Η Πρωτοχρονιά πλησιάζει και ως είθισται, υπάρχουν κάποιες παραδόσεις και έθιμα.
Ένα από αυτά τα έθιμα, είναι και εκείνο του να μπαίνουμε με το δεξί στα σπίτια, κάνοντας ποδαρικό.
Η Πρωτοχρονιά είναι μία από τις σημαντικές γιορτές. Η ημέρα «αρχίζει» με τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα (Αγίου Βασιλείου) - (Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος…) που ψάλλονται από τα παιδιά (31 Δεκεμβρίου) από νωρίς το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Τα παιδιά ρωτούν συνήθως «Να τα πούμε;» και περιμένουν την απάντηση «Να τα πείτε» τελειώνοντας με την Ευχή (Και του Χρόνου. Χρόνια Πολλά.).
Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς αλλά και ανήμερα μαζεύονται όλοι οι συγγενείς μαζί στο σπίτι σε οικογενειακή συγκέντρωση, ανταλλάζουν δώρα και τρώνε γύρω από το οικογενειακό τραπέζι όλοι μαζί. Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς μετά την αλλαγή του χρόνου, και το κόψιμο της βασιλόπιτας. Tην ώρα που έχουν ξαπλώσει τα παιδιά στα κρεβάτια τους, οι γονείς κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο αφήνουν τα δώρα για να τα βρουν την επόμενη μέρα το πρωί με τη σκέψη των παιδιών ότι τα δώρα τα έχει φέρει ο Άγιος Βασίλης.
Εξέχουσα θέση την Πρωτοχρονιά στην Ελλάδα στο γιορτινό τραπέζι όπως και τα Χριστούγεννα κατέχει το χοιρινό π.χ χοιρινό στη γάστρα ολόκληρο, χοιρινό με σέλινο αυγολέμονο κ.α. Η κατανάλωση του χοιρινού την Πρωτοχρονιά στην Ελλάδα είναι έθιμο το οποίο έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Το χοιρινό συμπληρώνει το πατροπαράδοτο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.
Όσο για το ποδαρικό με το δεξί, από την παραμονή λένε σε κάποιο δικό τους άνθρωπο, που τον θεωρούν καλότυχο και γουρλή, να έρθει την Πρωτοχρονιά να τους κάνει ποδαρικό. Μόλις μπει στο σπίτι τον βάζουν να πατήσει ένα σίδερο για να είναι όλοι σιδερένιοι και γεροί μέσα στο σπίτι στη διάρκεια του καινούργιου χρόνου. Η νοικοκυρά φιλεύει τον άνθρωπο που κάνει ποδαρικό για το καλό του χρόνου. Συνήθως, του δίνει μήλα ή καρύδια και μία κουταλιά γλυκό κυδώνι ή ότι άλλο γλυκό έχει φτιάξει για τις γιορτές.
Το έθιμο του «ποδαρικού» είναι πολύ παλαιό. Είναι χαρακτηριστικοί οι λόγου του επισκόπου Νύσσης Γρηγορίου για τους Βυζαντινούς, ότι την Πρωτοχρονιά «δεξιάς τινας συντυχίας επετήδευον», δηλαδή να συναντήσουν ή να δεχθούν στο σπίτι τους πρόσωπο που, όπως νόμιζαν, θα τους έφερνε ευτυχία.
