Περαιτέρω συμβάλλουν επίσης στην μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ήτοι του ανοίγματος μεταξύ εισαγωγών και εξαγωγών, καθώς και στην απεξάρτηση από την εγκληματική επιτροπεία των «δανειστών» και των επαχθών όρων των αναγκαστικών δανείων και μνημονίων, από το 1981 και εντεύθεν. Οργανώνοντας κατά συνέπεια μέσω των κοινωνικών δικτύων, ένα μεγάλο «εθνικό καταναλωτικό και ελπιδοφόρο κίνημα, εμφορούμενο από την «Νέα Εθνική Καταναλωτική Συνείδηση» έχουμε την δυνατότητα να κατευθύνουμε τις καταναλωτικές επιλογές «Ελληνικά», ενισχύοντας το παραγωγικό δυναμικό της χώρας και οδηγώντας το στην έξοδο από την κρίση.
Η συνειδητή εμπλοκή του καταναλωτή στη διαμόρφωση της ζήτησης στην αγορά, αποτελεί ένα εν δυνάμει ισχυρό κοινωνικό παρεμβατισμό, που προκαλεί την αύξηση των εξαγωγών και την μείωση των εισαγωγών και την έξοδο της χώρας από το τέλμα της οικονομικής καχεξίας. Τα πρωτοπόρα τμήματά της κοινωνίας απέδειξαν ότι ευαισθητοποιούμενα, συγκροτούν ένα κίνημα ενίσχυσης της εθνικής οικονομίας, καθώς και αποτελεσματικής διαχείρισης των προκυπτουσών δυσκολιών, όπως αυτές που αντιμετώπισε το «Κίνημα αντίδρασης» των απολυμένων απεργών πολυεθνικής εγκατεστημένης στην Μακεδονία. Τα τρία και πλέον χρόνια ακτιβίστικης δράσης του δυναμικού αυτού κινήματος, έχουν επιφέρει συντριπτικά πλήγματα στην εμβληματική πολυεθνική, με δραματική πτώση του μεριδίου της αγοράς που ήλεγχε, μετά την επιτυχία του μποϊκοτάζ και την ταυτόχρονη ραγδαία αύξηση των μεριδίων αγοράς, των αντιστοίχων ελληνικών επιχειρήσεων του κλάδου.
Οι επικοινωνιολόγοι του «Crisis Management» της πολυεθνικής, έθεσαν ως στρατηγικώς επιδιωκόμενο στόχο, τον αποκλεισμό με συνεχείς παρεμβάσεις κάθε πιθανής ενημέρωσης, που αφορά την ελληνική επιχειρηματικότητα, στους κλάδους των αντίστοιχων ελληνικών προιόντων, στον τύπο τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής επικοινωνίας και στο Διαδίκτυο, όπως και την χρηματοδότηση εκτεταμένων ενημερωτικών προγραμμάτων, για την υποβάθμιση του μποϊκοτάζ.
Οι παράνομες πρακτικές και οι εκβιασμοί που ασκούνται από τις πολυεθνικές και το μεγάλο εισαγωγικό εμπόριο, στο εμπορικό κύκλωμα, θα πρέπει να προκαλέσει την γενικευμένη μας αντίδραση, με παράλληλη ανάληψη νομικών ενεργειών εναντίον πάσης φύσεως καταχρηστικών εμπορικών πρακτικών και αποκλεισμών, γενικεύοντας το μέτωπο αντίδρασης των θιγομένων εταιρειών, σε αίτημα απεξάρτησης της χώρας και όδευση της προς την οδό ανεξαρτησίας της.
Εάν η Ελλάς δεν αντιτάξει μια συγκροτημένη αντίδραση, θα μεταλλάσσεται τμηματικά σε ένα είδος αποικίας κατανάλωσης, όχι τόσο των ιθαγενών καταναλωτών που συστηματικά θα φτωχοποιούνται, αν συνεχίσουν μεταξύ άλλων να καταναλώνουν προϊόντα ξένων συμφερόντων, αλλά και των ξένων επισκεπτών, με την ενεργοποίηση του μοντέλου της σύνδεσης της παραγωγής σε ένα κράτος ( Βουλγαρία) και της κατανάλωσης σε ένα δεύτερο (Ελλάς) που συνορεύει.
