Η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) βάζει τέλος στη σύγχυση που επικρατούσε γύρω από τον χρόνο διακοπής εργασιών εταιρειών και νομικών οντοτήτων, εκδίδοντας νέα εγκύκλιο με αναλυτικές διευκρινίσεις. Το ζήτημα αφορά κυρίως περιπτώσεις όπου μια επιχείρηση έχει σταματήσει στην πράξη να λειτουργεί, αλλά τυπικά παραμένει ενεργή μέχρι τη λύση ή τη διαγραφή της από το ΓΕΜΗ, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φορολογικές και λογιστικές εκκρεμότητες.
Με βάση τη νέα οδηγία, οι επιχειρήσεις που έχουν πράγματι πάψει να δραστηριοποιούνται μπορούν να ζητήσουν από τη φορολογική διοίκηση να αναγνωριστεί ως χρόνος διακοπής η πραγματική ημερομηνία παύσης των δραστηριοτήτων τους, ακόμη κι αν αυτή είναι προγενέστερη από την επίσημη λύση ή θέση σε εκκαθάριση. Για να γίνει δεκτό το αίτημα, θα πρέπει να συνοδεύεται από δικαιολογητικά έγγραφα, όπως ισολογισμούς εκκαθάρισης ή άλλα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι δεν υπήρχαν πάγια, αποθέματα ή άλλες εκκρεμότητες προς διευθέτηση.
Σε αντίθετη περίπτωση, εφόσον προκύψει ότι η εταιρεία διέθετε περιουσιακά στοιχεία ή πραγματοποίησε πράξεις εκκαθάρισης, η ημερομηνία διακοπής δεν μπορεί να ανατρέχει πιο πίσω από τη λύση ή την τελευταία μεταβολή που έχει καταχωριστεί στο μητρώο. Στόχος της ρύθμισης είναι να υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία και διαφάνεια, ώστε οι επιχειρήσεις να μη «κρατούνται ανοιχτές» τεχνητά για λόγους τυπικούς, ενώ στην πραγματικότητα έχουν πάψει να λειτουργούν.
Η εγκύκλιος είναι βοηθητική. Μέχρι σήμερα, πολλές εταιρείες που σταματούσαν ουσιαστικά τη δραστηριότητά τους παρέμεναν τυπικά «ανοιχτές» μέχρι την ολοκλήρωση της εκκαθάρισης ή τη διαγραφή τους από το ΓΕΜΗ, δημιουργώντας καθυστερήσεις και περιττή γραφειοκρατία. Με τις νέες οδηγίες, οι επιχειρήσεις μπορούν να ζητήσουν να αναγνωριστεί ως χρόνος διακοπής η πραγματική ημερομηνία παύσης λειτουργίας, αρκεί να αποδείξουν με ισολογισμούς ή άλλα έγγραφα ότι δεν υπήρχε εταιρική περιουσία ή εκκρεμότητες. Σε περίπτωση που προκύψει πως η εταιρεία είχε πάγια ή προχώρησε σε πράξεις εκκαθάρισης, η ημερομηνία λύσης παραμένει δεσμευτική. Η εγκύκλιος, που συνοδεύεται από παραδείγματα εφαρμογής, στοχεύει στην ενοποίηση της πρακτικής των φορολογικών αρχών και στη μείωση των αμφισβητήσεων.
