Μικρέ Ζερόμ ηρέμησε, ό,τι θα έρθει με ησυχία. Μην αγχώνεσαι, θα τα καταφέρεις. Πρέπει να δουλεύεις σκληρά, κανείς δεν θα του χαρίσει τίποτα, γιατί κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα. Αλλά ευτυχώς, τα ξέρεις. Κράτησε το χαμόγελό σου και ζήσε τις στιγμές, είσαι σε καλό δρόμο.
Ο Ζερόμ Καλούτα νιώθει ότι μόλις ξεκίνησε τον καλλιτεχνικό του δρόμο, χρωματίζει τη ζωή με άσπρο - μαύρο, χωρίς να αποκλείει και τα άλλα χρώματα και μοιράζεται την πιο γλυκιά χριστουγεννιάτικη ανάμνηση της παιδικής του ηλικίας.
Θα τον συναντήσετε στην παράσταση Άσπρο - Μαύρο στο θέατρο Επί Κολωνώ, πλάι στον Αντώνη Καφετζόπουλο. Επίσης, στο οικογενειακό μιούζικαλ «Ο Αλαντίν και τα μαγικά Χριστούγεννα» στο Μέγαρο Μουσικής (από 20 Δεκεμβρίου 2025 έως 11 Ιανουαρίου 2026) και στο πάρτι της Παραμονής Πρωτοχρονιάς στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Ποιοι είναι οι «συγγενείς» σου από τον καλλιτεχνικό χώρο; Υποθέτω ότι θα μου πεις σίγουρα για την Idra Kayne, ίσως και τον Θανάση Αλευρά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Εντάξει με την Idra Kayne είμαστε στο ίδιο σπίτι σχεδόν. Είμαστε ίδιο αίμα που λέμε. Βεβαίως και με τον Θανάση είμαι ίδιο αίμα. «Συγγενής» μου είναι ο Σπύρος Γραμμένος, ο Πάνος Βλάχος, η Κατερίνα Πολέμη. Ο MC Yinca, η Μαντώ, η Τζώρτζια Κεφαλά. Είμαστε η «οικογένεια». Επίσης, οι Di Icon, Αντωνία Καούρη, Αντρέας Πολυζογόπουλος, Νίνα Μαζάνη Και Αλεξάνδρα Σιετή. Η Τζένη Χατζοπούλου, ο Σάκης Καραθανάσης, ο Σπύρος Κολαΐτης, ο Kokowumba, καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν βγάλει τη δουλειά της με την Afrogreco. Η μπάντα μου, αυτοί είναι οι πρώτοι συγγενείς. Εννοείται και ο Φοίβος Δεληβοριάς. Αυτή είναι η «οικογένεια». Αλλά έχουμε και «ξαδέρφια» και «θείους». Έχουμε πολύ πράγμα.
Μου ανέφερες το Afrogreco. Θα ήθελα να μου δώσεις τον ακριβή ορισμό του.
Κάποια στιγμή σκέφτηκα αυτόν τον όρο για να μπορέσω να έχω έναν τίτλο για το πρώτο μου άλμπουμ. Το οποίο περιγράφει πάνω κάτω τη ζωή μου. Είναι η ιδιότητά μου, η ταυτότητά μου. Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Ελλάδα και κατάγομαι από το Κονγκό, το πρώην Ζαΐρ. Είμαι λοιπόν ένας Αφρικανός που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, με όλα όσα έχει κάποιος που έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα ή ένας Έλληνας με Αφρικανικές ρίζες.
Δεν είναι ο μόνος υπάρχουν πολλοί σαν και εμένα, γιατί οι σχέσεις μου με το Κονγκό είναι από μακριά. Στην Ελλάδα γεννήθηκα, στην Αθήνα μεγάλωσα, κάτω από τον Αττικό Ουρανό δημιουργώ, γεννήθηκα και κινήθηκα στο κέντρο της πόλης, δηλαδή εδώ δούλεψα, εδώ είναι οι εμπειρίες μου, είμαι μέσα, είμαι βέρος Αθηναίος που λέμε.
