Το 2025 τελικά αποδείχτηκε σημαδιακή χρονιά. Δεν είναι τυχαίο που πριν μια δεκαετία προσθέσαμε το 25 στο όνομα του κινήματός μας, προβλέποντας ότι μια δεκαετία θα έπαιρνε μέχρι να καταρρεύσει ο χάρτινος πύργος της ΕΕ υπό το βάρος του εγκλήματός των θεσμών της πάνω, αρχικά, στον ελληνικό λαό και, στη συνέχεια, εις βάρος κάθε ευρωπαϊκού λαού.
Τότε, όταν ιδρύαμε το DiEM25 στο Βερολίνο, και δυο χρόνια αργότερα το ΜέΡΑ25 στην Αθήνα, λέγαμε: Αυτή η Ευρώπη είτε θα εκδημοκρατιστεί είτε μέχρι – το πολύ – το 2025 θα καταρρεύσει. Επιβεβαιωθήκαμε. Δυστυχώς.
Σήμερα, τώρα που το 2025 φτάνει τα στερνά του, είναι πλέον ηλίου φαεινότερο: Όλα τα στοιχήματα της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης έσκασαν στα χέρια τους. Χρεοκόπησαν την ΕΕ οικονομικά, ηθικά, πολιτικά. Το ότι αυτό δεν έχει γίνει συνείδηση στην Ελλάδα ακόμα, τουλάχιστον όχι πλήρως, οφείλεται στην συνηθισμένη καθυστέρηση: μην ξεχνάμε ότι το ωστικό κύμα από την κατάρρευση των αμερικανοβρετανικών και των γαλλογερμανικών τραπεζών του 2008 έγιναν αισθητές στην Ελλάδα στις αρχές του 2010.
Τρεις διεθνείς εξελίξεις που θέτουν την Ευρώπη σε πορεία μόνιμης παρακμής
Το 2025 θα μείνει στην Ιστορία ως η χρονιά του Τρίγωνου των Μεγάλων Ανατροπών. Τρεις ανατροπές που έκαναν σκόνη το όποιο Σχέδιο της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας. Τρεις εξελίξεις που τίναξαν στον αέρα το ευρωπαϊκό κεκτημένο, το αφήγημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της ενιαίας αγοράς, της δημοσιονομικής ένωσης – γενικά, την οποιαδήποτε προοπτική αυτή η ΕΕ να αναπαράγεται βιώσιμα και να δικαιούται να αποκαλείται… ένωση. Ποιες τρεις εξελίξεις;
Πρώτη εξέλιξη: Η Ρωσία κέρδισε τον πόλεμο στην Ουκρανία καταρρίπτοντας κάθε εκτίμηση των ευρωπαίων ιθύνοντων και δεξαμενών σκέψης, αποκαλύπτοντας έτσι ότι η ΕΕ ποτέ δεν είχε σοβαρό σχέδιο ούτε υπέρ της συνέχισης του πολέμου – την οποία ποθεί – είτε υπέρ της ειρήνης – την οποία απεύχεται για πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων είναι το άλλοθι για τους εξοπλισμούς, η αιτιολόγηση της Νέας Λιτότητας που συμβαδίζει με τον Μιλιταριστικό Κεϊνσιανισμό – το μόνο «αναπτυξιακό» πλάνο που απέμεινε στην Ευρώπη μετά την εξαέρωση της κενής περιεχομένου Πράσινης Συμφωνίας.
Δεύτερη εξέλιξη: Η Κίνα κέρδισε τον εμπορικό πόλεμο κόντρα στον Πρόεδρο Τραμπ χρησιμοποιώντας το μονοπώλιο σπάνιων γαιών που διαθέτει – αλλά και λόγω της τεχνολογικής της υπεροχής που της επέτρεψε να παραγάγει τα δικά της μικροτσίπ μετά το αμερικανικό εμπάργκο που επέβαλε ο Πρόεδρος Μπάιντεν.
Τρίτη εξέλιξη: Ο Πρόεδρος Τραμπ κέρδισε τον πόλεμο δασμών με την Ευρώπη, την οποία δάμασε εύκολα και γρήγορα – ανεβάζοντας τους δασμούς από 0,5% στο 25%, και για κάποια αγαθά στο 50%, ενώ ταυτόχρονα εξασφάλισε από την ΕΕ δέσμευση για ευρωπαϊκές επενδύσεις στην Αμερική ύψους 700 δις δολαρίων.
Αυτές οι τρεις εξελίξεις-νίκες των Τραμπ, Πούτιν και Ζι αποτελούν και τρεις γιγαντιαίες ήττες της Ευρώπης. Πιο συγκεκριμένα:
Η ήττα της ευρωπαϊκής πολιτικής στην Ουκρανία μεταφράζεται, μεσοπρόθεσμα, σε μισό έως ένα τρισεκατομμύριο ευρώ (κόστος εξοπλισμών, χρηματοδότησης χρεών και ανοικοδόμησης της Ουκρανίας). Πρόκειται για χρήματα που ο κοινοτικός προϋπολογισμός δεν διαθέτει. Χρήματα που, άρα, θα φέρουν βαθιές περικοπές σε ΚΑΠ, ΕΣΠΑ, Ταμεία Ανάκαμψης κοκ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Ελλάδα αλλά και τις υπόλοιπες χώρες των οποίων οι οικονομίες εξαρτώνται από αυτά τα επιδόματα.
