Ο Σπύρος Στεριάδης σκηνοθετεί την παράσταση του Θεάτρου Ντοκουμέντο «Ανδρείκελα» στην οποία πρωταγωνιστεί, μεταφέροντας στη σκηνή τον τραγικό θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, του Αλέξη Γρηγορόπουλου, του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του Σαχζάτ Λουκμάν και του Αντώνη Καρυώτη που βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πιο νοσηρή εκδοχή της αρρενωπότητας.
Πόση αλήθεια και πόση μυθοπλασία υπάρχουν σε αυτήν την παράσταση;
Τα «Ανδρείκελα» είναι μια παράσταση του Θεάτρου Ντοκουμέντο, δηλαδή μια παράσταση βασισμένη σε πραγματικά συμβάντα και αληθινά πρόσωπα. Η χρήση οπτικοακουστικού ή και έντυπου υλικού άλλωστε στις παραστάσεις του Θεάτρου Ντοκουμέντου πιστοποιεί την επικέντρωση στην πραγματικότητα. Βέβαια, μια θεατρική παράσταση δεν είναι ένα δελτίο ειδήσεων. Ο στόχος της ανάδειξης των χαρακτήρων των ηρώων επιτρέπει στο θεατρικό κείμενο μιας παράστασης του Θεάτρου Ντοκουμέντο να προσθέτει στοιχεία μυθοπλασίας, χωρίς ωστόσο να παραποιούνται ποτέ τα πραγματικά και καταγεγραμμένα γεγονότα στα οποία εμπλέκονται οι ήρωες.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τι κοινό έχουν ο Ζακ με τον Αλέξη ή ο Αντώνης με τον Βαγγέλη;
Ο Ζακ, ο Αλέξης, ο Αντώνης, ο Σαχζάτ, ο Βαγγέλης είναι πέντε άνδρες που έχασαν τη ζωή τους απρόσμενα και βάναυσα, όταν βρέθηκαν μπροστά στον δρόμο σκοτεινών ομοιωμάτων «ανδρείας». Των δολοφόνων τους. Γνωρίσαμε και τους πέντε τους μετά τον θάνατό τους. Όταν αρχίσαμε να ψάχνουμε το γιατί. Και δεν καταφέραμε να βρούμε ποτέ απάντηση. Και χωρίς απάντηση, η δικαίωσή τους δεν ήρθε ποτέ. Ενώ ακόμα και οι ποινές για τους δολοφόνους τους συρρικνώθηκαν τόσο που στο τέλος ευτελίστηκαν. Η παράσταση αφηγείται τις ιστορίες και τις σκέψεις πέντε θυμάτων με μια διαφορετική αφετηρία, αλλά ένα κοινό χαρακτηριστικό: μια ταυτότητα που όπλισε το χέρι κάποιου ανδρείκελου.
Υπάρχουν γύρω μας ολοένα και περισσότερα «ανδρείκελα»;
Ναι, υπάρχουν γύρω μας άνδρες και γυναίκες που είναι έτοιμοι και έτοιμες να κατασπαράξουν τον διπλανό τους -σωματικά και ψυχικά- ως αυτόκλητοι τιμωροί της οποιασδήποτε διαφορετικότητας. Χρησιμοποιούν τη φυσική ισχύ τους, έχοντας όμως απωλέσει κάθε ίχνος ανδρείας. Γιατί ανδρεία σημαίνει σεβασμός στις αξίες του άλλου και στον ορθό λόγο. Δεν είναι λοιπόν τίποτα άλλο από «ανδρείκελα». Μια κοινωνία που αδιαφορεί για την εμπέδωση των αξιών της ανεκτικότητας και του ορθού λόγου γεμίζει εύκολα από «ανδρείκελα».
Μετά τον «Ματιέ», συνεχίζετε με μια ακόμα «σκοτεινή παράσταση» με θέμα τη βία. Γιατί πιστεύετε ότι κάποιος θα θελήσει να παρακολουθήσει μια dark παράσταση;
Η βία είναι πλέον καθημερινότητα. Από τις αυλές των σχολείων έως τις κερκίδες των γηπέδων. Και από τις καφετέριες στην πλατεία έως το εσωτερικό των σπιτιών μας. Η βία λοιπόν είναι στο φως, δεν είναι πλέον στο σκοτάδι. Ακριβώς λοιπόν επειδή η βία δεν είναι dark, οφείλουμε να την αντικρύσουμε. Και να αναρωτηθούμε πόσο εύκολο είναι να βρεθούμε στη θέση του θύματος. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι η βία αφορά μόνο συγκεκριμένους ανθρώπους. Αυτούς που δεν πρόσεξαν την πορεία τους. Ήταν ο Ζακ, ο Αλέξης, ο Αντώνης, ο Σαχζάτ, ο Βαγγέλης στα αλήθεια υπαίτιοι του τέλους τους; Δεν ήταν. Ίσως ξεχώριζαν. Όμως δεν έφταιγαν. Και παρόλα αυτά έγιναν στόχοι.
Μήπως είναι κάπως διδακτικό το θεατρικό σας διάβημα;
Το Θέατρο Ντοκουμέντο στοχεύει στην ενεργοποίηση του θεατή. Επιδιώκει πράγματι να τον κάνει ενεργό πολίτη, ενεργό άνθρωπό. Εμβαθύνει σε πραγματικά γεγονότα για να διαβάσει αλήθειες στους πρωταγωνιστές των γεγονότων και τελικά να ερμηνεύσει τις εξελίξεις και να θέσει τον θεατή απέναντι σε αυτές. Αυτό δεν θα το έλεγα διδακτισμό, αλλά πρόταση διαχείρισης της πραγματικότητας και της προσωπικής αλήθειας του καθενός μας. Είναι μια οδός χρήσιμη για να διαβάσουμε τον εαυτό μας και -ιδανικά- να βρούμε ξανά την ανθρωπιά μας. Και έτσι την επόμενη φορά που θα βρεθούμε μπροστά σε μια συνθήκη παρόμοια με αυτή που αφηγείται η παράσταση, να δράσουμε. Να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, να φωνάξουμε, να μην αφήσουμε κανέναν να πεθάνει.