Το Afrogreco είναι μια τρίτη κουλτούρα. Ένας άνθρωπος που έχει τα καλύτερα από τον έναν κόσμο και τα καλύτερα από έναν άλλον κόσμο και προτείνει κάτι καινούριο. Αυτό το πράγμα λοιπόν από τίτλος album έγινε ένα «σύμπαν», έγινε μια εταιρεία παραγωγής όπου μέσα εκεί αρχικά παράγω τη μουσική μου, όχι μόνο για μένα αλλά και για άλλους. Σε αυτό το «σύμπαν» υπάρχει ένα e-shop που συνοδεύει πάντα τις κυκλοφορίες του καλλιτέχνη, π.χ. με μπλούζες, χρηστικά αντικείμενα, με το Ημερολόγιο των Θαυμάτων τώρα που έχει κυκλοφορήσει μια φοβερή ατζέντα για να μπορεί ο καθένας να γράφει και να σημειώνει από τα ραντεβού του μέχρι το κάθε «θαύμα» που συμβαίνει την κάθε μέρα και να έχει και διάφορα motivations καθημερινά ή σε συγκεκριμένες ημερομηνίες και το οποίο κυκλοφορεί από την ΕλληνοΕκδοτική. Επίσης, έχουμε και το κομμάτι της παραγωγής όπου εμείς μεσολαβούμε ή μπορούμε να δημιουργήσουμε εκδηλώσεις κάνοντας παραγωγή σε άλλους καλλιτέχνες δηλαδή μοιράζοντας τη γνώση την οποία έχουμε μέχρι τώρα -με τα όποια λάθη έχουμε κάνει- για να μπορέσουμε να το κάνουμε πιο εύκολο για τον επόμενο ή για τον διπλανό μας.
Η Afrogreco λοιπόν έχει όλες αυτές τις δράσεις. Αυτή την περίοδο που μιλάμε, μόλις έχουμε ολοκληρώσει ένα μεγάλο event στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρύμα Σταύρος Νιάρχος, όπου κάναμε την παραγωγή στο άναμμα του δέντρου με τη Νίνα Μαζάνη στο liive και τους Loop Quartet. Μια πολύ πολύ ωραία βραδιά την οποία επιμεληθήκαμε εμείς και συγκεκριμένα η Βικτώρια Παπαδοπούλου που είναι η άμεση συνεργάτις μου.
Θα ξαναγυρίσουμε πάλι στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο τέλος της χρονιάς για να κάνουμε την Πρωτοχρονιά εκεί με την Αλεξάνδρα Σιετή, που θα είναι στην σκηνή και εγώ θα κάνω την παρουσίαση της βραδιάς.
Μου ανέφερες την Αθήνα και θα ήθελα να σε ρωτήσω ποια σημεία της νιώθεις οικεία, σαν το «σπίτι» σου.
Το κομμάτι που μεγάλωσα, το οποίο είναι από το Γουδί, από το ξενοδοχείο President μέχρι το Χίλτον και το Παγκράτι πλέον. Με προέκταση προς το Κολωνάκι και λίγο προς την Λεωφόρο εννοώντας τον «ναό» [σ.σ το Γήπεδο Απόστολος Νιλοκαΐδης του Παναθηναϊκού]. Αυτό το κομμάτι είναι «σπίτι». Είναι δηλαδή ένα σημείο που το ξέρω πάρα πολύ καλά, που νιώθω πάρα πολύ οικεία και που μεγάλωσα μέσα σε αυτό. εκεί πήγα σχολείο, έπαιξα μπάσκετ, είχα τα φροντιστήριά μου, είναι το σημείο που μεγάλωσα.
Θεωρείς την Αθήνα περισσότερο ή λιγότερο φιλόξενη, σε σύγκριση με τα 90s, την εποχή που ήσουν παιδί.
Είναι περισσότερο φιλόξενη από πριν. Έχουν γίνει βήματα πολύ πιο σημαντικά. Πρώτα απ' όλα, επειδή έχουμε την εικόνα της πόλης 20-25 χρόνια πριν, πλέον είμαστε σε μια πόλη που είναι λίγο πιο καθαρή από ό,τι ήταν τότε και βασικά πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, για να το τοποθετήσουμε σωστά. Είναι λίγο πιο καθαρή η πόλη μας. Επίσης, έχεις πιο πολλές συγκοινωνίες, μπορείς να μεταφερθείς με τα μέσα και να διανύσεις αποστάσεις που κάποτε έτρωγες όλη τη μέρα για να το κάνεις.
Εντάξει, θέλουμε λίγη βελτίωση στο κομμάτι του πώς συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους που θέλουν βοήθεια, στους ανάπηρους ανθρώπους, στα άτομα που δεν έχουν προσβασιμότητα γενικότερα στα πάντα. Εκεί θέλουμε πάρα πολλή δουλειά. Υπάρχουν πολλές ανάγκες που μεταβάλλονται και όλο αυτό θέλει μια φροντίδα και ανθρώπους που τους αφορά για να το αλλάξουν. Υπάρχουν πιο πολλές επιλογές στο κομμάτι το πολιτισμικό, το πολιτιστικό, στο φαγητό, σε όλο το τουριστικό, με όλα τα αρνητικά του.
