Αναλυτικότερα, ο Ν.Π. εργάστηκε στη Γερμανία από το 1966 έως το 1972 και ήταν ασφαλισμένος σε γερμανικό φορέα ασφάλισης. Τον Νοέμβριο του 1966 υπέστη εργατικό ατύχημα και από τότε λαμβάνει σύνταξη αναπηρίας, λόγω μείωσης της βιοποριστικής του ικανότητας κατά 30%. Όμως, το ίδιο πρόσωπο άσκησε το επάγγελμα του αγρότη από το 1961 έως το 1966 και από το 1973 έως το 2000.
Το 2000 ζήτησε από τον ΟΓΑ να του χορηγηθεί σύνταξη αναπηρίας, αλλά η αρμόδια υπηρεσία τού απάντησε ότι δεν δικαιούται σύνταξη από τον ελληνικό οργανισμό, αφού λαμβάνει σύνταξη από γερμανικό φορέα ασφάλισης, η οποία υπερβαίνει το ποσό της κατώτερης σύνταξης του ΟΓΑ, αλλά και η γερμανική σύνταξη είναι της ίδιας φύσεως με αυτήν που ζητάει να λάβει από τον ΟΓΑ.
Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, ερμηνεύοντας την ευρωπαϊκή και την ελληνική νομοθεσία, αναφέρει ότι οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί (1408/71 και 1248/92), οι οποίοι έχουν αυξημένη τυπική ισχύ έναντι του εθνικού δικαίου, «δεν επιτρέπουν την εφαρμογή εθνικής νομοθεσίας που αποκλείει τη λήψη σύνταξης αναπηρίας για τον λόγο ότι ο ασφαλισμένος λαμβάνει ήδη σύνταξη ίδιας φύσεως με τη σύνταξη αναπηρίας, από ασφαλιστικό φορέα άλλου κράτους-μέλους, ασχέτως του ύψους της σύνταξης αυτής».
