Πέντε προτάσεις προς το σύνολο της προοδευτικής παράταξης ετοιμάζεται να παρουσιάσει ο Γιάννης Ραγκούσης, που σήμερα παρουσίασε το εισαγωγικό κομμάτι των παρεμβάσεων του, υποστηρίζοντας ότι η Κεντροαριστερά χρειάζεται «έναν καταστατικό χάρτη μεγάλων πολιτικών για το μέλλον της πατρίδας και του λαού».
Ο πρώην υπουργός, εστιάζει σε τέσσερεις συν μία θέσεις για το αύριο, μιλώντας για «5 μικρές, συνεξαρτώμενες επαναστάσεις για να πάμε στην επόμενη Ελλάδα», υπό τους εξής τίτλους:
1.εθνικό είναι το παραγωγικό,
2.για την από-αττικοποίηση του μέλλοντός μας,
3.για την αποκρατικοποίηση της καθημερινής μας ζωής, με ένα νέο κράτος αξιοκρατίας στους αρμούς της εξουσίας,
4.για μία νέα κρίσιμη βαθμίδα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα,
5.για ένα εθνικό κοινοβούλιο που θα συγκροτείται από 250 βουλευτές, 150 εκλεγόμενους σε ισάριθμες μονοεδρικές και 100 εκλεγόμενους σε 11 μείζονες εκλογικές περιφέρειες, με όριο τα 12 χρόνια θητείας.
Οι προτάσεις του Γιάννη Ραγκούση αναμένεται να παρουσιαστούν αναλυτικά και ανά θεματική ενότητα τις επόμενες εβδομάδες.
Αναλυτικά η εισαγωγή των προτάσεων Ραγκούση
Η έξοδος της προοδευτικής παράταξης από την σημερινή και παρατεταμένη στασιμότητα δεν πρόκειται να προέλθει ούτε μέσω συμπλεύσεων με ριζοσπάστες δημαγωγούς που αυτονομημένοιπαρεπιδημούν στο χώρο μετά το 2015, ούτε μέσω ανεύθυνης παροχολογίας, ούτε μέσω μιας εισαγγελικής αριστεράς που δίνει τον τόνο τα τελευταία χρόνια.
Άλλωστε, εάν ήταν διαφορετικά, κάποιος ή κάποια από όλους τους εκπροσώπους των παραπάνω κατηγοριών, θα είχε ήδη καταφέρει να αποτελέσει εναλλακτική εκδοχή διακυβέρνησης έναντι της ΝΔ, κάτι που δεν προκύπτει ούτε μπορεί να προκύψει με τα σημερινά δεδομένα.
Η δημοκρατική προοδευτική παράταξη δεν θα ξαναγίνει μεγάλη ούτε μέσα από μια στείρα αντιδεξιά, ή ακόμη χειρότερα στείρα αντιΜητσοτακικήρητορική του τύπου «να ενωθούμε όλοι μαζί για να τον ρίξουμε».
Η σύγχρονη κοινωνία δεν πείθεται από μία ρηχή αντιδεξιά ρητορεία, αναζητά εναλλακτικό προοδευτικό σχέδιο κι ελπίδα.
Η δημοκρατική προοδευτική παράταξη και η αριστερά απέκτησαν το ιστορικό ηθικό πλεονέκτημα στη συνείδηση γενεών και γενεών όταν πήραν στην πλάτη τους, ηγήθηκαν και θυσιάστηκαν στους μεγάλους εθνικούς και πατριωτικούς αγώνες για τις αξίες της εθνικής απελευθέρωσης στη δεκαετία του 1940 και της δημοκρατίας στις δεκαετίες 1950–1960-1970.
Εκείνες οι γενιές δεν ζήτησαν απλώς την εξουσία.
Μάτωσαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία της πατρίδας, καθώς και για την αξιοπρέπεια της κοινωνίας.
Γι’ αυτό και δικαίως αγαπήθηκαν.
Υπό το πρίσμα αυτό, η αναγέννηση της μεγάλης προοδευτικής παράταξης θα καταστεί εφικτή εφόσον προχωρήσει σε μία αξιακή επαναθεμελίωση του εαυτού της και αρθρώσει ένα νέο αφήγημα για το που πρέπει να πάει η χώρα. Εφόσον ηγηθεί ξανά μεγάλων πολιτικών για την πατρίδα και τον λαό.
