Έντονο είναι το παρασκήνιο στο χώρο μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, αλλά και ανένταχτων στελεχών.
Η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στο δεύτερο πόλο ενός «συναινετικού δικομματισμού» -όπως συνηθίζουν να τον χαρακτηρίζουν στην Κουμουνδούρου- η νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ από τον Στέφανο Κασσελάκη και η απώλεια της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς και οι πολύ χαμηλές δημοσκοπικές πτήσεις της Νέας Αριστεράς οδηγεί σε ένα και μόνο δρόμο: Την εκλογική τουλάχιστον σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς.
Στο σχήμα δεν μπορεί παρά να συμμετέχουν και το «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά, ο Πέτρος Κόκκαλης, οικολογικές οργανώσεις και άλλα μικρότερα σχήματα, καθώς και ανένταχτες προσωπικότητες.
Στόχος μια εκλογική απόδοση πάνω από 10-12%, ώστε το σχήμα να καταγραφεί ως ένα μεσαίο κόμμα. Αν, άλλωστε, «δεν βγει» στον Νίκο Ανδρουλάκη η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε ένα κόμμα που μπορεί να κερδίσει τη ΝΔ και παραμείνει το Πάσχα σε ποσοστά γύρω στο 20% εκτιμάται πως η ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη θα εξετάσει την αναπροσαρμογή της στρατηγικής της.
Στην Κουμουνδούρου η σύμπραξη με τη Νέα Αριστερά δείχνει να μην συναντά ιδιαίτερες αντιδράσεις. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στο εσωτερικό της Νέας Αριστεράς που υπάρχουν και αντιτιθέμενες απόψεις και που πιθανόν να πληγώσουν λιγότερο ή περισσότερο το κόμμα.
Σε κάθε περίπτωση η ανταγωνιστική σχέση ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, κατά κοινή παραδοχή, δεν πρέπει να κόβει τις γέφυρες μεταξύ τους, καθώς είτε το ενδεχόμενο προεκλογικής ή και μετεκλογικής συνεργασίας τους δεν μπορεί να αποκλειστεί.