{https://youtu.be/1In-OjmITLk?si=ytbnT333NBZk92EW}
Παρουσίασες την τηλεοπτική εκπομπή «Φτάσαμε» η οποία έκλεισε τον κύκλο της. Τι σου άφησε αυτή η εμπειρία; Επίσης, επισκέφτηκες πολλά μέρη στην Ελλάδα, ποιο έχεις βάλει μέσα στην καρδιά σους
Αυτό που μου άφησε είναι μια γλυκιά... Δεν είναι τόσο παλιά, αλλά είναι μια γλυκιά ανάμνηση. Το έχω μέσα στην καρδιά μου αυτό το project και σαν δουλειά και σαν κατάσταση. Γνωρίσαμε φοβερούς ανθρώπους και είδαμε απίστευτα μέρη στην Ελλάδα. Είχαμε κιόλας ως στόχο να δούμε μέρη μη τουριστικά και να ανακαλύψουμε και κάτι καινούργιο. Βρεθήκαμε σε μέρη τα οποία δεν θα πηγαίναμε εύκολα. Πήγαμε και σε μέρη τα οποία ήταν δημοφιλή, όπως οι Πρέσπες στις οποίες έχω μια αδυναμία, η λίμνη της Καστοριάς, τα Γιάννενα, ορεινά μέρη, όπως η ορεινή Ηλία, η ορεινή Ναυπακτία, η ορεινή Κορινθία. Όλα αυτά τα μέρη ήταν ξεχωριστά.
Θα σου πω το εξής. Μου άρεσε πάρα πολύ η Σύρος και με εντυπωσίασε θετικά. Είναι το δεύτερο μέρος μετά τα Άνω Πορώγια στις Σέρρες όπου ένιωσα ότι θα μπορούσα να μένω εκεί και να λειτουργώ από εκεί ή σε συνδυασμό με εκεί. Η Σύρος ούσα και πιο προσβάσιμη, καθώς είναι δυόμισι ώρες νομίζω με το καράβι. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Η Ελλάδα είναι ένα φανταστικό και πολύ ενδιαφέρον μέρος με σημεία μοναδικά. Ακόμα κι αν πας σε δέκα ποτάμια, το καθένα έχει τη δική του ιδιαιτερότητα. Το κάθε βουνό είναι διαφορετικό, το κάθε κτήριο, η κάθε πόλη έχει το δικό της χαρακτήρα, ο τρόπος που μαγειρεύουν, όλα. Και πάνω απ' όλα οι άνθρωποι. γνωρίσαμε φοβερούς ανθρώπους, γνωρίσαμε προσωπικότητες, γνωρίσαμε characters. Άνθρωποι που δεν είχαν τη δυνατότητα να με δουν από κοντά και μέσω της εκπομπής ήρθαμε κοντά, κάναμε φίλους, μάθαμε τέχνες, το πώς ζουν οι άνθρωποι, πώς τα βγάζουν πέρα. Ήταν πολύ χρήσιμο και ανατρέχω σε εκπομπές, να δω πώς το είχα κάνει, πώς είχε γίνει.
Δεν είναι μόνο ότι αφήνει κάτι σε μένα, είναι και ότι μίλησες στις καρδιές των ανθρώπων. Σε κάποιους τους κράτησε παρέα, σε άλλους τους έκανε να γελάσουν. Γίνομαι γραφικός, τα λέω συνέχεια, αλλά δεν είναι εύκολο να το παραμερίσω αυτό. Γνώρισα μια κυρία και μου είπε, «έχω τη μαμά μου με άνοια, είσαι ο μόνος που αναγνωρίζει». Το λέω συνέχεια αυτό, αλλά το λέω γιατί αυτά σε ξεπερνάνε και δεν είναι απλά.
Θέλω να χρησιμοποιήσω το τίτλο της εκπομπής για να σε ρωτήσω αν έχεις φτάσει εκεί που θα ήθελες.
Ούτε κατά διάνοια! Τώρα ξεκίνησα παιδί μου! Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.
Και όμως, είσαι ένας άνθρωπος, που δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά σε πολλά διαφορετικά πράγματα αρκετά χρόνια τώρα. Εγώ προσωπικά σε θυμάμαι από την Σπείρα Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη και είναι αρκετά χρόνια πίσω.