Η νίκη της Κίνας στον εμπορικό πόλεμο εναντίον των ΗΠΑ μεταφράζεται κι αυτή σε μεγάλο πλήγμα για την Ευρώπη – μια Ευρώπη που ανοήτως ξεκίνησε, υπό τας εντολάς της Ουάσιγκτον, τον δικό της εμπορικό πόλεμο κόντρα στην Κίνα (π.χ., τεράστιοι δασμοί σε φωτοβολταϊκά, μικροτσίπ και ηλεκτρικά αυτοκίνητα που η Ευρώπη έχει ανάγκη). Αντί δηλαδή η ΕΕ να εξομαλύνει τις σχέσεις της με την Κίνα ως αντίβαρο του εμπορικού πολέμου που εξαπόλυσε εναντίον της ΕΕ ο Πρόεδρος Τραμπ, η ΕΕ επέλεξε να στοχοποιήσει το Πεκίνο μπας και τύχει καλύτερης μεταχείρισης από τον Τραμπ. Κάτι που, βέβαια, δεν έγινε. Τώρα όμως που οι Τραμπ και Ζι ήρθαν σε συμφωνία (την οποία χαρακτηρίζω νίκη του Πεκίνου), η ΕΕ μένει ξεκρέμαστη. Το αποτέλεσμα; Η γερμανική βιομηχανία που είναι όλο και λιγότερο ανταγωνιστική παγκοσμίως (λόγω 20ετούς στάσης επενδύσεων και αυξημένου ενεργειακού κόστους ελέω Ουκρανίας) να αντιμετωπίζει εμπόδια-αντίποινα στην Κίνα την ώρα που τα κινέζικα βιομηχανικά προϊόντα (λόγω της μεγάλης τεχνολογικής υπεροχής τους) διεισδύουν στην ευρωπαϊκή αγορά παρά τους δασμούς της ΕΕ.
Τέλος, κερασάκι στην τούρτα της ευρωπαϊκής τριπλής ήττας ήταν η ήττα της ΕΕ στον πόλεμο δασμών του Τραμπ. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κραταιές γερμανικές εταιρείες όπως η Bosch, η BMW, η Mercedes, η BASF, η Thyssen-Krupp μεταφέρουν την παραγωγική τους βάση στις ΗΠΑ, κλείνοντας το ένα εργοστάσιο μετά το άλλο επί γερμανικού και ευρωπαϊκού εδάφους πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι οι πολεμικές βιομηχανίες Rheinmetall ή η Ιταλική Leonardo ανοίγουν νέα εργοστάσια, νέες θέσεις εργασίας.
Και σα να μην έφτανε αυτό, έχουμε και την έλευση των νέων κρυπτονομισμάτων σταθερής δολαριακής αξίας – τα λεγόμενα stablecoins, όπως το tether ή το circle – τα οποία αυξάνουν ακόμα περισσότερο την ηγεμονία του δολαρίου εντός της Ευρώπης. Πως μπορούσε η ΕΕ να αποσοβήσει αυτή την άλωση; Με ψηφιακό σύστημα πληρωμών της ΕΚΤ σαν εκείνο που το DiEM25 προτείναμε στις ευρωεκλογές του 2019, ένα σύστημα του οποίου ειδική έκφανση προτείναμε για την Ελλάδα – ναι, το εξαιρετικό ΔΗΜΗΤΡΑ για το οποίο δαιμονοποιηθήκαμε – το σύστημα που εφάρμοσε με τεράστια επιτυχία ο φίλος και συνοδοιπόρος Fernando Haddad, o Υπουργός Οικονομικών του Προέδρου Λούλα στην Βραζιλία (Σημ. ελέγξτε το, ονομάζεται PIX) – το σύστημα το οποίο ο κ. Μητσοτάκης κορόιδευε (με εκείνο το «πόσες Δήμητρες ένα σουβλάκι;) ενώ τώρα πασχίζει να το εφαρμόσει η κα Λαγκάρντ (αλλά δεν την αφήνουν οι ίδιοι τραπεζίτες που δαιμονοποίησαν το ΔΗΜΤΡΑ).
Αυτή είναι κατάσταση της Ευρώπης σήμερα: Πιασμένη στις δαγκάνες αυτής της τριπλής ανατροπής (τις νίκες Τραμπ, Πούτιν και Ζι), η ΕΕ παραπαίει, καταπιάνεται με χαμένες υποθέσεις (π.χ., πως θα κατασχέσει Ρωσικά χρήματα για να τα μετατρέψει σε αποζημιώσεις και όπλα για την Ουκρανία – ή πως να ξοδέψει χρήματα που δεν έχει σε αμερικανικά όπλα που δεν χρειάζεται) και δεν συζητά καν τα ελάχιστα που πρέπει να γίνουν (π.χ., τα 600 δις που απαιτούνται ετησίως για επενδύσεις σε νέες, πράσινες τεχνολογίες).
Στην σκιά αυτών των τριών μεγάλων γεγονότων του 2025, του Τρίγωνου των Μεγάλων Ανατροπών (νίκες Τραμπ, Πούτιν και Ζι) – ανατροπές οι οποίες άλλαξαν το σκηνικό διεθνώς και έβαλαν την Ευρώπη σε μια μακρά πορεία παρακμής και απαξίωσης, έχουμε και άλλες δύο σημαντικές εξελίξεις σε περιφερειακό επίπεδο.
Στην ματωμένη Παλαιστίνη, ο Νετανιάχου, με την βοήθεια του Τραμπ, κέρδισε – τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα. Λίγες μέρες αφού οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Βρετανίας, του Καναδά και της Αυστραλίας εξαναγκάστηκαν από την κοινή γνώμη να αναγνωρίσουν συμβολικά και υποκριτικά το παλαιστινιακό κράτος, ο Τραμπ συνειδητοποίησε ότι ο Νετανιάχου (και λόγω των γενναίων κινητοποιήσεων διεθνώς, της φλοτίλας, του March to Gaza κλπ) απομονωνόταν. Έτσι παρενέβη με μια δυστοπική «λύση» που, παρά το γεγονός ότι αποτελεί γενοκτονία-με-άλλα-μέσα, δυστυχώς, αποδέχτηκαν τόσο η Παλαιστινιακή Αρχή όσο και η Τουρκία, για να μην αναφερθώ στα αραβικά κράτη. Κι όταν αυτή η «λύση» πέρασε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, λόγω της αποχής της Κίνας και της Ρωσίας, η γενοκτονία νίκησε.
