«Ξέχασα, αλλά δεν συγχώρεσα», λέει η Μέλπω Λεκατσά, η φοιτήτρια φαρμακευτικής που συμμετείχε στο πρόχειρο φαρμακείο που έστησαν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες μέσα στο Πολυτεχνείο για την περίθαλψη των τραυματιών. Υπέστη άγριους βασανισμούς, οι συνέπειες των οποίων την ταλαιπώρησαν και την επιβάρυναν πολλά χρόνια.
Μάλιστα, από την τηλεοπτική συχνότητα του OPEN, περιέγραψε τι συνέβη, όταν 10 χρόνια μετά την εξέγερση και την άγρια καταστολή από τη στρατιωτική δικτατορία, συνάντησε τυχαία τους βασανιστές της.
Τον πρώτο, έναν εκ των ταγματαρχών που έδιναν τις εντολές για τα βασανιστήρια, τον είδε τυχαία στη λαϊκή αγορά της Νέας Ιωνίας, μαζί με τη σύζυγό του. Όπως είπε, «της κουβαλούσε τα ψώνια κάνοντας τον καλό χριστιανό και τον καλό οικογενειάρχη». Ήταν ο άνθρωπος που στο κελί των βασανιστηρίων την αποκαλούσε «πόρνη».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τον δεύτερο, δεσμοφύλακα που εκτελούσε τα βασανιστήρια, τον συνάντησε τυχαία όταν μπήκε στο φαρμακείο της ένα βράδυ για να πάρει αντιβίωση. Περιέγραψε το περιστατικό ως εξής:
«Τον είδα μετά από δέκα χρόνια στο φαρμακείο. Είχα διανυκτέρευση και μου ζήτησε αντιβιοτικό, μάλλον, για το παιδί του. Μου είπε ότι δουλεύει στον ΟΤΕ σε κάποιο νησί του Αιγαίου και είναι πολύ καλός οικογενειάρχης». Και όταν τη ρώτησε αν τον αναγνώρισε και αν θα του δώσει το φάρμακο, του είπε: «Τι μου λες; Θα σε εξυπηρετήσω γιατί είμαι εν υπηρεσία για τη δημόσια υγεία».
Όταν τη ρώτησαν πώς πιστεύει ότι γίνεται κάποιος βασανιστής, η Μέλπω Λεκατσά μίλησε για «ειδικής κατασκευής άτομα», τα οποία «διάλεγαν για να γίνουν βασανιστές».
Και πρόσθεσε: «Δεν συγχωρώ τους βασανιστές μου. Δεν συγχωρώ όταν έχουν πεθάνει 48 φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Δεν μπορώ να συγχωρέσω».
Μιλώντας επίσης και σε εκπομπή της ΕΡΤ η Μέλπω Λεκατσά τόνισε επίσης ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν τι έγινε στο Πολυτεχνείο, «για να μην υπάρχει εκφασισμός, γιατί πάμε έντονα προς τα εκεί».
Και σημείωσε ότι οι φοιτητές, όταν κατέλαβαν το Πολυτεχνείο ήθελαν να απαντήσουν στη βία με την οποία αντιμετωπίστηκε η κατάληψη της Νομικής, αλλά και στα απίστευτα βασανιστήρια που είχαν υποστεί οι συνάδελφοί τους που κρατήθηκαν.
Μίλησε για μια «μία οργανωμένη, ελεύθερη, φοιτητική κοινωνία, στην οποία πιστεύαμε ότι για πάντα θα ζήσουμε εκεί, ελεύθεροι».
Και όταν το μεσημέρι της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου, έμαθαν από κόμματα ότι θα τους χτυπήσουν, δεν έφυγε κανείς. «Μας είπαν ότι θα χτυπήσουν και είπαν να φύγετε όσοι είστε οργανωμένοι γιατί δεν θέλουμε άλλες συλλήψεις από δικά μας μέλη», είπε. Και πρόσθεσε: «Όμως κανείς δεν έφυγε. Αυτό είναι το μεγαλειώδες του Πολυτεχνείου. Όλοι μείναν στις θέσεις τους. Κανένας δεν αποχώρησε ποτέ».
Νίκη είναι να συνεχίσεις τη ζωή σου...
Περιγράφοντας τη ζωή της μετά τα βασανιστήρια, από τα οποία απέκτησε ακόμη και γυναικολογικά προβλήματα, είπε:
«Το πρόβλημα είναι πώς μέσα σου θα ηρεμήσεις και θα συνεχίσεις τη ζωή σου» και συμπλήρωσε πως «μέχρι να γεννήσω την πρώτη μου κόρη δεν κοιμόμουνα τα βράδια. Οι εφιάλτες ήταν κάτι το φοβερό».
Και εξήγησε ότι το γεγονός ότι απέκτησε παιδιά είναι η νίκη της «απέναντι στα βασανιστήρια, γιατί έκαναν αρκετά χρόνια να επουλώσουν τα εσωτερικά και πνευματικά μου προβλήματα, αλλά τα σωματικά με ακολουθούσαν για πάρα πολλά χρόνια».