Έχει πλάκα αυτό που λες, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που με γνωρίζουν τώρα και δεν μιλάω για τους πιο νέους. υπάρχουν άνθρωποι που με γνωρίζουν από την τηλεόραση, που με βλέπουν ας πούμε, να παίζω σε μια σειρά και οι οποίοι δεν ξέρουν ότι τραγουδάω, ότι είμαι τραγουδιστής και μάλιστα τα ίδια χρόνια που είμαι ηθοποιός. Υπάρχουν άνθρωποι που θα με δουν σε μια συναυλία και δεν ξέρουν όλα αυτά τα χρόνια παίζω στο θέατρο. Υπάρχουν άλλοι που θα με δουν να παρουσιάζω την εκπομπή, το «Φτάσαμε» και που δεν ξέρουν τίποτα από τα άλλα δύο. Δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά κάθε φορά ξανασυστηνόμαστε και σου δίνεται η δυνατότητα να δείξεις και να μάθεις κάτι καινούργιο.
{https://youtu.be/M9gaRlGZvMw?si=eygc-KFXbxs4rYXU}
Από πάντα, όταν ακούω το όνομά σου φέρνω την εικόνα ενός χαμογελαστού ανθρώπου με πολύ χιούμορ. Πώς λειτουργεί το χιούμορ σε σένα. είναι άμυνα; Πάντως σίγουρα είναι κάτι που σε χαρακτηρίζει.
Όλα είναι. Θα μπορούσε να είναι άμυνα, είναι προστασία, είναι ένας άλλος τρόπος να δεις τα πράγματα. Άρα προσθέτει ένα ενδιαφέρον και στη σκέψη, αλλά και στην όλη αντίληψη που έχεις για τα πράγματα και τελικά στην προσέγγιση που έχεις. Μπορεί να είναι και καλύτερη επίθεση αυτό, δηλαδή μπορεί να είναι «Δούρειος Ίππος». Όπως το να πεις κάτι με χιούμορ, να περάσει και εσύ να το έχεις πει, να το έχεις βγάλει από μέσα σου και ο άλλος ό,τι θέλει ας καταλάβει. Αλλά θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα το να μπορείς να γελάς. Σου δίνει μια περίεργη δύναμη που δεν είναι υπολογίσιμη και μετρήσιμη. Όταν αντιμετωπίζεις τα πράγματα με χαμόγελο και δεν εννοώ να χαζογελάς -κάπως το έχουν τώρα κατηγοριοποιήσει και ενοχοποιήσει και αυτό, η τοξική θετικότητα που λένε- είναι να έχεις τη δύναμη να στέκεσαι στα πόδια σου, γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα που συμβαίνουν τα οποία σου προκαλούν ακριβώς αυτό, αν ανοίξεις την τηλεόραση και δεις τις ειδήσεις, δεν τις βλέπεις για να ενημερωθείς, λες αυτοί θέλουν να με λυγίσουν, θέλουν να μου σπάσουν το ηθικό. Και γενικότερα θα τεθεί ένα θέμα και θα δεις οι άνθρωποι πώς μιλάνε για αυτό, πώς τακώνονται, πώς αρπάζονται, πώς σε αντιμετωπίζουν στον δρόμο, στις δουλειές.
Αν δεν μπορέσεις να γελάσεις, να έχεις χιούμορ, να έχεις μια διάθεση και μια ασπίδα να προστατεύσεις την ψυχή σου από όλα αυτά, υπάρχει κίνδυνος. Έχω καταλάβει και έχω δει ότι η αρρώστια της εποχής μας είναι οι σκέψεις μας. Άρα πρέπει να μπορέσουμε όσο γίνεται να διώξουμε αυτό το σύννεφο, να το σπρώξουμε μακριά για να μπορέσουμε να είμαστε λειτουργικοί, δημιουργικοί και χρήσιμοι ενδεχομένως σε αυτό που κάνουμε και στον διπλανό μας.
Μην φανταστείς ότι γελάω συνέχεια. Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες, υπάρχουν και στιγμές που δεν γελάς. Αλλά η ζωή θέλει θάρρος. Δεν θα σε βοηθήσει κάποιος. Είναι σημαντικό να το λέμε και για εμάς τους ίδιους γιατί κι εμείς ξεχνιόμαστε, για τους νεότερους, για τους μεγαλύτερους. Όποιον τον αφορά, όποιος μπορεί να πιαστεί απ' αυτό. Η ζωή θέλει θάρρος. Και θάρρος και πειραματισμό και δημιουργία.