Η «γνωριμία» των ελληνικών αλκοολούχων ποτών, των αναψυκτικών ή και τοπικών εμφιαλωμένων νερών, με τους ξένους επισκέπτες στις γευστικές περιπλανήσεις τους, κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών τους στην χώρα μας, δημιουργεί τις προϋποθέσεις επέκτασης και στις χώρες προέλευσης τους, όπου είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τα αναζητήσουν, για να βιώσουν νοερά και πάλι τις μαγευτικές και ιδιαίτερα χαλαρωτικές διακοπές τους.
Το κίνημα πολιτών «Καταναλώνουμε Ότι Παράγουμε» μας καλεί να επιλέγουμε ελληνικά προϊόντα και να διαμορφώσουμε μια ενιαία εθνική καταναλωτική συνείδηση, με τα περιθώρια επιλογών μας να είναι ευρύτατα, δεδομένου ότι η χώρα μας παράγει εξαιρετικής ποιότητας φρούτα, λαχανικά, δημητριακά, γαλακτοκομικά, τυροκομικά, κρέατα, ψάρια, κρασιά, αλκοολούχα ποτά και ζυμαρικά και παρ’ όλο αυτά μέσα σε ένα χρόνο έχουμε καταβάλλει 6,5 δις ευρώ για εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, εις το οποία συμπεριλαμβάνονται και 2.000 κωδικοί προϊόντων ασιατικής προέλευσης.
Σήμερα 6 στα 10 προϊόντα που καταναλώνουμε προέρχονται από το εξωτερικό, όπου για αγορά γαλλικών κρασιών και σαμπάνιας καταβάλουμε ετησίως στη Γαλλία 30 εκ. ευρώ, για πούρα και τσιγάρα στη Γερμανία 80 εκ. ευρώ και για ουίσκι στην Αγγλία 170 εκ. ευρώ, στηρίζοντας έτσι τη γαλλική, τη γερμανική και την αγγλική οικονομία. Μόνο το 2009, ενισχύσαμε τη γερμανική οικονομία με 6,1 δις ευρώ για την αγορά γερμανικών προϊόντων. Οι εισαγωγές κυριαρχούν και στο χώρο της υπόδησης και της ένδυσης, όπου σχεδόν 8 στα 10 προϊόντα είναι εισαγόμενα, κυρίως από τρίτες χώρες.
Αυτή την κρίσιμη περίοδο για την ελληνική οικονομία πρέπει να στραφούμε στα ελληνικά προϊόντα, στηρίζοντας έμπρακτα τους έλληνες παραγωγούς, βιοτέχνες, επιχειρηματίες και εργαζόμενους, επιτυγχάνοντας τη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της χώρας μας. Να αντιστρέψουμε την καταναλωτική μας «εξωστρέφεια» και να διοχετεύσουμε στην ελληνική αγορά τα χρήματα που δαπανούμε για τις καθημερινές μας ανάγκες, όπως και στον τομέα του τουρισμού, να επιλέγουμε ελληνικούς προορισμούς.
Να στηρίξουμε το ελληνικό λάδι, την προμετωπίδα της μεσογειακής διατροφής, τα προϊόντα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης, τα συνεταιριστικά και όλα τα τοπικά μας προϊόντα, συνεισφέροντας στην ανάδειξη της μεσογειακής κουλτούρας και διατροφής, με πολλαπλά αναγνωρίσιμα οφέλη για την υγεία μας. Αντιθέτως, τα εισαγόμενα προϊόντα στο βωμό της ελαχιστοποίησης του κόστους, εγκυμονούν κινδύνους από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς. Επίσης, η στροφή των ελλήνων καταναλωτών στα βιολογικά και περιβαλλοντικά προϊόντα που καταγράφεται, θα πρέπει να συνοδευτεί από την ενίσχυση των αντιστοίχων ελληνικών προϊόντων, διότι σήμερα το 65% των βιολογικών προϊόντων είναι εισαγωγής.
