Συνεπώς, όπως είπε, είναι αναγκαία μια διαλεκτική σύνθεση ανάμεσα στις μονάδες υγείας γειτονιάς και στις υπάρχουσες δομές ΠΕΔΥ, ανάμεσα στους οικογενειακούς-γενικούς γιατρούς και τους γιατρούς ειδικοτήτων της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, ανάμεσα στη δυνατότητα άμεσης πρόσβασης σε ποιοτική φροντίδα και την ανάγκη αποφυγής άσκοπων επισκέψεων σε ειδικούς, ανάμεσα στο δημόσιο-κρατικό τομέα και τον ιδιωτικό τομέα, ανάμεσα στην κρατική χρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό και την χρηματοδότηση από τον ΕΟΠΥΥ μέσω των ασφαλιστικών εισφορών, ανάμεσα στο δημόσιο συμφέρον και τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα των επαγγελματιών υγείας, ανάμεσα στη δυνατότητα πρόσβασης για όλους στις νέες κατακτήσεις της ιατρικής τεχνολογίας και την ανάγκη για πρόσβαση όλων στα ιατρεία γειτονιάς με την ομάδα υγείας με έμφαση στην πρόληψη και την αγωγή υγείας.
«Όλα αυτά με στόχευση την ενίσχυση του δημόσιου τομέα και την καθολική δωρεάν ισότιμη πρόσβαση για όλους», είπε ο κ. Μπασκόζος, σημειώνοντας ότι «κάθε μεταρρύθμιση στην υγεία είναι μια περίπλοκη, σύνθετη και απαιτητική προσπάθεια».
Προσέθεσε ότι η δυσκολία και η απαιτητικότητα αυξάνονται όταν η αλλαγή αυτή γίνεται «υπό τις συνθήκες δημοσιονομικών περιορισμών που επιβάλλουν τα μνημόνια», αλλά και από την ιδιαιτερότητα της χώρας μας, στην οποία, παρά τις στρεβλώσεις, λειτουργούσε και ακόμα λειτουργεί «βαθιά τραυματισμένο», ένα σύστημα πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας, που έχει διαμορφώσει τις συνήθειες και τις προσδοκίες των ανθρώπων.