{https://youtu.be/cUIhiszApts?si=ovETcbCBlwL6VbT8}
Πώς είναι η αναμέτρηση με τον Αντώνη Καφεντζόπουλο, στο Άσπρο Μαύρο;
Η εμπειρία είναι απόλυτη. Εντάξει, είναι ο «Ακάλυπτος» με τον οποίο μεγαλώσαμε αλλά όχι ακριβώς. Το πόσο σπουδαίος ηθοποιός και καλλιτέχνης είναι δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι πάνω σ' αυτό.
Εγώ γνώρισα έναν πολύ ωραίο τύπο ο οποίος έχει κάνει πολλά πράγματα στη ζωή του, έχει διάθεση να τα μοιραστεί είτε σε μορφή κουβέντας είτε σε μορφή γνώσης, είναι ευχάριστος ακόμα και όταν δεν είναι. Το κάτι που μπορεί να τον αγχώνει και να τον ανησυχεί έχει την ευγένεια να το επικοινωνήσει ανθρώπινα, κάτι που τον κάνει έναν κανονικό άνθρωπο και στην τέχνη δεν έχουμε πολλούς κανονικούς ανθρώπους σε θέσεις ισχύος. Δεν σου λέω ότι δεν έχουμε, έχουμε, αλλά με τα χρόνια έχουμε ακούσει για συμπεριφορές που παρεκκλίνουν. Μπορεί τώρα να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και τώρα που θα πάω στο θέατρο να τσακωθούμε για το τίποτα. Αλλά ο άνθρωπος που ζω εγώ καθημερινά τους τελευταίους τέσσερις μήνες είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Που ακόμα και το άγχος του στο επικοινωνεί με τρόπο που θέλεις να είσαι συμμέτοχος. Να πεις «ok, τι να κάνω για να βοηθήσω».
Η παράσταση είναι ένα μεγάλο στοίχημα το οποίο θέλουμε να το κερδίζουμε κάθε βράδυ. Δεν είναι κωμωδία αυτό που παίζουμε. Είναι το «The Sunset Limited» του Cormac McCarthy. Έχει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Ένα έργο δύο ατόμων όπου ο λόγος είναι το κυριαρχικό θέμα και δεν είναι ένας απλός λόγος. Είναι πυκνός, φιλοσοφικός. Το θέμα που πραγματεύεται η παράσταση είναι η ζωή και ο θάνατος. Και η θρησκεία και άλλα πράγματα τα οποία τα βλέπεις ακούγοντας αυτούς τους δυο ανθρώπους.
Αυτό το κείμενο έχει προσθέσει κάτι στην κοσμοθεωρία σου, στον τρόπο σκέψης σου, σου έχει δείξει τα πράγματα λίγο αλλιώς;
Ακόμα το κάνει. Και νομίζω θα κάνει κι άλλα πολλά. Μέχρι στιγμής μου έχει προσθέσει, μου έχει ενισχύσει πράγματα. Ο χαρακτήρας ο δικός μου είναι ένας πρώην φυλακόβιος που έχει γνωρίσει τον Θεό στη φυλακή. Η συμπεριφορά του είναι από αυτή τη σκοπιά και με αυτό το φίλτρο. Το κοινό που έχουμε με αυτό τον άνθρωπο είναι ότι και οι δύο, όποτε ζητήσαμε βοήθεια την είχαμε. Όποτε πνευματικά -εγώ θα πω από τον Θεό- ζητήσαμε βοήθεια, την είχαμε. Και αυτό έχει μια σύνδεση με τη θετική σκέψη, με τον έλεγχο που μπορεί να έχεις στα συναισθήματά σου, με την ελπίδα, με το να εκπέμπεις σε θετικές συχνότητες. Όποτε, λοιπόν, ζήτησα βοήθεια, την είχα.
Δεν έχω κάνει φυλακή, ούτε είχα τη ζωή αυτού του ανθρώπου, αλλά το έργο, βασικά, έχει να κάνει με το εξής: ένας άθεος, λευκός καθηγητής -το λευκός, δεν το λέω για να τον χαρακτηρίσω, αλλά ότι είναι ο κύριος λευκός και ο κύριος μαύρος στο έργο- παίρνει την απόφαση να αυτοκτονήσει. Και ο κύριος μαύρος τον σώζει στο σταθμό του τρένου. Η παράσταση ξεκινάει από το σπίτι του μαύρου, όπου εκεί γίνεται το debate. Δεν θα κάνω σπόιλερ.
