Γιατί μετά από 13 ημέρες στα μπλόκα και 15 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα δεν μπορεί, παρά τις εργώδεις προσπάθειες της πολιτικής εξουσίας, να ενεργοποιηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός απέναντι στον αγώνα των αγροτών;
Γιατί τα μεγάλα ΜΜΕ φαίνεται τόσες μέρες μετά να μην καταφέρονται κατά των αγροτών, έστω υπόγεια;
«Γιατί αυτή τη φορά οι αγρότες έχουν δίκιο». Είναι η φράση που επικρατεί σε κοινωνικό επίπεδο. Διότι αυτό που φαίνεται καθαρά πλέον 13 μέρες μετά είναι ότι ο αγώνας των αγροτών είναι και κοινωνικός.
Δεκατρείς μέρες μπλόκα και δεν έχει υπάρξει επαγγελματική κατηγορία που να στραφεί, τουλάχιστον ανοιχτά κατά των αγροτών, από τους οδηγούς και ιδιοκτήτες ταξί, μέχρι τους ιδιοκτήτες καταστημάτων εστίασης και τους κρατούμενους ανά τη χώρα.
Μεγαλειώδης ο αγώνας των αγροτών
Ο αγώνας των αγροτών αυτή τη φορά είναι μεγαλειώδης. Μόνο στη Θεσσαλία αυτή τη στιγμή υπάρχουν στους δρόμους, στις εθνικές οδούς πάνω από τέσσερις χιλιάδες (4000) τρακτέρ. Ούτε 100, ούτε 500, αλλά 4000! Και αυτά τα τρακτέρ δεν παρέμειναν παρατεταγμένα, χωρίς κόσμο.
Έκλεισαν εθνικές οδούς, γέφυρες, διόδια, λιμάνια. Και όλα αυτά με κόσμο. Κυρίως αγρότες, οι οποίοι οργανώθηκαν, έστησαν σκηνές, άναψαν φωτιές, στόλισαν δέντρα και όρισαν ομάδες περιφρούρησης. Μία βόλτα στα μπλόκα είναι απελευθερωτική. Για έναν βασικό λόγο. «Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια περπατά κανείς στον δημόσιο εθνικό δρόμο. Σε έναν δρόμο που κανείς δεν θα βρισκόταν πεζός υπό άλλη συνθήκη», όπως λένε οι ίδιοι οι αγρότες. Οι πολίτες, με αφορμή τον αγώνα των αγροτών περπατούν στο δημόσιο δρόμο, συναντιούνται, μιλάνε σοβαρά, σχεδιάζουν το μέλλον, κάνουν πλάκα, ακούνε μουσική, χορεύουν, δέχονται κεράσματα, κερνούν τους αγρότες με ό,τι μπορεί ο καθένας… Και αυτή η συνθήκη είναι απελευθερωτική.
Αυτή η απελευθερωτική αίσθηση είναι ίσως η μόνη που δύσκολα μπορεί να τιθασευτεί. Στη Θεσσαλία μεμονωμένα άτομα πηγαίνουν βόλτα στα μπλόκα, για να δουν με έκπληξη ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών που βρίσκονται εκεί είναι άνθρωποι νέοι, με σπουδές, οι οποίοι αποφάσισαν συνειδητά να ασχοληθούν με τη γη, ή με την κτηνοτροφία και τώρα κινητοποιούνται σε μία προσπάθεια να σταματήσουν τις πολιτικές που τους βάζουν φρένο σε αυτές τις επιλογές.
Ο αγώνας των αγροτών ήρθε σε μία στιγμή που η λεγόμενη «μεσαία τάξη» στην οποία αυτή η κυβέρνηση «επένδυσε», φτωχοποιείται σταθερά. Ήρθε σε μία στιγμή στην οποία οι εργαζόμενοι «βγάζουν» με μεγάλο ζόρι τις πρώτες 15 μέρες από την μισθοδοσία τους και αναζητούν δεύτερη και τρίτη δουλειά για να ανταποκριθούν στους λογαριασμούς. Για «σούπερ μάρκετ» ούτε λόγος… Ήρθε σε μία στιγμή που οι άνεργοι έχουν αποστερηθεί προοπτική εύρεσης αξιοπρεπούς δουλειάς, οι εργάτες στενάζουν υπό το βάρος του μικρού μισθού στην καλύτερη και της απληρωσιάς στην χειρότερη που τείνει να καταστεί κανόνας… Οι φοιτητές είχαν αρχίσει περίπου να συνηθίζουν την υποχρηματοδότηση των δημοσίων πανεπιστημίων και έστρεφαν το βλέμμα τους «στα ξένα», οι ελεύθεροι επαγγελματίες είχαν ήδη κουραστεί από το βάρος της αυξημένης φορολογίας.