Ναι, είναι δυσάρεστο να το παραδεχόμαστε. Όμως εμείς στο ΜέΡΑ25 δεν είμαστε εδώ για να χαϊδεύουμε οι μεν τα αυτιά των δε. Ο δρόμος προς την λεφτεριά της Παλαιστίνης περνάει μέσα από την σημερινή παραδοχή ότι το 70% των Ισραηλινών που ήθελαν την γενοκτονία καλύπτονται πλήρως με την απόφαση του Συμβούλιου Ασφάλειας του ΟΗΕ. Αυτό δεν σημαίνει ότι το βάζουμε κάτω. Σημαίνει αντίθετα ότι επιταχύνουμε τον αγώνα γνωρίζοντας ότι είναι ακόμα πιο δύσκολος απ’ ότι νομίζαμε πέρσι τέτοιον καιρό. Αυτό βέβαια τον κάνει και πιο όμορφο!
Η δεύτερη εξέλιξη σε περιφερειακό επίπεδο είναι ότι η Τουρκία αναδείχθηκε ως η πιο σημαντική περιφερειακή υπερδύναμη στη Δυτική Ασία, τον Καύκασο και τη Βόρεια Αφρική. Αντίθετα με την δική μας λούμπεν ολιγαρχία, που λέει ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ σε όποιον δυτικό γενοκτονικό αφέντη βρει, το Τουρκικό καθεστώς έπαιξε το διπλωματικό παιχνίδι του αριστουργηματικά. Έστελνε drones στον Ζελένσκι την ώρα που αγόραζε πετρέλαιο από την Μόσχα. Αρνείτο να επιβάλει κυρώσεις στην Ρωσία και είχε άποψη εντός του ΝΑΤΟ κόντρα στις ΝΑΤΟϊκές επιλογές και, πολύ σημαντικό αυτό, πρωτοστάτησε στην παγκόσμια εκστρατεία κατά της γενοκτονίας των Παλαιστίνιων αυξάνοντας δραματικά τα ερείσματα της Τουρκίας στην Παγκόσμια Πλειοψηφία.
Κι η Ελλάδα; Πιστοί yesmen της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών, οι κυβερνώντες μας υιοθέτησαν την δουλική συμμόρφωση με την ΝΑΤΟϊκή γραμμή του μόνιμου πολέμου στην Ουκρανία και της διαρκούς γενοκτονίας στην Παλαιστίνη. Κι όλα αυτά προσποιούμενοι ότι έχουν θωρακίσει την χώρα μέσα από την στρατηγική συμφωνία με το Ισραήλ. Μια τρύπα στο νερό πέτυχαν με αυτή την συμμαχία. Ακόμα και να θέλαμε να βάλουμε στην άκρη το ηθικό ζήτημα της συμμαχίας με γενοκτόνους, η συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ δεν κάνει το παραμικρό για να βελτιώσει την εθνική άμυνα.
Πιστεύει πραγματικά κανείς ότι, αν ο μη γένοιτο, η Τουρκία αποβίβαζε στρατό σε μια βραχονησίδα, στο Καστελόριζο, στη Ρόδο, το Ισραήλ θα έστελνε το ναυτικό ή την αεροπορία του να πλήξει τα τουρκικά αποβατικά και αεροπλάνα; Πρέπει να είσαι ή πολύ αδαής ή πολύ ψεύτης για να λες τέτοια πράγματα. Ούτε το μικρό του δαχτυλάκι δεν θα κινούσε το Ισραήλ υπέρ μας.
Και ο πυραυλικός θόλος που θα μας πουλήσουν; Δεν είναι κάτι αυτό, αν είναι να μας προστατεύσει από τουρκικούς πυραύλους σε περίπτωση σύρραξης; Όχι δεν είναι. Το αντίθετο θα πετύχει ο θόλος αυτός: θα μας αφήσει ανοικτούς σε μεγαλύτερες καταστροφές. Πως; Σκεφτείτε το. Έστω ότι το Ισραηλινό αντιπυραυλικό σύστημα, ο σιδερένιος θόλος για τον οποίο θα πληρώσουμε 5 ή 6 φορές το ποσό που διαθέτουμε για το ΕΣΥ, καταρρίπτει έναν στους δύο τουρκικούς βαλλιστικούς πυραύλους. Τότε, πολύ απλά, η Τουρκία εκεί που θα εκτόξευε 100 πυραύλους εναντίον μας, θα εκτόξευε 200. Θωράκιση το λέμε αυτό; Όχι, επικίνδυνη και πανάκριβη κλιμάκωση το λέμε.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: Στρατιωτικά όχι μόνο δεν κερδίζουμε από την συμμαχία με το γενοκτονικό Ισραήλ αλλά χάνουμε κιόλας. Διπλωματικά; Εδώ έχουμε ένα πραγματικό Βατερλώ. Το Ισραήλ ολοένα και απομονώνεται στην διεθνή σκηνή. Ποιος είναι με το Ισραήλμ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ; Μόνο η «Μητσοτάκης ΑΕ», η γνωστή και μη εξαιρετέα Γερμανία, το Ελ Σαλβαντόρ του φασίστα Μπουκέλε, η Αργεντική του Μιλέι με το σιδηροπρίονο, και κάποια νησιά του Ειρηνικού που εισπράττουν μερικά εκατομμύρια δολάρια για να ψηφίζουν με τον Νετανιάχου. Με αυτούς τακιμιάζει ο κ. Μητσοτάκης διασύροντας την χώρα. Αποτέλεσμα; Η εξής εθνική ήττα:
Όταν θα ξαναπάμε κάποια στιγμή στον ΟΗΕ να ζητάμε δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό, να απαιτούμε την απελευθέρωση των κατεχόμενων από τον Τουρκικό στρατό, τότε θα γυρίσει η Παγκόσμια Πλειοψηφία και θα μας πει: «Καλά, εσείς δεν είστε σύμμαχοι κράτους που συστηματικά παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο και διακηρύσσει ότι τα κατεχόμενα από τον στρατό του ξένα εδάφη θα τα κάνει ό,τι του καπνίσει;» Με τι μούτρα θα ζητήσουμε στην στήριξη της Ν. Αφρικής, της Μαλαισίας, της Ναμίμπια – ή ακόμα της Ιρλανδίας, της Ολλανδίας, της Σλοβενίας, της Ισλανδίας που με γενναιότητα αποσύρθηκαν από το σούργελο της Eurovision ως διαμαρτυρία για την Κατοχή, το Απαρτχάιντ, την Γενοκτονία – όλα αυτά τα εγκλήματα κατά του Διεθνούς Δικαίου τα οποία μια χώρα, η Ελλάδα, που λέει ότι το Διεθνές Δίκαιο είναι το βασικό της αποκούμπι, κάνει κουρελόχαρτο συμμαχώντας με το Ισραήλ;
Κάπως έτσι η Άγκυρα σήμερα βρίσκεται στο κέντρο της ειρηνευτικής διαδικασίας, περιζήτητη και από τις δύο μεριές του Ουκρανικού και του Παλαιστινιακού ως διαμεσολαβητής – και αφήνοντας την Ελλάδα όχι μόνο στο περιθώριο αλλά στον κατάλογο των συνενόχων της γενοκτονίας των Παλαιστίνιων. Μια ανάδελφη Χρεοδουλοπαροικία. Ένα ξέφραγο αμπέλι-αποικία της Exxon. Ένας θλιβερός δορυφόρος του Ισραήλ. Και, σταθερά, ένα πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε αρπακτικό που έρχεται να λεηλατήσει τον λαό μας. Έτσι κατάντησε το μνημονιακό μπλοκ την πατρίδα μας.
Το μέγα ζητούμενο για την Ελλάδα εντός αυτής της ΕΕ
Ένα μόνιμο εκβιαστικό δίλημμα ετίθετο στον ελληνικό λαό από το 1980, και ιδίως μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ – για να μην μιλήσω πάλι για το 2015: «Τί θέλετε;», ρωτούσαν εκβιαστικά τον λαό μας:
- ΕΣΠΑ ή αξιοπρέπεια;
- Τους πακτωλούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής ή βιώσιμη αγροτική πολιτική με αυτόχθονες επενδυτικές ροές;
- Ταμείο Ανάκαμψης με ξένα κονδύλια για την ολιγαρχία ή παραγωγικό μετασχηματισμό της Ελλάδας με ιδίους πόρους;
- Κωματώδη σταθερότητα ή ρήξη με μια Ευρώπη που μας επιβάλει το ξεπούλημα που καταδικάζει – μαζί με τα υπερ-πλεονάσματα – τη χώρα στην μη βιωσιμότητα;
Κι όταν τα πράγματα σκούραιναν για τους δημοσιογράφους των συστημικών καναλιών ή το πολιτικό προσωπικό της ολιγαρχίας, τότε ερχόταν η στιγμή να μπουμπουνίσουν το μέγιστο δίλημμα, το άκουσμα και μόνο του οποίου έσπερνε πανικό και έκλεινε τα στόματα των αντιφρονούντων:
- ΕΝΤΟΣ ή ΕΚΤΟΣ της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Πείτε μας! Τώρα!
Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση
Όλες αυτές οι εκφάνσεις του ίδιου εκβιαστικού διλήμματος δίχαζαν τον λαό μας, αλλά και την ίδια την Αριστερά. Ακόμα κι εμείς, το ΜέΡΑ25, προβληματιστήκαμε από το δίλημμα αυτό και μάλιστα αλλάξαμε την απάντησή μας καθώς η ΕΕ παρακμάζει, η Ελλάδα βούλιαζε κι άλλο στην μη βιωσιμότητα, στην εξάρτηση, στην αναξιοπρέπεια.
Από την μία, η πλειοψηφία των ελληνίδων και των ελλήνων κατανοούσε ότι το αντίτιμο της εισόδου στην ΕΕ και ιδίως στο ευρώ ήταν η εξάρτηση, οι ανύπαρκτες παραγωγικές επενδύσεις, η υπο-παραγωγή, η υπερ-κατανάλωση, οι φούσκες χρέους, η ασυδοσία των κηφήνων (ντόπιων και ξένων) και, εν τέλει, η χρεοκοπία, η λεηλασία, η απαξίωση, η υπανάπτυξη.
Από την άλλη, η ίδια πλειοψηφία φοβόταν να μην χάσει τα ουκ ευκαταφρόνητα αργύρια που ελάμβανε – τα κονδύλια της ΕΕ (ΕΣΠΑ, ΚΑΠ, Ταμεία Ανάκαμψης), την πρόσβαση σε ελεύθερη διακίνηση εντός της ΕΕ, το Erasmus για κάποια νέα παιδιά, την προοπτική μιας δουλίτσας για τον γιο ή την κόρη στις Βρυξέλλες κλπ.
