Λίγο μετά τον θάνατο του Σιδηρόπουλου ο Δημήτρης Πουλικάκος θα γράψει ένα (δημόσιο) γράμμα με τίτλο: «Ένας φίλος που μας λείπει»:
« Ο τελευταίος των Ζορμπάδων ήταν ο Zorba the Freak. Και πριν από μισή δεκαετία, ανέβηκε στο αλογάκι του, φόρεσε το καπέλάκι του, είπε στην κοινωνία: ‘Καμπόι, ξεκαμπόι, και σου γαμώ το σόι’, και μετά γύρισε προς τα μας και είπε: 'See you later aligators!!!, άντε, και, καλή τύχη, μάγκες....εγώ πάω να βρω τη μοναξιά μου'.
Γι αυτόν ήμουν ο θείος. Έτσι όπως διάλεξε τους φίλους του, διάλεξε και τους' 'συγγενείς'' του, διάλεξε την ''οικογένειά του'', τα κατάφερε. Και, σίγουρα, ο ίδιος διάλεξε και το τελευταίο του ταξίδι. Ο ανιψιός ήταν ένας ελεύθερος. Πρίγκιπας, ο τελευταίος, κι είμαι περήφανος γι’ αυτόν.
Παυλάκη μου, οι καιροί εξακολουθούν να είναι δύσκολοι για τους πρίγκιπες.
Σε φιλώ.
Ο θείος σου ο Μήτσος
(Δημήτρης Πουλικάκος) »
Τα παιδικά χρόνια & τα πρώτα βήματα στην μουσική
Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948, από γονείς που ανήκαν στην αστική τάξη. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Σ’ αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σ’ αυτόν του ρόκερ και του σκεπτικιστή. Ο πατέρας του, ο Κώστας Σιδηρόπουλος, είχε έρθει από τον Πόντο και κατέληξε στην Αθήνα, όπου άνοιξε εργοστάσιο παραγωγής χαρτιού για φωτογραφίες. Η μητέρα του, Τζένη, ήταν αδερφή του Ροδάμανθου Αλεξίου.
Ο ίδιος είχε πει για την οικογένειά του: «Ο πατέρας μου είχε ένα εργοστάσιο μεσαίο, της τάξης των 20 περίπου εργατών που άφηνε κάποιο υπολογίσιμο εισόδημα. Παρ’ όλα αυτά, πολιτικά βρίσκεται στα αριστερά, πράγμα που δημιουργεί μια αντίφαση, που κι αυτή παίζει το ρόλο της μέσα στα άλλα στο περιβάλλον μου. Απ’ την άλλη, στην οικογένεια της μάνας μου μπορεί να συναντήσει κανείς τον διανοουμενισμό. Έτσι, απο κει κουβαλάω μια πνευματική παράδοση».
Το 1970 περνάει στο Μαθηματικό της Θεσσαλονίκης όπου και γνωρίζει τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Μαζί κυκλοφορούν τον δίσκο 45 στροφών «Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν στη συλλογή «Ζωντανοί στο κύτταρο». Από το 1972 έως το 1974 ενσωματώνονται στα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας είναι το 7ινστο «Ο Ντάμης ο σκληρός».
Στη συνέχεια τα «Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο ενώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος επιλέγει να συνεργαστεί με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και συμμετέχει ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του: «Θεσσαλικός Κύκλος», «Μετανάστες» και «Οροπέδιο».
Οι δικές του δουλειές και τα περάσματα από την μεγάλη οθόνη
Το 1976 δημιουργεί, μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, το γκρουπ «Σπυριδούλα» και κυκλοφορούν έναν δίσκο που καθορίζει την ελληνική ροκ σκηνή τον «Φλου». Αφού αφήσει ισχυρό το στίγμα του, το γκρουπ «Σπυριδούλα» διαλύεται.Το 1979 ο Παύλος Σιδηρόπουλος δημιουργεί το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών», με αγγλικό στίχο, χωρίς όμως καμία δισκογραφική δουλειά.
Την ίδια περίοδο κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ως πρωταγωνιστής στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος», ενώ ο ίδιος ερμηνεύει και το soundtrack της ταινίας. Από εδώ προκύπτουν τραγούδια που ακολουθούν λόγω της δημοφιλίας τους τον Σιδηρόπολουλο μέχρι το τέλος της ζωής του. Ένα από αυτά το «Να μ’ αγαπάς».
Αυτή την εποχή, συμμετέχει και στην ταινία «Αλδεβαράν» με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η περίοδος των «Απροσάρμοστων»
Το 1980 η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει στους «Απροσάρμοστους» με τους οποίους παραμένει ως το τέλος.
Το 1982 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Εν Λευκώ», ο οποίος αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας για 3 κομμάτια- με τα επιχειρήματα της προτροπής στη χρήση ναρκωτικών και την προσβολή της δημοσίας αιδούς.
Το 1985 κυκλοφορεί σε παραγωγή Δημήτρη Πουλικάκου το δίσκο «Zorba the freak» και το 1989 το «Χωρίς Μακιγιάζ» που είναι ζωντανά ηχογραφημένος στο «Μετρό».
Η γυναίκα της ζωής του κι η σκοτεινή περίοδος
Η ποιήτρια Γιόλα Αναγνωστοπούλου ήταν η γυναίκα που στιγμάτισε τον Σιδηρόπουλο, αυτή που κατηγορείται ότι τράβηξε μαζί της τον τραγουδιστή στον σκοτεινό κόσμο της ηρωίνης, χωρίς επιστροφή.
Ο έρωτάς τους εξελίσσεται στα χρόνια 1977-1980 κι ενώ ήταν φοιτήτρια στο Παρίσι, όπου σπούδαζε Φιλοσοφία. Ο Παύλος την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά και σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, δεν κατόρθωσε ποτέ να την ξεπεράσει. Κατά την διάρκεια της σχέσης τους, ο Παύλος δημιουργεί τα δύο σημαντικότερα έργα του (Φλου και Εν Λευκώ).
Το τέλος
Το καλοκαίρι του 1990 άρχισε να παραλύει το αριστερό του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Η επίσημη διάγνωση ήταν «πάρεση βραχιόνιου αριστερού πλέγματος».
Το πρόβλημα με την υγεία του και ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον είχαν οδηγήσει σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο κλαμπ «Αν» όπου ο Σιδηρόπουλος εμφανιζόταν με το χέρι δεμένο.
Στις 4 Δεκεμβρίου είχε πάει στο στούντιο για να ηχογραφήσει τα φωνητικά του δίσκου αλλά ήταν μεθυσμένος, διαπληκτίστηκε με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και αποχώρησε. Το μεσημέρι της 6ης Δεκεμβρίου ο Σιδηρόπουλος βρέθηκε στο σπίτι μιας άλλης φίλης του στο Νέο Κόσμο σε κωματώδη κατάσταση λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης. Λίγο μετά, ξεψύχησε στο ασθενοφόρο καθοδόν προς το νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο.