Η προσπάθεια αυτή πρέπει να υποστηριχθεί κυρίως από τους μεγάλους καταναλωτές, όπως Super markets, ξενοδοχειακά συγκροτήματα, νοσοκομεία, ιδρύματα, ακόμα και τα σχολικά κυλικεία, να καλύπτουν κατά προτεραιότητα τις προμήθειές τους με τοπικά προϊόντα, με συμφωνίες με τους τοπικούς παραγωγούς και συνεταιρισμούς. Στα σχολεία, η προώθηση των ελληνικών και τοπικών προϊόντων, να γίνεται με βιωματικό τρόπο, όπως με τακτικές επισκέψεις σε αμιγώς Ελληνικές παραγωγικές επιχειρήσεις, που θα εξοικειώσει τους νέους μας με τα ελληνικά προϊόντα, ώστε να διαμορφώσουν σωστή καταναλωτική συνείδηση. Στόχος μας πρέπει να είναι κυρίως η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, με την αυτονόητη αλλαγή του παραγωγικού μας μοντέλου, στηρίζοντας τα τοπικά προϊόντα από την παραγωγή στο ράφι, για να μη απαξιώνεται η προσπάθεια των παραγωγών, αλλά και να επωφελούνται οι καταναλωτές από τις τιμές και την ποιότητα των προϊόντων, εφαρμόζοντας τη σήμανση και την ιχνηλασιμότητα στα προϊόντα, ώστε να υπάρχει επαρκής ενημέρωση.
Στόχος των έντεκα εκατομμυρίων εν δυνάμει ενεργών Ελλήνων καταναλωτών, θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη εθνικής καταναλωτικής συνείδησης, η οποία να μετεξελιχθεί σε πραγματικό καταναλωτικό κίνημα, που θα αφορά όλα τα αγαθά, συνιστώντας την δύναμή κρούσης και στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Οι Έλληνες σε συνθήκες υπερκατανάλωσης, δεν κατάφεραν να αναπτύξουν εθνική καταναλωτική συνείδηση και η Πολιτεία έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να εμποδίσει την ανάπτυξή της. Οι εργαζόμενοι σήμερα είναι καταναλωτές αγαθών και διατρέχουν ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο να χάσουν την δυνατότητα να αγοράζουν και να αισθάνονται μέλη μιας κοινότητας, με τον μισό και πλέον πληθυσμό της χώρας, αυτό να μην αποτελεί απλά κίνδυνο, αλλά βίωμα.
Η Ελλάς, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, της διαφοροποίησης των κλιματικών συνθηκών, της διαρκούς παρουσίας ανθρωπίνων δραστηριοτήτων στην περιοχή επί 8.000 έτη, των παραδοσιακών γεωργικών δραστηριοτήτων και της περιορισμένης σε γενικές γραμμές μακροχρόνιας όχλησης από τις παραγωγικές δραστηριότητες, είναι από τις πλουσιότερες χώρες σε όλα τα συστατικά που συνθέτουν την βιοποικιλότητα και αναλογικά με την έκτασή της, διαθέτει από τις πλουσιότερες χλωρίδες, της Ευρώπης με πάνω από 6.000 είδη φανερόγαμων φυτών. Η πλούσια βιοποικιλότης της Ελλάδος, αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα, κοινό αγαθό και πολύτιµη παρακαταθήκη για τις επόµενες γενιές, τυγχάνει μέχρι σήμερα σχετικώς ηπίων ανθρωπίνων παρεμβάσεων. Θα πρέπει ο πολύτιµος αυτός περιβαλλοντικός πλούτος της, να αναδειχτεί ως πολύτιµο φυσικό απόθεµα και να τύχει αποτελεσµατικής προστασίας, με πρακτικές αειφορικής διαχείρισης από επιθετικές και ρυπογόνες δραστηριότητες και από την γενετική διάβρωση των φυτικών γενετικών πόρων, που παρουσιάζεται στους τόπους ευδοκίμησής τους.