Αυτό ήταν το δίλημμα: Υποταγή που φέρνει υπανάπτυξη αλλά και κονδύλια με τα οποία μια μεγάλη μειοψηφία «βολεύεται» και όλοι μπορούμε να μεταναστεύουμε απρόσκοπτα στην Β. Ευρώπη; Ή ρήξη που μπορεί να μας λύσει τα χέρια, καθιστώντας μας υπεύθυνους για την τύχη μας, αλλά που θα κλείσει την κάνουλα των ευρωπαϊκών κονδυλίων;
Κάποια στιγμή, από το 2011 μέχρι το 2015, ο λαός αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να πάψει να φοβάται την ρήξη – με αποκορύφωμα εκείνης της συνειδητοποίησης το μεγαλειώδες δημοψήφισμα πριν 10 χρόνια και κάτι μήνες. Μετά την ανατροπή του όμως, ένας ηττημένος λαός βρίσκεται περισσότερο από ποτέ εγκλωβισμένος στο ίδιο δίλημμα. Το αφήγημα ότι βγήκαμε από τα Μνημόνια, ότι η Ελλάδα πετάει (την ώρα που το 80% είναι σε χειρότερη θέση σήμερα από ποτέ), ότι επιστρέψαμε – λένε – στον «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ επειδή, άκουσον-άκουσον, διορίστηκε στη θέση του αξέχαστου Ντάιζελμπλουμ ο κ. Πιερρακάκης.
Συγχαρητήρια στον κ. Πιερρακάκη. Είναι όντως μεγάλη επιτυχία για τον ίδιο και την «Μητσοτάκης ΑΕ». Είναι ο τρίτος ΥπΟικ των PIGS που, μετά τον Πορτογάλο Centeno και τον Ιρλανδό Donohoe, συμπληρώνει την Τριάδα της Υποταγής. Έτσι κάνουν οι αυτοκρατορίες αφού υποτάξουν λαούς: δίνουν κενού περιεχομένου τιμητικούς τίτλους σε εκλεκτούς υπηκόους τους τους οποίους μάλιστα βάζουν να λεηλατήσουν τον ίδιο τους τον λαό εκ μέρους της Αυτοκρατορίας, όπως τόσο φιλότιμα κάνουν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Υπάρχει καλύτερη υπενθύμιση της ισχύος της Αυτοκρατορίας από το να διορίζει σε ανώτερες θέσεις πολίτη της υπό κατοχήν χώρας; Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν εκ των αποικιών αξιωματούχο από ένα τέτοιο οφίτσιο;
Όχι βέβαια. Κοιτάξτε ποιοι, και με τί ζήλια, συνεχάρησαν τον κ. Πιερρακάκη: Όλες και όλοι που υποτάχτηκαν στους δανειστές, στο Eurogroup που όχι μόνο έπληξε τις χώρες μας αλλά, με τις πολιτικές του, έφερε την αποβιομηχάνιση στην Γερμανία και έβαλε την Ευρώπη σε κατήφορο μόνιμης παρακμής, ξενοφοβίας και νεοφασισμού.
Βέβαια, για εμάς τους υπόλοιπους, ο μόνος τίτλος τιμής είναι το μίσος της Αυτοκρατορίας, η χλεύη των κατακτητών. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ο απεγκλωβισμός από την εξάρτηση, την Χρεοδουλοπαροικία, την ερημοποίηση και την μη βιωσιμότητα της Ελλάδας. Κι εδώ επανέρχομαι στην σημερινή μου εκτίμηση: Συνοδοιπόροι, ο απεγκλωβισμός έρχεται. Ναι, η Ελλάδα, κι οι άλλες χώρες της ΕΕ, τον επόμενο καιρό, θα απεγκλωβιστούμε!
Πως θα απεγκλωβιστούμε; Είναι απλό: Το δίλημμα ΕΣΠΑ ή αξιοπρέπεια, Κοινή Αγροτική Πολιτική ή βιώσιμη αγροτική πολιτική με αυτόχθονες επενδυτικές ροές – όλα αυτά τα διλήμματα τελειώνουν οσονούπω. Γιατί; Επειδή σιγά-σιγά τελειώνουν τα ΕΣΠΑ, τα Ταμεία Ανάκαμψης, ιδίως η ΚΑΠ. Αυτό είναι το μόνο καλό της κρίσης του ευρώ (που ποτέ δεν τελείωσε), της πανδημίας, του πολέμου στην Ουκρανία: αυτή η ΕΕ χρεοκοπεί και, έτσι, το εκβιαστικό δίλημμα που μας έκανε, ως λαό, να θυσιάζουμε την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία μας για μια χούφτα ευρωπαϊκά κονδύλια – αυτό το δίλημμα τελειώνει καθώς τελειώνουν τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
Να το πω διαφορετικά: Ακόμα και να θέλαμε διακαώς να θυσιάσουμε την αξιοπρέπειά μας, να φιλήσουμε ουρημένες Βρυξελλιώτικες ποδιές, για μερικά κονδύλια, επιδοτήσεις, κονδύλια γιοκ. Τους τέλειωσαν! Ακόμα και ευρωλιγούρηδες να ήμασταν, θα αναγκαζόμασταν να βρούμε ιδίους πόρους για αγρότες, κτηνοτρόφους, μικρομεσαίους και τις λίγες τεχνολογικές εταιρείες που έχουμε. Είναι κάτι που κανένα κόμμα δεν κάνει. Είναι ερωτήματα που απαντά σοβαρά μόνο το ΜέΡΑ25.
Για να το πω πιο απλά: Δεν τίθεται πλέον θέμα βγαίνουμε ή μένουμε στο ευρώ, στην ΕΕ. Είτε μένουμε είτε βγαίνουμε, κονδύλια γιοκ. Είτε μένουμε είτε βγαίνουμε, η Ελλάδα πρέπει να σταθεί μόνη στα πόδια της. Πως; Με τις 7+1 Τομές του ΜέΡΑ25 που, τους επόμενους μήνες, θα πρέπει να επικαιροποιήσουμε ως το βασικό μας πρόγραμμα με το οποίο θα πάμε στον λαό, με το οποίο θα κατέβουμε στις επόμενες εκλογές.
