Σύμφωνα με την guardian, η αισθησιακή σκηνή του ντους δεν προοριζόταν ποτέ να σκανδαλίσει, αλλά παρέμεινε μια κορνίζα η οποία κρεμόταν για χρόνια στη σκάλα της αθλητικής ακαδημίας της Λειψίας και αργότερα αναπαράχθηκε σε μια εφημερίδα του σοσιαλιστικού κινήματος νεολαίας.
Εξήντα χρόνια αργότερα, είναι ορατή η ένταση μεταξύ της εξωτερικής συμμόρφωσης και της κρυφής επιθυμίας που οδηγεί την αναβίωση του Wittdorf, ο οποίος έπεσε στην αφάνεια μετά την κατάρρευση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας και πέθανε στη φτώχεια στο Βερολίνο πριν από τέσσερα χρόνια. Στα 90ά του χρόνια,σε μια αναδρομική έκθεση στην γκαλερί του Biesdorf Palace, τον περίμενε μια επιτυχία, η οποία προσέλκυσε 13.400 επισκέπτες.
«Αυτό που κάνει το έργο του Wittdorf τόσο συναρπαστικό είναι η ζωή που ζήσαμε από αυτές τις εικόνες»
Η Karin Scheel, η οποία επιμελήθηκε την εκπομπή με τον γκαλερίστα Stephan Koal, αναφερόμενη στον Wittdorf ανέφερε χαρακτηριστικά πως: «Αυτό που κάνει το έργο του Wittdorf τόσο συναρπαστικό δεν είναι μόνο η αριστοτεχνική του τέχνη αλλά και η ζωή που ζήσαμε από αυτές τις εικόνες, μιας σεξουαλικότητας που καταπιέστηκε και αργότερα αγκαλιασμένος.»
Ενώ η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας αποποινικοποίησε τις σεξουαλικές πράξεις μεταξύ ανδρών το 1968, ένα χρόνο πριν από τη Δυτική Γερμανία, υπήρχαν λίγοι δημόσιοι χώροι όπου ο τρόπος ζωής των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών μπορούσε να είναι ανεξέλεγκτος. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 υπήρξαν πολιτικές εκστρατείες ενάντια στα «ερωτικά μπαρ» και ο νατουρισμός δεν έγινε κυρίαρχο κίνημα μέχρι τη δεκαετία του '70.
«Όταν επρόκειτο για την ομοφυλοφιλία, η ανατολή ήταν τόσο αστική όσο και η δύση»,Andreas Sternweiler
Η τέχνη, ωστόσο, ήταν ένα μέρος όπου οι άντρες είχαν τη δυνατότητα να γιορτάζουν τα ανδρικά σώματα, ειδικά σε ένα σοσιαλιστικό ρεαλιστικό στυλ που φετίχιζε μια υγιή σωματική διάπλαση. Ο Wittdorf είχε τις πρώτες του σεξουαλικές εμπειρίες με άλλους άντρες το 1963, ενώ εργαζόταν στον κύκλο Νεολαία και Αθλητισμός, που τελικά κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά σε μερικούς στενούς φίλους και συναδέλφους καλλιτέχνες. Η γοητεία του με την ανδρική μορφή οδηγεί τον θεατή σε ομάδες ποδηλατών, Ολυμπιονικών κολυμβητών ή οικοδόμων σε ένα μεσημεριανό διάλειμμα.
Οι γυναίκες του είναι πιο αδιάφορες, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος
Ο Wittdorf είχε κερδίσει τους πρώτους θαυμαστές του δύο χρόνια νωρίτερα, με μια σειρά ξυλογραφιών που ονομαζόταν Cycle for Youth. Ειδικά οι νέοι μπορούσαν να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους στις φωτογραφίες του με εφήβους να φιλιούνται στα σοκάκια, νεαρά ζευγάρια που οδηγούν μοτοσικλέτες ή φρέσκοι μπαμπάδες να κάνουν ζογκλερικά. «Ενδιαφερόταν πολύ για τη λαχτάρα των νέων για ατομική έκφραση», είπε ο Jan Linkersdorff, πρώην μαθητής του Wittdorf.