Κατά συνέπεια η Ελλάς διαθέτουσα την πολύτιμη αυτή χλωρίδα, παρουσιάζει μοναδικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στον πρωτογενή τομέα, ήτοι στην ποιοτική γεωργία με βότανα ως φάρμακα και καλλυντικά, την αλιεία, την κτηνοτροφία, την δασοκομία, που χρήζει καθετοποίησης με τη μεταποίηση, όπως επίσης στον τουρισμό και στη ναυτιλία. Οι τρεις αυτοί τομείς είναι σε θέση να στηρίξουν το δευτερογενή τομέα και την επαναβιομηχάνιση της χώρας, καθώς επίσης όλους τους άλλους παράπλευρους κλάδους, όπως επί παραδείγματι την αυτονόητη παραγωγή λιπασμάτων, ή στις καινοτομίες που μπορούμε να κάνουμε θαύματα, με το άριστα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό μας.
Όσον αφορά τους επιχειρηματίες του τουρισμού, τελούν υπό «Βαβυλώνιο αιχμαλωσία», από το μεγάλο εισαγωγικό εμπόριο, με την επιβολή ενός ασφυκτικού καθεστώτος ελέγχου των πραγματοποιούμενων των προμηθειών. Θα πρέπει να κάνουν την υπέρβαση και να εμπιστευθούν τις Ελληνικές επιχειρήσεις, όσο υπάρχουν ακόμα, καθώς κάθε ημέρα κάποιες αναστέλλουν οριστικώς την λειτουργία των ή μεταφέρονται σε πιο φιλικές της επιχειρηματικότητας χώρες, να συνεργασθούν και να σχεδιάσουν μαζί τους την οργάνωση του εθνικού μετώπου, προβάλλοντας και ενισχύοντας τα ποιοτικά ελληνικά προιόντα, αναδιοργανώνοντας τα τμήματα προμηθειών τους, και εκκαθαρίζοντάς αυτά από υπεύθυνους αγορών, έμμισθους ατζέντηδες ξένων συμφερόντων.
Ειδικότερα, οι αγρότες θα πρέπει να πιστέψουν στις δυνατότητες τους και με μεθοδικότητα και μεράκι να αποκαλύψουν τους διατροφικούς θησαυρούς που κρύβει στα σπλάχνα της η προικισμένη ελληνική γη, υιοθετώντας νεωτεριστικούς τρόπους καλλιεργειών και αποτελεσματικές αναδιαρθρώσεις, κατασκευάζοντας θερμοκήπια και διχτυοκήπια. Σε συνεργασία με τις επιχειρήσεις και την συνδρομή των τραπεζών, να υιοθετήσουν προγράμματα συμβολαιακής γεωργίας και κτηνοτροφίας, διεκδικώντας από το κράτος κίνητρα, φορολογικά και επενδυτικά. Η Ιταλία είναι σε θέση να καλύπτει τις διατροφικές ανάγκες του τουρισμού της κατά 75%, έναντι μόλις 15% της Ελλάδας, ακριβώς επειδή έχει υιοθετήσει τις παραπάνω συμπεριφορές και πρακτικές, οι οποίες είναι απολύτως απαραίτητες και για τη χώρα μας. Είναι σημαντικό να εξασφαλίσουμε την παράγωγή ασφαλών και ποιοτικών προϊόντων, με την μέγιστη δυνατή συμμετοχή, εγχώριων πόρων, έτσι ώστε να υποκατασταθούν οι εισαγωγές πρώτων υλών και εξοπλισμού, που επιβαρύνουν το εμπορικό μας ισοζύγιο, με την περίπτωση των τροφίμων όπου τα εισαγόμενα αγροτικά εφόδια και οι