5 εργαζομένων στο ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, οι οποίες έγιναν μετά την ισχύ του Μνημονίου ΙΙ και την εφαρμογή του άρθρου 5 της 6/2012 Πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου. Με την ΠΥΣ αυτή, καταργήθηκαν οι λεγόμενες «ρήτρες μονιμότητας» από όσους κανονισμούς εργασίας περιλαμβανόντουσαν τέτοιες ρυθμίσεις αυξημένης προστασίας των εργαζομένων.
Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, το ΚΤΕΛ Χαλκιδικής κατά τις 5 απολύσεις δεν εφάρμοσε τις διατάξεις του γενικού κανονισμού προσωπικού των ΚΤΕΛ, που περιλαμβάνει «ρήτρες μονιμότητας» για την προστασία των εργαζομένων και περιορίζει τα δικαιώματα του εργοδότη για ελεύθερη καταγγελία των συμβάσεων εργασίας.
Το ΚΤΕΛ, εφήρμοσε τις εργατικές διατάξεις για τις απολύσεις με το επιχείρημα ότι «ρήτρες μονιμότητας» του γενικού κανονισμού προσωπικού των ΚΤΕΛ έχουν καταργηθεί με την ΠΥΣ 6/2012.
Οι τέως εργαζόμενοι στο ΚΤΕΛ δικαιώθηκαν από το Μονομελές Πρωτοδικείο Χαλκιδικής, αλλά το ΚΤΕΛ άσκησε αναίρεση στον Άρειο Πάγο, αλλά στον Άρειο Πάγο τέθηκε θέμα συνταγματικότητας του άρθρου 5 της ΠΥΣ 6/2012. Το Εργατικό Τμήμα του Αρείου Πάγου παρέπεμψε το όλο ζήτημα στην Ολομέλεια του Α.Π.
Ενώπιον της Ολομέλειας τα δύο μέλη του Αρείου Πάγου πρότειναν να κριθεί συνταγματικό (σύμφωνο με τα άρθρα 26 και 43 του Συντάγματος) το άρθρο 5 της επίμαχης ΠΥΣ, που καταργεί τις «ρήτρες μονιμότητας» που προστατεύουν τους εργαζόμενους.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε η επίμαχη ΠΥΣ «στόχευε στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας στον ιδιωτικό τομέα (για το λόγο αυτό άλλωστε θεσμοθετήθηκε και η μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα) και στην αποδέσμευσή τους από όρους νόμους που καθιερώνουν ρήτρες μονιμότητας».
Ο Άρειος Πάγος επιφυλάχθηκε να εκδώσει την απόφασή του.