«Οι άνθρωποι σε αυτές τις φωτογραφίες έχουν αυτοπεποίθηση από μόνοι τους, όχι λόγω των κόκκινων σημαιών που φέρουν ή των πολιτικών συμβόλων που κραδαίνουν», είπε η Scheel of Cycle for Youth, η οποία πούλησε χιλιάδες αντίτυπα.
Ιδιαίτερα οι πρεσβύτεροι Ανατολικογερμανοί παρέμειναν δύσπιστοι: οι κριτικοί βρήκαν τους νέους στη σειρά Κύκλος για τη Νεολαία πολύ δυτικοποιημένους. Οι αναγνώστες εφημερίδων έγραψαν γράμματα παραπονούμενοι για μια φωτογραφία στην οποία ένας νεαρός άνδρας κρατούσε τα χέρια του στην τσέπη κατά τη διάρκεια ενός ονειρεμένου φιλιού με μια γυναίκα με μεσοφόρι. Ο Sternweiler είπε ότι η εικόνα ήταν κυρίως αυτοβιογραφική: μια πρώιμη έκφραση του ότι έμεινε ψυχρός από το άλλο φύλο.
Ο Wittdorf ένιωθε δυσφορία με τα κοινωνικά πρότυπα της Ανατολικής Γερμανίας
Ενώ ο Wittdorf ένιωθε δυσφορία με τα κοινωνικά πρότυπα της Ανατολικής Γερμανίας, ποτέ δεν επαναστάτησε ανοιχτά ενάντια στο σύστημα. Μέλος του κυβερνώντος κόμματος Σοσιαλιστική Ενότητα από το 1957, κέρδιζε τα προς το ζην από μαθήματα σχεδίου για συνοριοφύλακες και αστυνομικούς, οι οποίοι του ανέθεσαν να φτιάξει μια τοιχογραφία για την καντίνα στα κεντρικά τους γραφεία στο Βερολίνο. Η ανάμειξη καλλιτεχνών και εργατών σε δημιουργικούς «κύκλους» ήταν μέρος ενός κρατικού προγράμματος για να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ διανοουμένων και προλεταριάτου.
Η αναδρομική έκθεση του Biesdorf Palace, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τον Φεβρουάριο του 2023, έχει πορτρέτα πανκ με πράσινα μαλλιά δίπλα σε άνδρες με στολή, κρεμασμένα στην άγρια διάταξη «Petersburg» από το δάπεδο μέχρι την οροφή που ασκούσε ο ίδιος ο Wittdorf στο σπίτι. Ένα τρυφερό πορτρέτο του Λένιν κρατιέται, ελαφρώς αδέξια, μακριά από τα υπόλοιπα, κολλημένο πάνω από την πόρτα του ασανσέρ.
Με την κατάρρευση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, το εισόδημα του Wittdorf από τη διδακτική εργασία τελείωσε. Ήδη στα 60 του, συνέχιζε να κάνει μαθήματα σχεδίου για φίλους από το διαμέρισμά του, αλλά τελικά αναγκάστηκε να πουλήσει την ιδιωτική του συλλογή με αντίκες και έργα άλλων καλλιτεχνών για να τα βγάλει πέρα.
«Ήταν πικραμένος από τη δική του καλλιτεχνική αφάνεια, αλλά απολάμβανε επίσης την ελευθερία που είχε κερδίσει»
Μετά το θάνατό του, τα υπόλοιπα έργα που είχαν συσσωρευτεί στο διαμέρισμά του στο Βερολίνο πουλήθηκαν σε δημοπρασία εκκαθάρισης σπιτιού για να διευθετηθούν εκκρεμή χρέη, με τον πρώην μαθητή του Linkersdorff να κερδίζει την προσφορά. «Η γκέι σκηνή του Δυτικού Βερολίνου ήταν πιο διαφοροποιημένη και αυτό είναι κάτι που αγαπούσε».
Τα έργα από την μεταγενέστερη περίοδο του Wittdorf επιστρέφουν στις αγαπημένες του, αποκλειστικά ανδρικές σειρές, με άντρες ντυμένους τώρα με δερμάτινα λουριά και λουριά, χωρίς κανέναν καλλιτέχνη ή υποκείμενο να κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει τον ενθουσιασμό τους.