εξοπλισμοί να προσεγγίζουν το 90% της αξίας πώλησης των. Όσον αφορά τους καταναλωτές, η συμβολή τους στην παραγωγή πλούτου μέσω του πρωτογενούς τομέα, θα μπορούσε να είναι καθοριστική, αρκεί να καταναλώνουν μόνο ελληνικά τρόφιμα, φρούτα και λαχανικά, να πίνουν μόνο ελληνικούς χυμούς και ποτά. Με δεδομένο δε το ότι, στον πρωτογενή τομέα δημιουργούνται περισσότερες θέσεις εργασίας συγκριτικά με τους υπολοίπους, η ανάπτυξη μας εκεί θα έλυνε σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της ανεργίας και του ασφαλιστικού. Εάν όλοι εμείς οι Έλληνες, δεν εκμεταλλευθούμε άμεσα το φυσικό μας πλούτο και τα τεράστια ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα, αναμένοντας άπραγοι την επίλυση των προβλημάτων μας από το κράτος και τους δανειστές, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Είναι δεδομένο πως μπορούμε να ανακουφιστούμε, από τα δυσβάστακτα οικονομικά δεινά που σωρεύει η οικονομική κρίση, αρκεί οι μισοί μόνο Έλληνες να επέλεγαν για τις καθημερινές, καταναλωτικές τους συνήθειες, αποκλειστικά και μόνο προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα και φέρουν στην συσκευασία τους την μαγική ένδειξη «Ελληνικό προιόν» ή ακόμα καλύτερα το σήμα «Ελλαδικά μας» που αποτελεί τον πρεσβευτή της αυθεντικής παραγωγικής Ελλάδας. Δυστυχώς όμως, ούτε αυτό δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε, με το 65% περίπου του συνολικού Ελληνικού δημόσιου χρέους (30/6/2016) των 328,3 δις Ευρώ, να προέρχεται από το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου μόνο της τελευταίας οκταετίας, με το 2016 να συνεχίζει να αυξάνεται και το εμπορικό μας ισοζύγιο να διευρύνει το έλλειμμα του
Αυτό συμβαίνει διότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων καταναλωτών, δεν έχει εμπεδώσει την κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας, δεν έχει διαμορφώσει εθνική καταναλωτική συνείδηση και συνωστίζεται στις αλυσίδες λιανικής να αγοράσει από τα ράφια των, πολυδιαφημισμένα και πανάκριβα προϊόντα δέκα μόλις πολυεθνικών, που ελέγχουν όμως το μεγαλύτερο τμήμα όλων των σημείων πώλησης, με συνολικό κύκλο εργασιών της τάξεως των 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως σε ολόκληρο τον κόσμο. Δυστυχώς, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων καταναλωτών, υποκύπτουν στις δελεαστικές συσκευασίες και τις αποτελεσματικές πρακτικές προώθησης και προσφορές των εισαγομένων «Brands» και δεν αξιολογούν τις επιπτώσεις της καθημερινής τους απόρριψης των Ελληνικών προιόντων.