Αυτό λοιπόν που μας καθορίζει εμάς τους ανθρώπους και αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς είναι η υπέρβαση που κάνουμε, η ελπίδα και η ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο και για καλύτερα πράγματα. Και για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη και για να περάσουμε αυτό το διάστημα που είμαστε εδώ με τον πιο όμορφο τρόπο.
Είναι η ζωή άσπρο-μαύρο;
Έχει κι άλλα χρώματα. Αυτά είναι τα βασικά χρώματα, λέω ότι έχει και άλλα χρώματα για να μην γίνομαστε απόλυτοι.
Αν φανταστούμε ότι υπάρχει μια παράλληλη διάσταση όπου θα μπορούσες εκεί να συναντήσεις τον μικρό Ζερόμ, τι θα του έλεγες?
Θα του έλεγα ένα στίχο που μου ήρθε τώρα, όπως οδηγούσα. Θα του έλεγα... «Ηρέμησε. Ηρεμία. Ό,τι εύχεσαι, θα έρθει με ησυχία. Μην αγχώνεσαι, θα τα καταφέρεις. Δούλεψε και μελέτησε λίγο πιο πολύ». Επίσης, το ότι «είσαι ταλαντούχος» που θα σε γλιτώνει απ' τα πάντα.
Θα του υπενθύμιζα αυτά που ήδη ξέρει, ότι πρέπει να δουλεύει σκληρά, ότι κανείς δεν θα του χαρίσει τίποτα, γιατί κανείς δεν θα του χρωστάει τίποτα. Αλλά τα ήξερε ευτυχώς, τα ξέρει. Να κρατήσει το χαμόγελό του και να ζήσει στιγμές, να ταξιδέψει, να κάνει αυτό που κάνει, είναι σε καλό δρόμο. Απλά να μην αγχώνεται, όλα θα πάνε καλά και δεν έχουν κιόλας τόσο μεγάλη σημασία. «Μη στεναχωριέσαι. Μη στεναχωριέσαι για τίποτα».
Γνωρίζω ότι τον επόμενο καιρό θα κάνεις ένα πέρασμα από το Πατάρι της Μαρίας Κελαηδόνη στο Μεταξουργείο.
Αμάν, κυκλοφόρησαν τα νέα (γέλια). Δεν ξέρουμε ακόμα τι θα παίξουμε, αλλά στο Πατάρι θα πατήσουμε.
Υπάρχει κάτι άλλο ανακοινώσιμο;
Συνεχίζω τις πρόβες μου όπως και τις παραστάσεις και πάμε 20 Δεκεμβρίου να κάνουμε πρεμιέρα στο Μέγαρο Μουσικής με τον Αλαντίν και τα Μαγικά Χριστούγεννα, σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου και Χλόης Μάντζαρη, μουσική του Στέφανου Κορκολή, κείμενα του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Είναι η ιστορία του Αλαντίν τα Χριστούγεννα και εγώ θα είμαι το τζίνι.
Ποια είναι η χριστουγεννιάτικη ανάμνηση που σου ζεσταίνει την καρδιά;
Η ανάμνησή μου από τα Χριστούγεννα έχει να κάνει με το ότι δεν έχουμε σχολείο, άρα υπάρχει πιο πολύς χρόνος στο σπίτι με τη μαμά μου. Είναι η περίοδος που λέμε τα κάλαντα και στις 28 Δεκεμβρίου είχε τα γενέθλιά της και πάντα πήγαινα, της έκοβα ένα λουλούδι από κάπου, γιατί τα λεφτά έφταναν ή για τούρτα ή για λουλούδια. Άρα ο «οικονομικός διευθυντής» μέσα μου αποφάσιζε ότι θα της έπαιρνα μια τούρτα και θα έκοβα ένα λουλούδι από ένα συγκεκριμένο σημείο που είχε πάρα πολύ ωραία λουλούδια. Κρυφά, με γρήγορες κινήσεις. Της πήγα λοιπόν ένα... Περίμενα να γυρίσει από τη δουλειά, της είχα καθαρίσει και το σπίτι για να μην κουραστεί. Και είχα ένα λουλούδι και μια τούρτα. Και αυτή είναι ανάμνηση από Χριστούγεννα. Πάντα σβήναμε το κερί και ήταν μια μέρα που προσπαθούσα να είμαι χρήσιμος.
