Συγκεκριμένα είπε: «Αισθάνομαι τύψεις γιατί εγώ πρέπει και επιβάλλεται να συνεχίσω τη ζωή μου. Εμένα οι γονείς μου είναι χαρούμενοι που γύρισα άλλοι γονείς κλαίνε. Υπάρχουν παιδιά που έχασαν τους γονείς τους και γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Και γιατί; Γιατί απλά έτυχε να κλείσω εισιτήριο στο τελευταίο βαγόνι.
Είναι τρομερό αυτό που συνέβη. Έχουν περάσει δύο βδομάδες και τώρα το συνειδητοποιώ. Δεν βλέπω τηλεόραση, δεν διαβάζω τα νέα. Προσπαθώ να χωνέψω πως μπροστά από εμένα ακρωτηριάστηκαν άνθρωποι, υπήρχαν άνθρωποι που φωνάζανε και καιγόντουσαν μέχρι θανάτου. Και εμείς δεν ξέραμε τι γινόταν. Ένας ακόμα λόγος που νιώθω τύψεις είναι πως θα μπορούσαμε να σώσουμε κάποιον αλλά έπρεπε να φύγουμε από το σημείο.
Η Αστυνομία και τα ασθενοφόρα ήρθαν κατευθείαν, αλλά εμείς μάθαμε τι συνέβη την επόμενη μέρα. Στην αρχή, είμασταν στο λεωφορείο, διαβάζαμε τα δημοσιεύματα για νεκρούς και λέγαμε πως είναι υπερβολές των δημοσιογράφων.
Είμασταν όλοι σε άρνηση. Ένα παιδί το πήρε η θεία του και του είπε για μετωπική σύγκρουση και λέγαμε αποκλείεται, πώς έγινε αυτό; Είδα ελαφρά τραυματισμένους ανθρώπους.
Από το βαγόνι μου δεν χτυπήσαμε πολύ. Δεν φανταστήκαμε το μέγεθος της ζημιάς. Ήρθε μία κυρία και μας είπε πως έχει τρεις νεκρούς και λέγαμε αποκλείεται, θα έχουν χάσει τις αισθήσεις τους».