Πληρώνουν πανάκριβα εισαγόμενες σοκολάτες γνωστών πολυεθνικών και προτιμούν τα πανάκριβα «Perrier» και «Pelegrino» «περιφρονώντας» τα δεκάδες, φθηνότερα και πολύτιμα μεταλλικά νερά της ανόθευτης Ελληνικής φύσης. Προμηθευόμαστε πανάκριβα εισαγόμενα απορρυπαντικά και υγρά πιάτων μεγάλων πολυεθνικών και αγνοούμε τα ποιοτικά άριστα και φθηνότερα αντίστοιχα προϊόντα της Ελληνικής παραγωγής. Επιλέγουμε ξένα κρασιά και ας έχουμε ένα μοναδικό αμπελώνα, με πλήθος πολύτιμων Ελληνικών κρασιών, οι ρίζες των οποίων χάνονται στα βάθη των αιώνων. Γεμίζουμε το τραπέζι μας με τα πιο απίθανα τρόφιμα, από όλα τα μέρη του κόσμου και δεν αναζητούμε αντίστοιχα Ελληνικά τρόφιμα, που έχουν επί πλέον εξασφαλισμένη υπέρτερη θρεπτική αξία. Πίνουμε πανάκριβες εισαγόμενες μπύρες, αγνοώντας την εγχώρια παραγωγή με εκατό και πλέον ετικέτες, που ικανοποιούν όλες τις προτιμήσεις όσο εξεζητημένες και αν είναι. Θέλουμε πανάκριβα, εισαγόμενα αναψυκτικά και «στιγμιαία ροφήματα» χωρίς να αγοράζουμε με επιμονή τα αντίστοιχα Ελληνικά που φέρουν την ένδειξη «Ελληνικό προϊόν». Χρυσοπληρώνουμε εισαγόμενες τσίχλες μεγάλων πολυεθνικών, όταν έχουμε την μονάκριβη από κάθε πλευρά μαστίχα Χίου. Μετατρέψαμε το ουίσκι σε εθνικό ποτό της χώρας και των εκατομμυρίων επισκεπτών μας, «αγνοώντας» δεκάδες πολύτιμα και διάσημα αποστάγματα που διαθέτει κάθε γωνιά της Ελλάδος. Επιμένουμε σε δεκάδες μάρκες εισαγόμενων τσιγάρων, ενώ έχουμε στην Καλαμάτα την 100% Ελληνική εξαγωγική καπνοβιομηχανία «Καρέλια», που απασχολεί πεντακόσιους εξαιρετικά αμειβόμενους εργαζόμενους.
Ο κατάλογος των εισαγόμενων προϊόντων που μπορεί ένας συνειδητοποιημένος Έλληνας καταναλωτής, να αντικαταστήσει με αντίστοιχα προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα και φέρουν την μαγική ένδειξη «Ελληνικό προϊόν», είναι πραγματικά ατελείωτος. Δυστυχώς οι περισσότεροι Έλληνες αρνούμαστε να διαμορφώσουμε εθνική καταναλωτική συνείδηση και να βγούμε με απίστευτη άνεση από την οικονομική κρίση, δικαιώνοντας στην πράξη τους πιο ακραίους, «άσπονδους φίλους» μας στην Ευρώπη που ισχυρίζονται, ότι ακόμη και μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, «οι Έλληνες ζουν πέρα από τις δυνατότητες τους. Σε μια πρόσφατη επίσκεψη μας στα 5άστερα Ξενοδοχεία της Αττικής, για να βολιδοσκοπήσουμε τις διαθέσεις των υπεύθυνων προμηθειών, όσον αφορά την υιοθέτηση ποιοτικών ελληνικών αλκοολούχων ποτών, συναντήσαμε ενθουσιώδη ανταπόκριση και την ομολογουμένως ειλικρινή τους διάθεση, για συνεργασία με παραδοσιακές εταιρείες, τονίζοντας μας ότι οι ξένοι επισκέπτες αναζητούν ελληνικές γεύσεις.
O κλάδος των καταναλωτικών προϊόντων, διακινείται μέσω μεγάλου μεγέθους αλυσίδων σούπερ μάρκετ, με ραγδαία συρρίκνωση την τελευταία οκταετία, των μικρών και των μεσαίων καθώς και των παραδοσιακών, εξειδικευμένων καταστήματων τροφίμων, όπως κρεοπωλείων, ιχθυοπωλείων, μανάβικων. Καταγεγραμμένη είναι επίσης, η στροφή προς τα μαζικά προϊόντα προσφορών των παγκόσμιων εφοδιαστικών αλυσίδων, εις βάρος των τοπικών μας προϊόντων, ως συνέπεια της απομείωσης την τελευταία οκταετία, των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης, από την υπερφορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών, με απώλεια του 50% του εισοδήματός των και με το 23% των μισθωτών, να τελεί υπό καθεστώς ημιαπασχόλησης ή εκ περιτροπής απασχόλησης, με μεικτές απολαβές περί τα 500€ και το 29% να απασχολείται μονίμως με εισοδήματα που μόλις αγγίζουν τα 800€. Πιέσεις αναμένονται για τα επόμενα έτη 2021-2023, στους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους, με τους πρώτους να εισάγεται νέα μέθοδος υπολογισμού των συντάξεων των, με βέβαιες περαιτέρω περικοπές, ενώ για τους δεύτερους να «ξεπαγώνει» το μισθολόγιό τους.
