Συνεχίζονται οι αποκαλύψεις γύρω από την φρικιαστική υπόθεση του αστυνομικού της Βουλής, που κατηγορείται για τον βιασμό και τα βασανιστήρια σε βάρος των παιδιών και της συζύγου του. Από την πρώτη στιγμή που η σκοτεινή υπόθεση ήρθε στο φως της δημοσιότητας εγείρονται σοβαρά ερωτήματα για την στάση της 35χρονης συζύγου του αστυνομικού και μητέρας των 5 παιδιών τους που δεν είχε μιλήσει σε κανέναν για όλα όσα βίωναν τα παιδιά ακόμη και από την ίδια κατ΄ εντολή του συζύγου της.
Ενόσω το κουβάρι της υπόθεσης ξεδιπλώνεται στο μικροσκόπιο των Αρχών βρίσκεται πλέον και η ίδια καθώς μαρτυρίες και καταθέσεις των παιδιών την βάζουν στον κάδρο των ειδεχθών σεξουαλικών πράξεων αλλά και στους ξυλοδαρμούς με την ίδια να επικαλείται ότι όλα γίνονταν με την απειλή βίας και σε προς εκείνη αν δεν υπάκουγε τις εντολές του συζύγου.
«Η μητέρα φέρει βαρύτατη ευθύνη για ό,τι συνέβη»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η κλινική εγκληματολόγος Κέλλυ Ιωάννου μιλώντας στο Dnews επιχειρεί να αποδώσει το ψυχογράφημα της στάσης της μητέρας αλλά και το ποιες συνθήκες ενδεχομένως να την οδήγησαν να μείνει σιωπηλή στην σωματική και σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών της όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως εξηγεί η δρ. Ιωάννου «Η μητέρα σε αυτή την υπόθεση φέρει βαρύτατη ευθύνη. Όμως, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τις πολυεπίπεδες δυναμικές που μπορεί να την οδήγησαν σε αυτή τη στάση, όχι για να τη δικαιολογήσουμε, αλλά για να κατανοήσουμε πώς παγιδεύονται γυναίκες σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις και να αποτρέψουμε την επανάληψή τους.».
«Κάθε μητέρα έχει την ηθική και νομική υποχρέωση να διασφαλίσει την ασφάλεια των παιδιών της, ακόμη και με προσωπικό κόστος. Το γεγονός ότι η μητέρα δεν προέβη σε καμία ενέργεια για να σταματήσει τις φρικαλεότητες δείχνει είτε αδιαφορία είτε έναν βαθύ φόβο που, αν και υπαρκτός, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως άλλοθι. Η αποποίηση ευθυνών, είτε μέσω δικαιολογιών είτε μέσω μετατόπισης της ενοχής, είναι απαράδεκτη, καθώς ο ρόλος της μητέρας είναι ασύμβατος με τη σιωπή ή την αδράνεια μπροστά σε τέτοια εγκλήματα.»
Οι πολυεπίπεδες δυναμικές πίσω από τη σιωπή της
Προς επίρρωση αυτών μας παραθέτει το τετράπτυχο που συμβάλλει στην σιωπηρή ανοχή που επέδειξε η μητέρα της υπόθεσης
⦁ Φόβος και εξάρτηση: Πολλές μητέρες σε κακοποιητικές σχέσεις βρίσκονται εγκλωβισμένες σε συνθήκες έντονου φόβου ή εξάρτησης από τον δράστη, οικονομικής ή συναισθηματικής. Αυτό τις κάνει να διστάζουν να δράσουν, φοβούμενες ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει για τα παιδιά ή για τις ίδιες.
⦁ Ψυχολογικός εξαναγκασμός: Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι δράστες ασκούν έντονη χειριστικότητα και έλεγχο, καθιστώντας τις μητέρες συνένοχες, είτε με άμεσο είτε με έμμεσο τρόπο. Αυτό δεν μειώνει τη σημασία της ευθύνης της μητέρας, αλλά αναδεικνύει τις συνθήκες που την παγίδευσαν.
⦁ Τραύματα και διαστρεβλωμένες αντιλήψεις: Εάν η μητέρα είχε βιώσει κακοποίηση στο παρελθόν, είναι πιθανό να ανέπτυξε έναν τρόπο σκέψης που μειώνει τη σοβαρότητα της βίας ή την καθιστά ανίκανη να την αναγνωρίσει εγκαίρως.
⦁ Έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης: Η κοινωνική κατακραυγή ή η έλλειψη εμπιστοσύνης στις αρχές συχνά αποθαρρύνουν τα θύματα από το να ζητήσουν βοήθεια.
Η στάση της μητέρας δείχνει είτε αδιαφορία είτε έναν βαθύ φόβο που δεν μπορεί να λειτουργήσει ως άλλοθι
«Η ανάλυση αυτών των παραγόντων δεν μειώνει τη βαρύτητα της ευθύνης της μητέρας, αλλά μας βοηθά να κατανοήσουμε πώς τέτοιες καταστάσεις εξελίσσονται. Δεν είναι αρκετό να καταδικάζουμε μόνο τη μητέρα· πρέπει να εξετάζουμε και τις συστημικές αποτυχίες που επιτρέπουν την κακοποίηση να συνεχίζεται, από την έλλειψη υποστηρικτικών δομών έως την αδυναμία αναγνώρισης της επικινδυνότητας.» τονίζει ρητά και κατηγορηματικά η Δρ. Ιωάννου.
«Ωστόσο, η συζήτηση πρέπει να προχωρήσει πέρα από την απλή καταδίκη. Τα επιχειρήματα που βασίζονται σε στερεοτυπικές αντιλήψεις, όπως «τι μάνα είσαι εσύ», όχι μόνο είναι αναχρονιστικά, αλλά και διαιωνίζουν μια περιοριστική εικόνα της μητέρας ως απόλυτα τέλειας και ανιδιοτελούς. Αυτές οι αντιλήψεις εγκλωβίζουν τις γυναίκες σε ρόλους που δυσχεραίνουν την αναζήτηση βοήθειας ή την αποτελεσματική δράση. Δεν μπορούμε, από τη μία, να διεκδικούμε την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα και, από την άλλη, να αιχμαλωτιζόμαστε οι ίδιες σε στερεοτυπικές προσδοκίες που εξιδανικεύουν τη μητρότητα εις βάρος της πραγματικότητας. Η προστασία των παιδιών απαιτεί συλλογική ευθύνη και κατανόηση των συστημικών και ψυχολογικών παραγόντων που οδηγούν σε τέτοιες τραγωδίες. Μόνο έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον όπου οι μητέρες, και γενικότερα οι γονείς, έχουν τη στήριξη και τα εργαλεία που χρειάζονται για να σπάσουν τον κύκλο της βίας και να προστατεύσουν τα παιδιά τους» καταλήγει η Δρ. Κέλλυ Ιωάννου.