Και κάπως έτσι ήρθαν τα μπλόκα των αγροτών. Οι οποίοι σταθερά τα τελευταία χρόνια στέναζαν κάτω από το αυξημένο κόστος παραγωγής, κάτω από τον κανονισμό του ΕΛΓΑ που δεν αποζημιώνει ούτε εγκαίρως ούτε επί της πραγματικής ζημιάς, κάτω από τις «ανοιχτές» τιμές διάθεσης των προϊόντων τους στους μεσάζοντες, για να φτάσουν αυτά τα ίδια προϊόντα τρεις και τέσσερις φορές ακριβότερα στον καταναλωτή… Οι ίδιοι αυτοί αγρότες που έβλεπαν τις επιδοτήσεις σταθερά να μειώνονται τα τελευταία χρόνια, παρότι οι ίδιοι έμεναν λιγότεροι αριθμητικά, καθώς εγκατέλειπαν τη γη. Τα μπλόκα ήρθαν σε μία στιγμή που η κτηνοτροφία στενάζει από την διαχείριση της ευλογιάς των προβάτων. Διότι το πρόβλημα δεν είναι η τήρηση των μέτρων βιοασφάλειας, αλλά η αναποτελεσματικότητά τους, όπως λένε οι ίδιοι οι κτηνοτρόφοι. Έτσι, άνθρωποι 45 και 50 ετών, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με τα ζώα, που γνώριζαν το καθένα από αυτά έμειναν χωρίς δουλειά και χωρίς ζώα. Και καλούνται τώρα πέρα από την οικονομική καταστροφή να «σηκώσουν» και το ψυχολογικό βάρος της απώλειάς τους. Το βιντεάκι που δημοσιοποιήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τον κτηνοτρόφο που κλαίει μετά τη θανάτωση άρρωστων και υγιών προβάτων αποτυπώνει με απόλυτο τρόπο την πραγματικότητα που βιώνουν οι κτηνοτρόφοι. Την πραγματικότητα αποτυπώνουν και οι αριθμοί. Πάνω από 140.000 αιγοπρόβατα έχουν θανατωθεί μόνο στη Θεσσαλία. Αυτό έχει εμφανείς συνέπειες και στη διατροφή των κατοίκων των μεγάλων πόλεων. Αντίστοιχα τα προβλήματα των αλιέων, των μελισσοκόμων.
«Έχουν δίκιο»
Και έτσι φτάσαμε στο «οι αγρότες αυτή τη φορά έχουν δίκιο». Μόνο που δεν αποτυπώνει απολύτως την πραγματικότητα. Οι αγρότες και πέρυσι και πρόπερσι είχαν δίκιο. Μόνο που τότε δεν είχε απασχολήσει την επικαιρότητα ο «Φραπές» και ο «Χασάπης». Οπότε ο κόσμος δεν γνώριζε ότι υπήρχαν αυτοί οι λίγοι «αγρότες» με τις Φεράρι και τις Πόρσε. Τώρα γνωρίζει. Οπότε από τον Σύλλογο Φαρμακοποιών Λάρισας, τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τους οδηγούς φορτηγών, τους οδηγούς και ιδιοκτήτες ταξί, τους κρατούμενους των φυλακών ανά τη χώρα, που θεωρητικά δεν τους αφορά ο δρόμος που «κλείνει» γιατί δεν θα τον περπατήσουν, τους ιδιοκτήτες καταστημάτων εστίασης, που περιμένουν τις γιορτές για να δουλέψουν και να καλύψουν υποχρεώσεις μέχρι τους εκπαιδευτικούς που άλλοτε μέσω των σωματείων τους και άλλοτε μεμονωμένα στηρίζουν τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους, τους μελισσοκόμους, τους αλιείς. Και έμεινε μόνη μία κυβέρνηση που κάτι ψελίζει για «πόρτες ανοιχτές στον διάλογο»…