Η δραστική πτώση του κατά κεφαλήν διαθέσιμου εισόδηματος στη χώρα μας, συντείνει στην κατάρρευση ενός ολόκληρου μοντέλου ιδιάζοντος μικροϊδιοκτησιακού, το οποίο λειτουργούσε στην εγχώρια αγορά καταναλωτικών προιόντων, στηρίζοντας μέχρι τώρα ένα αποκεντρωμένο δίκτυο παραγωγής και διάθεσης προϊόντων, με την ύπαρξη χιλιάδων εξειδικευμένων καταστημάτων, που διαθέτουν τα δικά τους εφοδιαστικά δίκτυα, προμηθευόμενα αρκετά από τα προϊόντα που διέθεταν στο ράφι, από εγχώριους παραγωγούς. Ένα μωσαϊκό ήτοι μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που λειτουργούσε ως «οικονομικό οικοσύστημα», το οποίο τελούσε υπό ιδιάζουσες συνθήκες ανταγωνισμού, εξασφαλίζοντας μια ιδιότυπη ισορροπία. Τα σημεία διάθεσης ήταν πάρα πολλά, ο ανταγωνισμός επί των τιμών οριακός, με συνέπεια η προσέλκυση των πελατών να στηρίζεται περισσότερο στις προσωπικές σχέσεις και την εμπιστοσύνη, παρά σε αμιγώς οικονομικούς παράγοντες, πράγμα που ταυτόχρονα επέτρεπε και μεγαλύτερο κοινωνικό έλεγχο, πάνω στην ποιότητα των προσφερόμενων αγαθών. Την ίδια στιγμή, ο κατά το πλείστον οικογενειακός χαρακτήρας, τόσο των επιχειρήσεων παραγωγής όσο και διάθεσης των καταναλωτικών προιόντων, προσανατόλιζε τη διοχέτευση της ήπιας ως επί το πλείστον κερδοφορίας, στα ίδια τα καταναλωτικά δίκτυα δημιουργώντας δυναμικές αυτοτροφοδότησης, στηρίζοντας τις κοινωνικές επενδύσεις των νοικοκυριών, την εκπαίδευση και την ευρύτερη μόρφωση των παιδιών τους.
Αυτή ακριβώς η ισορροπία έρχεται να διαταραχθεί σήμερα, καθώς ο μικροϊδιοκτησιακός χαρακτήρας της χώρας τσακίζεται βίαια και η αγορά της συνακόλουθα «παγκοσμιοποιείται», δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, εξαναγκάζεται με την ακραία συρρίκνωση των εισοδημάτων του, να στραφεί προς τα μαζικά τυποποιημένα προϊόντα των πολυεθνικών. Αυτό που καταγράφεται, δηλαδή, ως μια απλή τάση της αγοράς, και πολύ συχνά αποκαλείται «εξορθολογισμός», κρύβει μέσα του μια πολιτική καταστροφής, όπου οι συνθήκες ολιγοπωλίου και η κυριαρχία των παγκόσμιων ετικετών, διαρρηγνύουν την οικονομική ισορροπία που περιγράψαμε ανωτέρω, με συνέπεια να προκύπτει πολλαπλό κοινωνικό κόστος. Η τοπική παραγωγή χάνει το έδαφος της βιωσιμότητας κάτω από τα πόδια της, το ίδιο και οι μικροί και οι μεσαίοι παίκτες της αγοράς, ενώ την ίδια στιγμή από τη σκοπιά του καταναλωτή, καταγράφεται μια υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, δεδομένου ότι η στροφή τους στα προϊόντα προσφοράς, σηματοδοτεί μια δραματική υποβάθμιση των αξιών χρήσης, όπως στα τρόφιμα όπου η διατροφική τους αξία μειώνεται διαρκώς, με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία του πληθυσμού. