«Το τανγκό της συναίνεσης θέλει δύο» δήλωσε ο κ.Ανδρουλάκης εξερχόμενος από την συνάντηση με τον Πρωθυπουργό την περασμένη Τρίτη.
Και λογικά αναρωτιέται κανείς, σε ποια «συναίνεση» αναφέρεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης:
Συναίνεση στο δημογραφικό, όταν οι μισθοί πείνας, η στεγαστική κρίση, η απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και υγείας, η ανεργία και η έλλειψη ευκαιριών είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους χιλιάδες νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη χώρα και φεύγουν στο εξωτερικό; Δεν είναι οι δεξιές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που έχουν αυτές τις επιπτώσεις; Πρόκειται άραγε για φυσικά φαινόμενα;
Συναίνεση στα ζητήματα της δικαιοσύνης, όταν το σκάνδαλο των υποκλοπών και η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών παραμένουν ακόμα υπό διερεύνηση και αποτελούν «ανοιχτή πληγή» για την ελληνική κοινωνία;
Συναίνεση δεν έδινε η αντιπολίτευση (αξιωματική και μη) όταν ψήφιζε από το 50%-75% των νομοσχεδίων που έφερε στη βουλή η ΝΔ την προηγούμενη 5ετία; Πήγε άραγε καλά αυτό στις εκλογές του 2019 και 2023;
Συναίνεση μήπως δεν έδινε η αντιπολίτευση στην διάρκεια της πανδημίας;
Συναίνεση δεν έδινε η αντιπολίτευση όταν εφάρμοζε εκδικαζόμενη ή μη τις αδιέξοδες μνημονιακές πολιτικές από κυβερνητικές θέσεις;
Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ «έπαθε Διαμαντοπούλου» και προσπαθεί να τετραγωνίσει ένα κύκλο, που δεν τετραγωνίζεται.
Κινδυνεύει να κάνει τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και κοιτά περισσότερο προς ένα δεξιόστροφο κέντρο (αν υφίσταται κάτι τέτοιο), παρά προς τους θεωρητικά όμορους ιδεολογικά χώρους. Ακόμα και στο νομοσχέδιο για τον κατώτατο μισθό, ενώ (ορθά) αναίρεσε τον εαυτό του όταν ζήτησε την επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (μαζί με την ΝΔ το 2013 ψήφισαν τη θέσπιση του νομοθετικά καθορισμένου μισθού με το ν.4172/2013) λέγοντας «mea culpa», ψέλλισε κάτι για «αλγορίθμους με συμβουλευτικό ρόλο» ξεπλένοντας ουσιαστικά την κα. Κεραμεώς και μπαίνοντας έτσι σε ένα ανταγωνισμό για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής της εργασιακής φτώχειας. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την τροπολογία για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών, που προσπάθησε να είναι και «με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα».
Πρόκειται για μια παγίδα στην οποία έπεσε και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ την τελευταία δεκαετία. Αντί να υπάρχουν συνεχώς δίαυλοι επικοινωνίας και συνεργασίας στον προοδευτικό χώρο με ξεκάθαρη προοδευτική πρόταση, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επέλεξε ένα διμέτωπο αγώνα θεωρώντας το ΠΑΣΟΚ ισότιμο στρατηγικά και ιδεολογικά αντίπαλο με τη «Δεξιά». Επέλεξε ως αποτέλεσμα λοιπόν, το «αναγκαίο κακό» των ΑΝΕΛ αντί να κοιτάξει στην πολιτική του γειτονιά. «Μα το ΠΑΣΟΚ είναι διεφθαρμένο και μας χρεωκόπησε» έλεγαν αρκετοί τότε. «Πώς μπορούμε να συνεργαστούμε μαζί τους»; Πράγματι ο παλιός δικομματισμός ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που είναι το νέο «πιάτο» που σερβίρει το «επιχειρηματικό σύστημα» δεν πείθει γιατί θυμίζει έντονα χρεωκοπία, μνημόνια, διαπλοκή και κοινωνική φτώχεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι εντός ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην υπόλοιπη ευρύτερη Αριστερά δεν υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να συνεργαστούν ακόμα και αν χρειάζεται να υπερβαίνουν τις ηγεσίες τους με διάθεση αυτοκριτικής αλλά και προοπτικής.
Οι νέες συνθήκες μας καλούν όλους να επαναπροσδιοριστούμε, όχι για να δώσουμε «άφεση αμαρτιών» αλλά γιατί αν δεν συνεννοηθεί ο προοδευτικός χώρος ο κίνδυνος για ολική ιδεολογική ηγεμονία Δεξιάς και ακροδεξιάς ή η «Μακρονοποιήσης» της χώρας, είναι πιο κοντά από ποτέ.
Η κατεύθυνση για τον προοδευτικό χώρο σε αυτήν την δύσκολη συγκυρία δεν μπορεί παρά να είναι μία:
Προγραμματικός ανταγωνισμός με διάθεση σύνθεσης και συνεργασίας και μονομέτωπος απέναντι στη Δεξιά και στις πολιτικές της. Ο συναγωνισμός για το ποιος θα ανέβει και ποιος θα εγκατασταθεί στην δεύτερη και τρίτη θέση στη ζώνη του 10-15%, ευνοεί τον Μητσοτάκη και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Με την τροπολογία για την φορολόγηση του μεγάλου πλούτου(τράπεζες) το ΠΑΣΟΚ άνοιξε μια συζήτηση, που είχε ανοίξει και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν 8 μήνες. Αυτό αποδεικνύει την αναγκαιότητα της σύνθεσης και της υπέρβασης και όχι τον άγονο ανταγωνισμό. Πρέπει να συνεχιστεί και να διευρυνθεί αυτή η συζήτηση με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού και την εκλογή του ΠτΔ.
Μόνη λύση είναι η προγραμματική συμφωνία με εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης που θα καλέσει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις με πειστικό και επίκαιρο τρόπο να τοποθετηθούν στον υπαρκτό άξονα «Αριστερά-Δεξιά/Πρόοδος -Συντήρηση».
Αναζητείται πολιτική ωριμότητα, γενναιότητα και «λεβεντιά» πριν οι φιλόδοξοι χορευτές, αντί για τανγκό, χορέψουν το χορό του Ζαλόγγου.
(Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος)
