Εξηγούμαι: Για τους περισσότερους μακριά από το χώρο της ειδικής δημοσιογραφίας, το να πραγματοποιείς σχεδόν τέσσερα ταξίδια το μήνα στο εξωτερικό προκειμένου να παραστείς στις πανευρωπαϊκές παρουσιάσεις νέων μοντέλων των αυτοκινητοβιομηχανιών, είναι θείο δώρο. Μπορεί και να είναι. Δεν συμφωνώ, αλλά δεν θα σταθώ σ’ αυτό γιατί αλλού είναι το θέμα μου. Είναι δεδομένο πως έστω και με αυτούς τους καταιγιστικούς ρυθμούς των ταξιδιών και των σφιχτών προγραμμάτων που τα καθορίζουν, έχεις τη δυνατότητα να πάρεις μια γεύση από ευρωπαικές πόλεις που πιθανόν σε άλλη περίπτωση δεν θα είχες.
Εάν κλείσεις τα μάτια και σε αφήσουν σε ένα οποιοδήποτε προάστιο ευρωπαικής πρωτεύουσας, στοιχηματίζω πως δεν θα έχεις σαφή εικόνα για το που βρίσκεσαι, ίσως με εξαίρεση ένα επιβεβλημένο διαχωρισμό του νότου με το βορά μέσα στην ίδια χώρα. Οι περισσότερες πόλεις στην Ευρώπη μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους και μην πιάνεστε από εξαιρέσεις προσπαθώντας να αντικρούσετε αυτό που λέω. Ομοίως, δεν ήταν λίγες οι φορές που ταξιδέψαμε σε κατ’ ευφημισμό «εξωτικούς» προορισμούς όπως η Μαγιόρκα, η Μάλαγα και τελευταία η Ίμπιζα. Ποια Ίμπιζα ρε παιδιά; Η πόλη της είναι τουλάχιστον δυο κλάσεις χειρότερη σε γραφικότητα και ρημοτομία από το δικό μας ξεχασμένο...Λουτράκι! Ακόμη και οι διάσημες παραλίες της κάτι έχουν να ζηλέψουν από τις απέραντες αμμουδιές της Θάσου. Μήπως τελικά στην Ελλάδα είμαστε ταλαντούχοι στην παιδική τέχνη του χαλασμένου τηλεφώνου;
Εξυψώνουμε τοποθεσίες του εξωτερικού κάνοντας την τρίχα τριχιά, μόνο και μόνο για να την «μπούμε» στο γείτονα, υποτιμώντας εγχώριους τόπους. Όποιος δεν με πιστεύει, ας επιχειρήσει να πάει στη «μαγική» Μάλαγα, η οποία θέλει πολλά καρβέλια για να φτάσει σε ομορφιά το Πήλιο, ή ας επιλέξει την πολυδιαφημισμένη Μαγιόρκα, την οποία έχει για πρωινό (δεν ειρωνεύομαι) η Κέρκυρα. Πάρτε το χαμπάρι, ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, όπου η θάλασσα με το βουνό συναντώνται, και ο ήλιος λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας τους μισούς και πλέον μήνες του χρόνου. Δεν ανήκω στους υμνητές του έθνους, ούτε στους επιτηδευμένα πατριδολάγνους, αλλά κάποια πράγματα που διαστρεβλώνουν την αλήθεια με τρελαίνουν.
Προορισμός μας η Ελλάδα λοιπόν, από τον Έβρο μέχρι τα Τζουμέρκα, κι από την Ζάκυνθο έως την Κρήτη, οι φυσικές ομορφιές δεν έχουν αντίπαλο. Εκτός από τον γνωστό έναν: Tην προσωπική και συλλογική έλλειψη κουλτούρας γύρω από τις υποδομές και τον τουρισμό. Εδώ πηγαίνω πάσο...
