«Δεν αισθανόμουν σαν παιδί ενοχές, όχι, ήταν ξεκάθαρο για εμένα ποιος φταίει. Νομίζω ότι ο αθλητισμός ήταν το καλύτερο που μου συνέβη στη ζωή, δηλαδή ήρθε καπάκι. Είναι απίστευτο πως ήρθε στα 12 μου χρόνια ο αθλητισμός και από εκεί και πέρα άρχισα να χτίζω τα όνειρα μου πάνω σε αυτό. Όλη μου η ζωή είναι ένας αγώνας. Στα 11 μου χρόνια ήρθε και η σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα μου, δεν ήθελα όμως εκείνη τη στιγμή να μιλήσω σε κανέναν. Δεν μιλάς ποτέ εκείνη τη στιγμή, δεν σε ακούει κανένας ποτέ».
«Δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να φταίω εγώ, δεν είναι αυτό. Απλά σκέφτεσαι ότι δεν έχει νόημα η ζωή. Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι δεν αξίζει να ζεις. Μιλάμε για ένα παιδί ηλικίας 12 ή 15 ετών, οπότε είναι δύσκολες οι καταστάσεις να διαχειριστεί ένα παιδί την ύπαρξη του και να υπάρχει και μέσα στο σπίτι. Οπότε για αυτό τα μάζεψα και έφυγα από το σπίτι».
Μπορεί να μου διέλυε το σώμα αλλά νομίζω ότι τα όνειρα και το μυαλό μου δεν τα πείραξε ποτέ κανένας
«Τα όνειρα μου ήταν απίστευτα. Μπορεί να μου διέλυε το σώμα αλλά νομίζω ότι τα όνειρα και το μυαλό μου δεν τα πείραξε ποτέ κανένας. Είναι όνειρο να φτάσω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, να φτάσω στα δικά μου μετάλλια και στις δικές μου κορυφές. Ήθελα να ξεφύγω, να σπουδάσω γιατί τότε ήταν πάρα πολύ δύσκολο στην Πάτρα να πεις ότι θα πας στο Πανεπιστήμιο όταν δεν τελείωναν ούτε το δημοτικό. Οπότε με φάρο τα όνειρα μου προχωρούσα στη ζωή» αποκάλυψε η πρωταθλήτρια.
