«Δεν ήθελα πάρα πολύ να μιλάω γι’ αυτό το πράγμα. Όχι ότι είναι κάτι πολύ προσωπικό, αλλά γιατί ο κάθε άνθρωπος το αντιλαμβάνεται τελείως διαφορετικά. Θα μιλήσω για το πώς εγώ είχα αντίληψη. Δεν ένιωθα καλά εγώ καθόλου με τον εαυτό μου και αυτό που συνέβαινε. Στη συνέχεια κατάλαβα πως αυτό το πράγμα κρύβει πάρα πολλά, άλλα πιο υπόγεια προβληματάκια που είχα να αντιμετωπίσω. Δε με στοιχειώνει, όχι. Θεωρώ πως είναι μια διαδρομή.
Ακόμη και για την παχυσαρκία έχω να πω πως ήταν μια διαδρομή που με έβαλε πάλι μέσα στον δρόμο μιας ουσίας. Στην εφηβεία θέλεις και να αρέσεις και να το εισπράττεις. Εμένα αυτό ήρθε λίγο κόντρα εκείνη την εποχή, αλλά μου άφησε ένα πολύ μεγάλο δώρο που λέγεται πείσμα. Το οποίο αυτή τη στιγμή μου είναι επίσης πολύ χρήσιμο.