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, εντοπίζεται το παράδοξο του μοντέλου που επιβάλλεται βίαια στην κοινωνία, από την ξένη οικονομική επιτροπεία και που θα καταφέρει να αλώσει την ελληνική αγορά, στο όνομα της «ανάπτυξης». Το «φθηνότερο», μαζικό παγκόσμιο προϊόν, λειτουργεί για μια πτωχευμένη κοινωνία ως τέτοιο μόνο βραχυπρόθεσμα, ήτοι πριν εκδηλωθεί το υπέρμετρο κοινωνικό κόστος, που προκαλεί η ίδια του η επικράτηση και το οποίο εν τέλει «επιστρέφει» στην κοινωνία, καθώς τα εισοδήματα πέφτουν. Η αγορά συνεχώς αδυνατίζει, με την περαιτέρω προώθηση της μετανάστευσης των νεώτερων γενεών και την συρρίκνωση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, ο οποίος εν τέλει καλείται με μεγαλύτερα βάρη, να τροφοδοτήσει τα «δημοσιονομικά πλεονάσματα».
Θα μπορούσε να υπάρξει, μια παρέμβαση σε αυτό το πεδίο στο επίπεδο των νοοτροπιών, με πολιτικοποίηση των καταναλωτικών πρακτικών και την ανάληψη μίας φιλότιμης προσπάθειας, για την διαμόρφωση μιας κοινωνικά υπεύθυνης καταναλωτικής συνείδησης, που να επιμένει στην στήριξη των εγχώριων ποιοτικών προϊόντων, ακόμα κι αν αυτά παρουσιάζονται 10% ή 15% ακριβότερα στο ράφι, από τις παγκόσμιες ετικέτες, εξασφαλίζοντας ούτω την βιωσιμότητα των εναλλακτικών δικτύων τροφοδοσίας των καταναλωτικών προϊόντων. Κι αυτό γιατί η διαφορά στην τιμή, σε μεγάλο βαθμό όπου δεν υπάρχει αισχροκέρδεια, εξαπάτηση, και άλλες φαύλες πρακτικές επί της ουσίας, που μεσομακροπρόθεσμα πραγματοποιείται ως κοινωνικό κέρδος, και όχι ως ατομικό. Αξίζει να υπάρξουν πρωτοβουλίες προς αυτήν την κατεύθυνση, γιατί πέραν όλων των παραπάνω υπηρετούν, μια αντίληψη δημιουργικού, εναλλακτικού και ολιστικού κινήματος.
Πρέπει να αντιληφθούμε μια τόσο απλή αλήθεια, ότι μπορούμε να υπερβούμε την κρίση και να την αποχαιρετήσουμε για πάντα, εάν οι μισοί από εμάς αποκτήσουμε εθνική καταναλωτική συνείδηση, επιλέγοντας με σχολαστικότητα και επιμονή για τις καθημερινές μας ανάγκες, αποκλειστικά και μόνο προϊόντα που έχουν στην συσκευασία τους, την ένδειξη «Ελληνικό προϊόν». Εάν δεν καταφέρουμε να ορθώσουμε την τελευταία αυτή γραμμή άμυνας, είναι πλέον σίγουρο ότι η χώρα μας θα καταλήξει μία απονεκρωμένη περιοχή υπό κατοχή, χωρίς την προστασία του Διεθνούς Δικαίου, με μετάλλαξη μας σε φθηνούς σκλάβους χρέους, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε «φυσικό πόρο» στο διηνεκές.
Βασίλειος Νικ. Καλλικούνης
Ιδιοκτήτης της ΑΠΟΣΤΑΚΤΗΡΙΑ ΚΑΛΛΙΚΟΥΝΗΣ