Ενεργειακός Λαϊκισμός
Δυστυχώς, εκεί που αρχίζει να διαφαίνεται ο απεγκλωβισμός από τον ευρωλαγνικό λαϊκισμό – από το Δόγμα «Αν λέμε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ η ευημερία θα μας κατακλύσει» – η «Μητσοτάκης ΑΕ», επικουρούμενη από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να εγκλωβίσει την χώρα σ’ έναν ενεργειακό λαϊκισμό, για την ακρίβεια στο Δόγμα Exxon-Τραμπ: Τρυπήστε τον πυθμένα του Ιονίου, βάλτε σωλήνες αγωγών LNG και πετρελαίων στο Αιγαίο, να πλουτίσουμε.
Έχει μεγάλη σημασία το ΜέΡΑ25 να πρωτοστατήσουμε ενάντια στον ενεργειακό λαϊκισμό, κόντρα στο πανηγύρι των εξορύξεων και στην κατάρα των ορυκτών καυσίμων. Αν δεν το κάνουμε εμείς, ποιος θα το κάνει; Γιατί όμως να πρωτοστατήσουμε; Γιατί να πάρουμε το εκλογικό ρίσκο; Κατανοώ το ερώτημα που θέτουν κάποιοι συνοδοιπόροι.
Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπό τις ιαχές του ενεργειακού λαϊκισμού πολλοί μη προνομιούχοι έχουν πειστεί ότι με τα πετρέλαια και τα αέρια μπορεί να ρεφάρουμε σαν χώρα, ότι μπορεί κι αυτοί να δουν μια άσπρη μέρα. Για αυτό τον ονομάζω ενεργειακό λαϊκισμό: επειδή, όπως κάθε λαϊκισμός, υπόσχεται φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Επειδή όπως ο ευρωλαγνικός λαϊκισμός – που υποσχόταν ότι με το ευρώ θα τρώμε με χρυσά κουτάλια – έτσι και ο ενεργειακός λαϊκισμός παραπλανά οικτρά τους πολίτες υποσχόμενος θησαυρούς που θα αποδειχθούν άνθρακες – ή για την ακρίβεια πετρελαιοκηλίδες.
Για να είμαι πιο συγκεκριμένος: Ακόμα και τεράστιες ποσότητες ορυκτών καυσίμων να βρεθούν στο Ιόνιο, τα κέρδη θα τα πάρει η μητρική Exxon, την ώρα που η ελληνική θυγατρική της θα δηλώνει ελάχιστα από τα οποία το κράτος μας θα εισπράττει ψίχουλα. Όσο για τον λαό μας, το μόνο που θα «κερδίσει» είναι καμιά πετρελαιοκηλίδα που θα καταστρέψει τον τουρισμό στους Παξούς, στην Κέρκυρα, στην Λευκάδα, στην Κεφαλλονιά, στην Ζάκυνθο και, ναι, στην Ιθάκη!
Κρατικός Προϋπολογισμός 2026
Αυτή την εβδομάδα ξεκινά στην Βουλή η συζήτηση για τον Κρατικό Προϋπολογισμό – χωρίς το ΜέΡΑ25 να βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Δεν πειράζει. Με ένα ειδικό ΕΚΤΟΣ ΒΟΥΛΗΣ, στο τέλος της εβδομάδας θα πω μέσω διαδικτύου ό,τι θα έλεγα από το Βήμα της Βουλής – πράγματα που, έτσι κι αλλιώς, και στη Βουλή να είμασταν, καθώς κανένα κανάλι δεν θα μετέδιδε την ανάλυσή μας, από το διαδίκτυο θα τα ακούγατε.
Χωρίς να σας κουράσω σήμερα με τις λεπτομέρειες, σε αδρές γραμμές, ο Κρατικός Προϋπολογισμός του 2026 επιβεβαιώνει τη μη βιωσιμότητα της χώρας:
Πρώτο δεδομένο: Οι εισφορές των μισθωτών στο κράτος που είναι περισσότερες από των εργοδοτών.
Δεύτερο δεδομένο: Οι εγκληματικά υψηλοί έμμεσοι φόροι, κυρίως ο ΦΠΑ και δευτερευόντως οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης, είναι βασική πηγή των φορολογικών εσόδων της Μπανανίας η Ελλάς. Τα μισά από τα φορολογικά έσοδα είναι από φορολογία στην κατανάλωση. Δηλαδή; Τα καταβάλουν δυσανάλογα οι πολίτες των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων. Μεγάλο κεφάλαιο, σχεδόν τίποτα. Οι δε μεγαλο-επιχειρηματικοί όμιλοι που έχουν πάρει τα πάντα – έργα, ενέργεια, υποδομές – συνεισφέρουν, όλοι μαζί, 3,5 δις – ψίχουλα δηλαδή μπροστά στα 40,8 δις ΦΠΑ και ειδικών φόρων.
Τρίτο δεδομένο: Η λιτότητα καλά κρατεί. Αν δούμε την περίοδο μετά το πέρας της πανδημίας, από το 2021 έως το 2026, σύμφωνα με τα στοιχεία και τις προβλέψεις του Π/Υ του κ. Πιερρακάκη, οι δαπάνες της κυβέρνησης μειώθηκαν 6,8% ενώ τα έσοδα αυξήθηκαν 2,2%. Να από που προέρχονται τα υπερπλεονάσματα – από περικοπές παντού:
- Οικογενειακά επιδόματα μείον 47%
- Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα μείον 38%
- Επίδομα στέγασης μείον 27%
- Πρόνοια μείον 21%
- Αγροτικές επιδοτήσεις μείον 13,8%
Τέταρτο δεδομένο: Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ ολόκληρης, όχι μόνο της ευρωζώνης, που ο πραγματικός μισθός μειώθηκε όχι μόνο από το 2009 έως σήμερα αλλά από το 2021 έως σήμερα!