Και μεγάλες πολιτικές είναι εκείνες που τοποθετούν στο επίκεντρο τα θεμελιώδη ζητήματα του μέλλοντος, τον σκληρό πυρήνα των εθνικών μας προκλήσεων:
-Την ανατροπή του μεταπολεμικού μοντέλου οικονομικής μεγέθυνσης μέσω της κατανάλωσης, το οποίο αναπαράγει συστηματικά ελλείμματα και δημοσιονομικές κρίσεις,
-την εθνική άμυνα και ασφάλεια στη νέα εποχή της τεχνητής νοημοσύνης,
-την αντιμετώπιση της ασφυκτικής και καταθλιπτικής καθημερινότητας στην Αττική και στα μεγάλα αστικά κέντρα, με οξυμένα προβλήματα όπως η στέγη και το κυκλοφοριακό,
-το δραματικό δημογραφικό πρόβλημα,
-την πρωτοφανή διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων,
-την ανησυχητική παρακμή του εκπαιδευτικού μας συστήματος,
-τη λαχτάρα για ένα νέο κράτος αξιοκρατίας,
-τη διαμόρφωση μιας εθνικά σχεδιασμένης μεταναστευτικής πολιτικής, συμβατής με το διεθνές δίκαιο, η οποία θα καθορίζει όχι μόνο τον μέγιστο αριθμό νομίμως διαμενόντων μεταναστών αλλά και τις χώρες προέλευσής τους,
-την προσδοκία του ελληνικού λαού για μια καλύτερη ζωή με καλύτερες δουλειές και καλύτερους μισθούς όχι μέσω περιστασιακών παροχών αλλά μέσω παγιωμένων παραγωγικών δομών.
Στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε όχι έναν ακόμη “προοδευτικό κατάλογο υποσχέσεων”, αλλά έναν καταστατικό χάρτη μεγάλων πολιτικών για το μέλλον της πατρίδας και του λαού.
Οι μεγάλες πολιτικές δεν παρακολουθούν το ημερήσιο δελτίο ειδήσεων, διαμορφώνουν οι ίδιες την ημερήσια διάταξη του μέλλοντός μας.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι εάν η προοδευτική παράταξη μπορεί πράγματι να ανταποκριθεί σε αυτή την ιστορική πρόκληση.
Η απάντηση εξαρτάται από 4+1 κρίσιμες προϋποθέσεις:
1. Εάν συνδεθεί όχι μόνο με τα προβλήματα, αλλά και με τα όνειρα των πολιτών.
2. Εάν ηγηθεί ενός μεγάλου αγώνα, που θα μετασχηματίσει το μεταπολεμικό μοντέλο ανάπτυξης, μετατρέποντας την Ελλάδα από κοινωνία υπερκαταναλωτώνεισαγόμενων αγαθών σε κοινωνία κυρίως παραγωγών.
3. Εάν εμπιστευθεί τη νέα γενιά και ανοιχθεί στον ορίζοντα των καινοτόμων ιδεών που αυτή παράγει.
4.εάν θα τεθεί επικεφαλής μίας ηθικής και αξιακής επανάστασης στους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα, με πρώτη προτεραιότητα την αξιοκρατία, καθώς και την καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς.
4+1. και ίσως σημαντικότερο, εάν για όλα τα παραπάνω θα διατυπώσει κάποια νέα ιδέα, πέρα από παρωχημένα ρητορικά σχήματα και τις πληκτικές αναπαραγωγές ιδεολογικών στερεοτύπων.
Με δεδομένη την ευθύνη που όλοι μας έχουμε για την αναγέννηση της μεγάλης προοδευτικής παράταξης, δίπλα σε σημαντικές νέες προγραμματικές ιδέες που έχουν διατυπωθεί δημόσια το τελευταίο διάστημα, θα εισφέρω τις επόμενες ημέρες τη συνοπτική εκδοχή του δικού μου μικρού προγραμματικού πνευματικού οβολού -μια δουλειά αρκετών μηνών- ο οποίος συνοψίζεται σε «5 μικρές, συνεξαρτώμενεςεπαναστάσεις για να πάμε στην επόμενη Ελλάδα», υπό τους εξής τίτλους:
1.εθνικό είναι το παραγωγικό,
2.για την από-αττικοποίηση του μέλλοντός μας,
3.για την αποκρατικοποίηση της καθημερινής μας ζωής, με ένα νέο κράτος αξιοκρατίας στους αρμούς της εξουσίας,
4.για μία νέα κρίσιμη βαθμίδα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα,
5.για ένα εθνικό κοινοβούλιο που θα συγκροτείται από 250 βουλευτές, 150 εκλεγόμενους σε ισάριθμες μονοεδρικές και 100 εκλεγόμενους σε 11 μείζονες εκλογικές περιφέρειες, με όριο τα 12 χρόνια θητείας.
Πρόκειται για ιδέες που στόχος είναι να εμπλουτίζονται διαρκώς και από τις οποίες μπορούν να παραχθούν συνεχείς και συνεκτικές θετικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Ουσιαστικά πρόκειται για κατευθυντήριες ιδέες οι οποίες ειλικρινά δεν διεκδικούν κάτι περισσότερο από το να αποτελέσουν έναυσμα για την παραγωγή ακόμη καλύτερων νέων ιδεών, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη ως χώρα, ως κοινωνία, καθώς και ως σύγχρονη προοδευτική παράταξη.
