Ο ίδιος ο γγ Δημοσιονομικής Πολιτικής, τόνισε πως το Ταμείο έχει ιδεολογικές εμμονές και ανακρίβειες και αποκάλυψε ότι οι Θεσμοί σε τεχνικό επίπεδο έχουν βάλει πάνω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης την καθυστέρηση της καταβολής μισθών και συντάξεων, σε περίπτωση που δεν επαρκούν τα ταμειακά διαθέσιμα.
Εκτός αυτού, το ΔΝΤ εδώ και καιρό θέτει επιτακτικά την ανάγκη νέων σκληρών μέτρων, τα οποία φτάνουν μάλιστα ακόμα και στο εξωφρενικό ποσό των 9 δις. Ευρώ, ώστε να κλείσει το δημοσιονομικό κενό. Το τελευταίο «χτύπημα» μάλιστα απαιτούσε αφορολόγητο ύψους 4.500 ευρώ.
Επιπλέον, το ίδιο τηρεί πάντα τις πιο ακραίες θέσεις αναφορικά με το ασφαλιστικό και τα εργασιακά θέματα, απαιτώντας αιματηρές περικοπές στις συντάξεις και περαιτέρω απορύθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων με πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, «ψαλίδισμα» επιδομάτων, πάγωμα τριετιών, νέες μειώσεις μισθών με στόχο την πλήρη βαλκανοποίηση του εργασιακού σκηνικού στην Ελλάδα.
Το μόνο θετικό από την στάση του ΔΝΤ, το οποίο αποτελεί και «καραμέλα» της κυβερνητικής ρητορικής, είναι η επιμονή του για «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, κάτι όμως που απορρίπτουν κατηγορηματικά οι ευρωπαίοι, οι οποίοι μιλούν μόνο για μια κάποια αναδιάρθρωση και μάλιστα μετά από πολλές προϋποθέσεις, χωρίς να υπολογίζουμε μάλιστα τον κάθετα αντίθετο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και φυσικά τις ευρωπαϊκές συνθήκες.
Όχι πως το ευρωπαϊκό κομμάτι του «κουαρτέτου» είναι φιλεύσπλαχνο, απλώς μετριάζει κάπως τις απαιτήσεις του σε σχέση με το «ανάλγητο» Ταμείο ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται αν δεν παίζουν το σύνηθες έργο του καλού και του κακού μπάτσου.
Μετά από τα παραπάνω είναι παραπάνω από εμφανής ο «σκοτεινός» ρόλος που παίζει το ΔΝΤ, το οποίο πιέζει συνεχώς για μεγαλύτερη φτωχοποίηση της χώρας. Το ερώτημα είναι γιατί η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να συζητάει με το ΔΝΤ και δεν ζητά επιτακτικά την αποπομπή του; Τι άλλο θα πρέπει να ζητήσει δηλαδή το Ταμείο, ώστε να πάρει δραστικά μέτρα η ελληνική πλευρά;
Πριν λίγο καιρό, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας τόνιζε σε όλους τους τόνους πως το ΔΝΤ είναι ανεπιθύμητο και πως δεν θα πρέπει να είναι μέρος της νέας συμφωνίας, όμως όπως μας έχει συνηθίσει «έσβησε» και αυτήν την κόκκινη γραμμή και δέχθηκε τον ενεργό ρόλο του Ταμείου. Ενώ πριν λίγες μέρες, μάλιστα, οι πληροφορίες λένε πως ζήτησε την παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα, προκειμένου να μετριάσει τις απαιτήσεις του.
Γιατί καλά τα «βέλη» που ρίχνει κάθε τόσο προς την πλευρά του ΔΝΤ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος με κατηγορίες για χρονοτριβές και εμπόδια στο κλείσιμο της αξιολόγησης, καλές και οι «φωνές» εναντίον του Ταμείου και προσωπικά του Πολ Τόμσεν από κυβερνητικές πηγές, όμως το αποτέλεσμα πιο είναι; Το ΔΝΤ είναι ακόμα εδώ και μαζί του οι πιο ακραίες αντιδραστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει να παίζει άμυνα σε όλα τα επίπεδα και να στήσει μια φορά και αυτή ένα «μπλόκο» στις παράλογες πρακτικές κάποιων, εκτός και αν η ίδια πυροδοτεί όλα αυτά τα σενάρια, σε μια προσπάθεια να μετριάσει τις αντιδράσεις με το γνώριμο «είδατε τι καταφέραμε και αποφύγαμε;» και να παρουσιάσει άλλη μια αποτυχημένη διαπραγμάτευση σε νικηφόρα.