Πέμπτο δεδομένο: Με την χαμηλότερη αγοραστική αξία στην ΕΕ, ο λαός μας βρίσκεται αντιμέτωπος με τιμές που είναι στις πιο ψηλές θέσεις στην ευρωπαϊκή κατάταξη των τιμών:
- του πετρελαίου θέρμανσης
- του ηλεκτρικού ρεύματος
- της κινητής τηλεφωνίας
- των βασικών αγαθών σουπερμάρκετ
Έκτο δεδομένο: Η Ελλάδα παραμένει καθηλωμένη σε αρνητικές παραγωγικές επενδύσεις την ώρα που ξοδεύει συνολικά 7% του ΑΕΠ πιο πολλά από όσα κερδίζει (δηλαδή, έχουμε έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ύψους 7% κατά μέσον όρο).
Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να κατανοήσεις ότι αυτά τα έξι θλιβερά δεδομένα αντικατοπτρίζουν μια μη βιώσιμη κοινωνική οικονομία. Δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ ξανά στα εξωφρενικά επίπεδα δημόσιου χρέους, ληξιπρόθεσμων οφειλών, κόκκινων δανείων. Ούτε να πω κάτι για την πληθώρα νέων αυτοκινήτων που δημιουργούν τεράστια μποτιλιαρίσματα τα οποία, βεβαίως-βεβαίως, έχουν αγοραστεί με δανεικά. Μια επιστροφή, δηλαδή, στην φούσκα του 2005, τότε που και πάλι οι κυβερνώντες τολμούσαν να μιλάνε για success story και να ζητωκραυγάζουν που η Ελλάδα ήταν στον… «σκληρό πυρήνα» της ευρωζώνης – τρομάρα τους!
Πέραν όμως των δεδομένων αυτών, ως ΚΕ του ΜέΡΑ25 έχουμε υποχρέωση να δούμε τι κρύβεται πίσω από τα νούμερα και τους αριθμούς. Αυτό που κρύβεται είναι μια προσπάθεια – αρκετά επιτυχημένη δυστυχώς – να περάσει μια πλάνη στον κόσμο εκεί έξω. Ποια πλάνη;
Η πλάνη ότι για να ικανοποιηθεί μια βασική ανάγκη των πολλών, οι πολλοί πρέπει να θυσιάσουν κάτι άλλο που το έχουν κι αυτό ανάγκη. Πως αν θέλεις στέγη, πρέπει να αποδεχθείς να πληρώσεις δίδακτρα για το παιδί σου. Πως αν είναι να μειωθεί ο ΦΠΑ να αναπνεύσουν οι φτωχότεροι τότε πρέπει να αποδεχθούν ψηλότερο φόρο εισοδήματος. Πως οι πολλοί πρέπει να θυσιάσουν κάτι για να πάρουν το οτιδήποτε αλλά οι ολίγοι, το μεγάλο κεφάλαιο, οι επιχειρηματικοί όμιλοι μπορούν να πάρουν κι άλλες φέτες χωρίς να δώσουν ή να απωλέσουν το παραμικρό! Αυτή είναι η τοξική, ταξική ιδεολογία και αυτού του Κρατικού Προϋπολογισμού.
Κάποτε, το 2015, όταν ήμουν στο Υπουργείο Οικονομικών, η πτώση των τιμών των ακινήτων ήταν τέτοια που υπήρχε περιθώριο να ανέβουν και οι μισθοί και οι πρόσοδοι των μεσοαστών. Αυτό σήμερα, με τις τιμές ακινήτων και τα ενοίκια στη στρατόσφαιρα και τους μισθούς στο πάτωμα, είναι αδύνατον.
Σήμερα, είναι αδύνατον όλοι να τα πάνε καλύτερα – τέτοια είναι η λεηλασία. Σήμερα, ένας μόνο τρόπος υπάρχει να ανασάνουν οι πολλοί: να απομακρύνουν από την εξουσία τους πολιτικούς εκπροσώπους – κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς – της ολιγαρχίας.
Πώς θα γίνει αυτό; Με την ενδυνάμωση του ΜέΡΑ25 και της ενωτικής μας πρωτοβουλίας
Πώς θα απομακρυνθεί όμως το πολιτικό προσωπικό της ολιγαρχίας, αντί για την εναλλαγή διαφορετικών εκπροσώπων της τύπου Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη-Τσίπρα που σκαρώνει η ολιγαρχία; Η μόνη απάντηση είναι: με την ενδυνάμωση του ΜέΡΑ25 και της ενωτικής μας πρωτοβουλίας.
Τι σημαίνει αυτό το απαντώ ξεκινώντας με το τι ΔΕΝ σημαίνει: Δεν σημαίνει το λεγόμενο Λαϊκό Μέτωπο με συμβιβασμένους σοσιαλδημοκράτες και υποταγμένους τέως αριστερούς.
Γιατί να μην τα «βρούμε» να ρίξουμε όλοι μαζί τον Μητσοτάκη και μετά βλέπουμε; Έχουμε απαντήσει στο ερώτημα αυτό πολλές φορές: Επειδή το τελευταίο που χρειάζεται ο λαός μας είναι ένας συνασπισμός χωρίς αρχές, με πρόγραμμα που δεν το πιστεύουν οι συντάκτες του, με στόχο μοναδικό την υπουργοποίηση. Σήμερα, έχουμε και αποδείξεις ότι τέτοιου είδους Λαϊκό Μέτωπο (Συνασπισμός Φράνκενσταϊν όπως σωστά τον αποκάλεσε ο κ. Μητσοτάκης) είναι καταδικασμένος να προωθήσει μόνο την Ακροδεξιά. Δύο διαφορετικά παραδείγματα με την ίδια κατάληξη: Γαλλία και Σλοβενία.
