Καθημερινά και οι δύο δέχονταν στα γραφεία τους, ομοσπονδίες εργαζομένων, συνταξιούχων, είτε του ιδιωτικού, είτε του δημόσιου τομέα, προσπαθώντας να συνδράμουν στην επίλυση των θεμάτων τους. Το εάν τα κατάφεραν ή όχι θα κριθεί από τους πολίτες. Αυτό που δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης είναι ότι από την προσωπική, πολιτική τους τοποθέτηση, κρίθηκε το βραχυπρόθεσμο, τουλάχιστον, πολιτικό τους μέλλον.
Ο κ. Σκουρλέτης, μπορεί να μην έκρυβε την ενόχλησή του για τη συμφωνία που επετεύχθη, με τους δανειστές, αλλά από την πρώτη κιόλας στιγμή, επέδειξε αντανακλαστικά συμβιβασμού. Με μια ρητορική του τύπου «ας κάνουμε τώρα ένα βήμα πίσω, για να κάνουμε αργότερα δύο βήματα μπροστά», προσπάθησε να ισορροπήσει μεταξύ της προσωπικής επιθυμίας, αλλά και της σκληρής πραγματικότητας. Όλα τα παραπάνω, κατέληξαν σε ένα «ναι», παρά τα όποια ερωτηματικά και τις αμφιβολίες.
Στον αντίποδα ο κ. Στρατούλης επέλεξε να παραμείνει αμετακίνητος στις θέσεις του, που επικεντρώθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα στη διατήρηση ανέπαφων τόσο των μισθών και των συντάξεων αλλά και στο σεβασμό των θεμελιωμένων δικαιωμάτων των ασφαλισμένων που βρίσκονται κοντά στη σύνταξη. Είναι προφανές ότι η συμφωνία με τους δανειστές απέχει από το να χαρακτηριστεί ότι καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις. Συνεπώς, ήταν αναμενόμενο να προκύψει ένα ξεκάθαρο «όχι» στην ψηφοφορία που έλαβε χώρα στη Βουλή στα μέσα της περασμένης εβδομάδας.
Το «ναι» του Σκουρλέτη, τον διατηρεί εντός κυβερνητικού σχήματος. Αντίθετα, το «όχι» του Στρατούλη τον αφήνει εκτός κυβέρνησης και ίσως, με το ένα πόδι και εκτός κόμματος. Θυμίζουμε ότι οι επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, θα γίνουν με λίστα, κάτι που σημαίνει ότι είναι πιθανό ο κ. Στρατούλης να μην βρίσκεται σε εκλόγιμη θέση. Μόνο που η πολιτική δεν έχει βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Μένει να φανεί τα επόμενα έτη, πώς θα εξαργυρώσει καθένας από τους δύο, είτε το «ναι», είτε το «όχι». Βραχυπρόθεσμα, όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο κερδισμένος, μακροπρόθεσμα όμως, αυτό θα κριθεί από τις ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις...
