Πρόκειται για την επίσημη παραδοχή του ΣΕΒ, ότι το λογαριασμό, τελικά, τον πληρώνει ο εργαζόμενος και μόνο. Το συγκεκριμένο κείμενο υπάρχει αυτολεξεί στο τελευταίο, εβδομαδιαίο δελτίο οικονομικής πολιτικής του Συνδέσμου, στο πλαίσιο των επιχειρημάτων που παρατίθενται για να μην αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές. Ουσιαστικά, ο συγγραφέας του κειμένου, με περισσή ειλικρίνεια ή κυνισμό (η εκτίμηση δική σας), θεωρεί πως, ανεξάρτητα από το τι θα πράξει η κυβέρνηση, εάν το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι προς το συμφέρον των βιομηχάνων, τότε ο λογαριασμός μεταφέρεται στον εργαζόμενο.
Μπορεί να είναι κάπως σκληρό, αλλά είναι ταυτόχρονα και προφανές, ότι οι μάσκες έπεσαν! Ποιος έχει τώρα την αμφιβολία, ότι οι εργοδότες και ειδικά εκείνοι που απαρτίζουν παραδοσιακά τον ΣΕΒ, φέρουν ακέραια την ευθύνη για το «αιματοκύλισμα» της αγοράς εργασίας, την τελευταία πενταετία; Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι αν παραστεί ανάγκη, δηλαδή αν θιγούν ξανά τα συμφέροντά τους, δεν θα προχωρήσουν εκ νέου σε μαζικές απολύσεις εργαζομένων; Ποιος αλήθεια, μπορεί να πειστεί ότι η συγκεκριμένη τάξη πολιτών της χώρας, ενδιαφέρεται για το κοινό καλό και όχι μόνο για την προσωπική κυριαρχία, επιβολή και επιβίωση; Τώρα, εάν κάτι τέτοιο συνοδευτεί από διάλυση του κοινωνικού ιστού, από στρατιές ανέργων και περιθωριοποιημένων πολιτών, ποιος νοιάζεται;
Μήπως το κράτος δικαίου, που οφείλει να προστατεύει τους ταπεινούς, τους ανήμπορους και τους κατατρεγμένους; Μήπως η ευνομούμενη πολιτεία, που στοχεύει στο να καλύπτει τα τυχόν κενά του ιδιωτικού τομέα, όταν αυτά δημιουργούνται, αφήνοντας πολίτες στη φτώχεια και στην ανέχεια; Όχι βέβαια, καθώς σύμφωνα με τον ΣΕΒ, μοναδικός λόγος για τον οποίο πρέπει να υπάρχει μία κυβέρνηση είναι για να «μειώνει τις ασφαλιστικές εισφορές» και για να κάνει «πιο ανταγωνιστικό το παραγόμενο προϊόν» και άλλα τέτοια γλυκανάλατα και πολύ πετυχημένα.
Τελικά, μάλλον ζούμε συνθήκες δημοτικού σχολείου. Τότε που η μάχη ήταν πολύ απλή: τάξη, εναντίον τάξης...