Είδατε τι έγινε στη Γαλλία. Συνασπίστηκαν οι σοσιαλιστές με την Ανυπότακτη Γαλλία του σύντροφου Μελανσόν, μαζί και με Πράσινους κοκ, και κατάφεραν, λόγω δύο γύρων και μονοεδρικών περιφερειών (που εμείς δεν έχουμε) να αποκτήσουν μερική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Και τί απέγινε αυτό το Λαϊκό Μέτωπο; Σοσιαλιστές και Πράσινοι τα βρήκαν με το Ακραίο Κέντρο, η Ανυπότακτη Γαλλία περιθωριοποιήθηκε, και νικητής θα βγουν οι νεοφασίστες της Λε Πεν και του Μπαρντελά.
Δείτε τώρα τι έγινε στη Σλοβενία, όπου ήμουν πριν μερικές μέρες και συναντήθηκα με τον Υπουργό Εργασίας και την Υπουργό Πολιτισμού – δύο συντρόφους του αριστερού κόμματος Λέβιτσα, ένα κόμμα του 5% που συμμετέχει στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, μαζί με σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους. Το παράδειγμα της Σλοβενίας είναι ίσως πιο ενδιαφέρον, για εμάς, απ’ ότι της Γαλλίας καθώς το εκλογικό τους σύστημα είναι πιο κοντά στο δικό μας. Τι έγινε εκεί; Καταστροφή!
Ναι, κέρδισαν την κυβέρνηση. Αλλά, δίχως ένα συνεκτικό, ριζοσπαστικό πρόγραμμα, εγκλωβίστηκαν στην καθημερινή διαχείριση αντιλαϊκών πολιτικών, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να προβούν σε απολύτως απαραίτητες ρήξεις και τομές. Χωρίς αυτές τις ρήξεις και τις τομές, ούτε ικανοποίησαν τη βάση τους ούτε κέρδισαν την στήριξη των δεξιών ψηφοφόρων. Το αποτέλεσμα; Σαρώνει στις δημοσκοπήσεις η Λεπενική, Τραμπική, νεοφασιστική Δεξιά που, σε λίγους μήνες, θα πάρει την κυβέρνηση με χαρακτηριστική άνεση.
Το μήνυμα των συνοδοιπόρων υπουργών του Λέβιτσα σε εσάς, στην ΚΕ του ΜέΡΑ25; Μακρυά από τέτοια λαϊκά μέτωπα-αχταρμά. Ενωτική πρωτοβουλία, ναι, ασφαλώς. Όμως,
- Ενότητα στη βάση αρχών και ριζοσπαστικού οικο-σοσιαλιστικού προγράμματος.
- Ενότητα στη βάση αρχών ξεκάθαρα κόντρα σε ΝΑΤΟ, σε μιλιταριστικό Κεϊνσιανισμό, σε τρόικες και Eurogroup.
- Ενότητα στη βάση ελάχιστων ηθικών κανόνων όσον αφορά την συμπεριφορά μας απέναντι σε αντίπαλους και δυνητικούς συντρόφους.
Έτσι διαφυλάξαμε την ενωτική μας πρωτοβουλία ως κάτι το ζωντανό, κάτι όμορφο, κάτι που να ελκύσει άλλες και άλλους συντρόφους και συναγωνιστές. Θα το δείτε. Τις επόμενες βδομάδες, τους επόμενους μήνες, η ενωτική πρωτοβουλία του ΜέΡΑ25 θα ανθίσει. Νέες δυνάμεις, νέα πρόσωπα θα μας αγκαλιάσουν αναγνωρίζοντας την ιδεολογική και ηθική μας καθαρότητα, γνωρίζοντας την ανένδοτη στάση απέναντι σε ανθρώπους που δεν εκτιμούν την αγκαλιά μας – και θα τους αγκαλιάσουμε κι εμείς με την χαρά της γνωριμίας αλλά και την πεποίθηση ότι όποιες και όποιοι έρχονται μαζί μας γνωρίζουν με τι ανθρώπους, με τι κόμμα έχουν να κάνουν.
Με το βλέμμα μπροστά – στους αγώνες αλλά και τις εκλογές
Ενωτικά λοιπόν προχωράμε. Η εισήγηση της Πολιτικής Γραμματείας θεωρώ ότι δείχνει τον δρόμο. Τον δρόμο των αγώνων, της οργανωτικής αναβάθμισης που χρειάζεται το ΜέΡΑ25, της δουλειάς που πρέπει να κάνουμε μπροστά στις εκλογές και στο πλαίσιο της προσπάθειας εγκλωβισμού των λαϊκών αντιδράσεων στο ολιγαρχικό δίπολο.
Πριν μπει η Άνοιξη έχουμε υποχρέωση να ολοκληρώσουμε την σύνταξη του βασικού μας εκλογικού προγράμματος – τις επικαιροποιημένες 7+1 Τομές του ΜέΡΑ25 μαζί με σύντομες, περιεκτικές απαντήσεις στο ερώτημα:
Γιατί να ψηφίσει ΜέΡΑ25 η νεολαία;
Γιατί να ψηφίσουν ΜέΡΑ25 οι μισθωτοί;
Γιατί να ψηφίσει ΜέΡΑ25 το νέο πρεκαριάτο κι οι είλωτες των αλγόριθμων;
Γιατί να ψηφίσουν ΜέΡΑ25 οι αγρότες;
Γιατί να ψηφίσουν ΜέΡΑ25 οι μικρομεσαίοι;
Όλα αυτά θέλουν δουλειά, όχι ατέρμονες συνεδριάσεις όπου ζυμωνόμαστε μεταξύ μας, αλλά, αντίθετα, εξωστρέφεια καθώς, σε τελική ανάλυση, εσείς, τα μέλη της ΚΕ, εμείς της ΠΓ, όλες και όλοι μας, είμαστε τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας του ΜέΡΑ25 στην επικράτεια.
Προχωράμε. ΕΚΤΟΣ ΒΟΥΛΗΣ, προς το παρόν. Με βούληση, ελπίδα και υπομονή.
(Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι γραμματέας του ΜέΡΑ25- Το κείμενο είναι η ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του)
