Μοιραία λοιπόν, όσο και αν θέλει ο πρωθυπουργός να μας πείσει πως το δικό του μνημόνιο θα πετύχει και αφού πετύχει θα εφαρμόσει ύστερα αριστερές πολιτικές πάνω στα μνημονιακά συντρίμμια, είναι τουλάχιστον ατυχές. Όπως και πως το “αριστερό” μνημόνιο θα έχει τάχα κοινωνικές ευαισθησίες, πράγμα αδύνατο, όταν τα προγράμματα είναι κατ΄ ουσίαν δια χειρός Σόιμπλε και αποτελούν ευαγγέλιο λιτότητας.
Πολύς λόγος γίνεται και για το σχέδιο της αριστερής παρένθεσης την οποία θα στηρίξουν όσοι καταψηφίσουν τα μέτρα. Άραγε όμως τι σημαίνει αριστερή παρένθεση, αν δεν σημαίνει μια μόνο κατ΄ όνομα “αριστερή” κυβέρνηση η οποία εκτελεί τις πιο νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές πολιτικές; Άρα, μάλλον, η ίδια η κυβέρνηση προωθεί το σενάριο της αριστερής παρένθεσης, με την επιλογή της να υπηρετήσει πολιτικές αντίθετες στις αρχές και τις αξίες της.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι το μαχαίρι στον λαιμό για την υπογραφή της συμφωνίας, επιχείρημα δεκτό και σεβαστό. Όμως το μαχαίρι, με την ίδια λογική, μπήκε στον λαιμό και του Παπανδρέου και του Σαμαρά και του Βενιζέλου.
Ο πρωθυπουργός σπατάλησε χρόνο, χωρίς να προετοιμάσει το παραμικρό εναλλακτικό σχέδιο, επιδόθηκε σε λεονταρισμούς, δίχως να μπορεί να τρομάξει και εν τέλει εγκλωβισμένος συνθηκολόγησε άνευ όρων, για να γλυτώσει την χώρα, αφού στο σημείο που είχε φτάσει δεν υπήρχε άλλη επιλογή και ορθά έπραξε. Αυτό βέβαια αποτελεί αποκλειστικά δικιά του ευθύνη, την οποία και πρέπει να αναλάβει εξ ολοκλήρου και νομίζω πως και ο ίδιος γνωρίζει πως με αυτήν του την επιλογή θυσίασε το πολιτικό του μέλλον για το καλό της χώρας και αυτό είναι προς τιμήν του.
Επειδή ακούστηκε και μια σύγκριση του Τσίπρα με τον Τρικούπη ως εν δυνάμει μεταρρυθμιστή ηγέτη, ο Τσίπρας μπορεί να συγκριθεί καλύτερα με τον πολιτικό αντίπαλο του Τρικούπη και πρώην πρωθυπουργό Δηλιγιάννη. Για όσους δεν γνωρίζουν, επί Δηλιγιάννη πραγματοποιήθηκε ο ατυχής Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 (πόλεμος των 30 ημερών), ο οποίος οδήγησε σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση της Ελλάδος και διεθνή οικονομικό έλεγχο. Μάλιστα αφορμή της οθωμανικής εισβολής υπήρξε η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την επίλυση του Κρητικού ζητήματος.
Ο πρωθυπουργός έκαψε ακόμα το χαρτί του δημοψηφίσματος, αφού πήρε το ΟΧΙ στην λιτότητα και το μετέτρεψε ΝΑΙ στην λιτότητα, μέσω μιας επικίνδυνης διαδικασίας, ικανής να διχάσει τον λαό και με βαρύτατες οικονομικές συνέπειες, αφού δεν μπορεί να μην γνώριζε τα αντίποινα των κλειστών τραπεζών, από την στιγμή που φαίνεται πως είχε αποφασίσει να δεχθεί ήδη την συμφωνία.
Το κρίσιμο είναι όμως η επόμενη μέρα, γιατί σήμερα μπορεί να βλέπουμε το τυρί αλλά δεν βλέπουμε την φάκα. Μπορεί λοιπόν βραχυπρόθεσμα να γλυτώσαμε την άτακτη χρεοκοπία, όμως το νέο πρόγραμμα είναι έτσι δομημένο που θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε λίγο καιρό σε νέα χειρότερη χρεοκοπία, αφού είναι αδιέξοδο.Μόνο που τότε θα έχει συσταθεί το Ταμείο εκποίησης της δημόσιας περιουσίας (εμμονή των Γερμανών), το οποίο θα πέσει έρμαιο στα νύχια των δανειστών μαζί με την περιουσία του ελληνικού λαού, ο οποίος και θα έχει χρεοκοπήσει και θα έχει χάσει περιουσία 50 δισ. Ευρώ.
Και κλείνοντας, το πιο ζοφερό σενάριο είναι η πολιτική αβεβαιότητα, η οποία θα ακολουθήσει την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, με την γιγάντωση των ακροδεξιών και ξενοφοβικών δυνάμεων αλλά και τον κίνδυνο ύπαρξης μη εκλεγμένων κυβερνήσεων τύπου Παπαδήμου. Μπαίνουμε σε σκοτεινούς ατραπούς πολιτικής πόλωσης με ανυπολόγιστες συνέπειες, μετά την επιλογή των Ευρωπαίων να σπαταλήσουν το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πιθανόν θα εξελιχθεί σε έναν νέο “βουβό” Κώστα Καραμανλή, εκτός και αν ο πρωθυπουργός καταφέρει να κάνει κάτι που μοιάζει αδύνατο και μακάρι. Και αυτό γιατί ίσως με τον ερχομό των Podemos και άλλων προοδευτικών δυνάμεων να αλλάξουν άρδην οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί.