Μόνο στο ανώτατο δικαστήριο έχουν προσφύγει μέχρι στιγμής πάνω από 300 ιδιοκτήτες ακινήτων από όλη τη χώρα, επιδιώκοντας να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική η υπουργική απόφαση (ΠΟΛ 18-1-16) που παρά την πρόσφατη ακυρωτική απόφαση της Ολομέλειας ΣτΕ (4446/15) διατήρησε σε υψηλά επίπεδα τις αντικειμενικές αξίες, αφού πρόβλεψε μειώσεις το πολύ έως 20% (σε σύγκριση με τις υπερβολικές τιμές του 2007), ενώ σε αρκετές περιοχές καθόρισε είτε ελάχιστες είτε μηδενικές μειώσεις.
Ηδη στο ΣτΕ εκκρεμεί και άλλη πιλοτική δίκη που θα κρίνει τη συνταγματικότητα της αντίστοιχης ΠΟΛ του περασμένου καλοκαιριού, όπου οι προσφεύγοντες βάλλουν κατά της υπερφορολόγησης της ακίνητης περιουσίας τους με βάση τις τότε πλασματικές και «φουσκωμένες» αντικειμενικές αξίες.
Στον νέο γύρο προσφυγών, που έχουν πολλές πιθανότητες να γίνουν δεκτές με βάση τη νομολογία που χάραξε το ΣτΕ (στις πρόσφατες αποφάσεις-τελεσίγραφο προς το υπουργείο Οικονομικών να ρίξει τις τιμές αναδρομικά από 21-5-15), πολλοί ιδιοκτήτες συμμετέχουν ομαδικά στα σχετικά δικόγραφα, ενώ μόλις βγουν τα πρώτα «ραβασάκια» για τον ΕΝΦΙΑ του τρέχοντος έτους θα ακολουθήσει «μπαράζ» ενδικοφανών προσφυγών στο υπουργείο Οικονομικών και αμέσως μετά αγωγές στα διοικητικά δικαστήρια της χώρας. Νομικοί κύκλοι προεξοφλούν ότι η Δικαιοσύνη θα υποστεί αυτήν τη φορά «οξύτατο έμφραγμα» και θα «φρακάρει» από δεκάδες (ίσως και εκατοντάδες) χιλιάδες προσφυγές κατά της φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας. Προς την κατεύθυνση της συσσώρευσης πρωτοφανούς σε όγκο προσφυγών οδηγεί -κατά τους ίδιους κύκλους- η συνήθης πλέον νομολογία του ΣτΕ να μη δικαιώνει αναδρομικά όσους δεν προνόησαν να προσφύγουν έγκαιρα στη Δικαιοσύνη, επικαλούμενο λόγους δημοσίου συμφέροντος, προκειμένου να μην υποστεί δημοσιονομικό «σοκ» το κράτος υποχρεούμενο να επιστρέψει τεράστια κονδύλια. Ετσι όμως σπρώχνονται ιδιοκτήτες σε μαζικές προσφυγές, αν θέλουν να πάρουν πίσω μέρος των διογκωμένων φόρων.
Το νομικό οπλοστάσιο των συνεχιζόμενων προσφυγών από ιδιοκτήτες ακινήτων στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα στηρίζεται στη νομολογία του ΣτΕ (στις αποφάσεις της Ολομέλειας 4003/14 και 4446/15) που ξεκαθάρισε ότι οι αντικειμενικές αξίες για τη φορολόγηση πρέπει να καθορίζονται κατά ζώνες και να ανταποκρίνονται στην πραγματική αγοραία αξία των ακινήτων κάθε περιοχής. Επίσης πρέπει να εκτιμώνται με βάση συγκριτικά στοιχεία από αγοραπωλησίες.
Ο γεωγραφικός «χάρτης» των προσφυγών απλώνεται στις περισσότερες περιοχές της χώρας, καθώς οι έως τώρα προσφεύγοντες δηλώνουν ιδιοκτήτες ακινήτων (σπιτιών, γραφείων, καταστημάτων, οικοπέδων) σε Αττική, Θεσσαλονίκη, σε διάφορους νομούς (Αχαΐας, Ηλείας κ.λπ.) και νησιά (Υδρα, Μήλο κ.λπ.). Τα ακίνητα εντοπίζονται στην Αττική μεταξύ άλλων σε Αθήνα, Πειραιά, Χολαργό, Χαλάνδρι, Ν. Σμύρνη, Καισαριανή, Π. Ψυχικό, Φιλοθέη, Ν. Ψυχικό, Εκάλη, Πεντέλη, Ν. Βουτζά, Κορωπί. Στην περιφέρεια αναφέρονται και ακίνητα στους Δελφούς, στον Παρνασσό, στην Ακράτα κ.α.
