Πολύ σκληρή κριτική άσκησε ο Αλέξης Τσίπρας στα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης, λέγοντας μεταξύ άλλων πως έκλεισαν τον κύκλο τους.
Αναφερόταν πρωτίστως στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά.
Τα όσα είπε μάλιστα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά είναι ακόμα πιο σοβαρά, όχι μόνο γιατί μέχρι πρότινος συμπορευόταν μαζί τους, αλλά γιατί τα είπε ενώπιον των δυο προέδρων τους, τον Σωκράτη Φάμελλο και τον Αλέξη Χαρίτση και δεκαπέντε ακόμα βουλευτών από τα δυο κόμματα. Όπως είπαν κάποιοι εξ αυτών συνομιλώντας με τα «Παιχνίδια Εξουσίας» «νοιώσαμε να μας έφτυνε»!
Ο Αλ. Τσίπρας φέρεται μάλιστα να έχει εκπλαγεί αλλά και να οργιστεί που μπροστά στο ενδεχόμενο της επιστροφής του οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς όχι μόνο συζητούν τη δημιουργία ενός «μικρού συνασπισμού» για να κατέβουν στις εκλογές, αλλά και γιατί για το θέμα αυτό μπήκαν και σε παρασκηνιακές συζητήσεις με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη.
Ο πρώην πρωθυπουργός κατέστησε απολύτως σαφές πως δεν πρόκειται να μπει σε συζητήσεις για ομοσπονδία κομμάτων όπως το ΚΙΝΑΛ της Φώφης Γεννηματά, αφήνοντας να εννοηθεί πως όσοι θελήσουν να ενταχθούν στο νέο κόμμα θα το πράξουν «κατά μόνας». Επίσης άφησε σαφείς αιχμές για τους «δελφίνους» του ΠΑΣΟΚ, πρωτίστως τον Παύλο Γερουλάνο και τον Χάρη Δούκα ότι θέλουν απλώς να είναι «πρώτοι στο χωριό».
Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσουν τώρα οι Σωκράτης Φάμελλος και Αλέξης Τσίπρας και αν θα συνεχιστούν οι επαφές τους με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Το οποίο ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τον Αλέξη Τσίπρα ότι με τις κινήσεις του διευκολύνει τον ...Κυριάκο Μητσοτάκη, επαναφέροντας ουσιαστικά τον ...διμέτωπο αγώνα του κατά του πρωθυπουργού και κατά του πρώην πρωθυπουργού. Μύλος!
Τι είπε ο Αλέξης
Αναδημοσιεύουμε το μέρος εκείνο της ομιλίας του πρώην πρωθυπουργού που αφορά την εναλλακτική λύση και την προοδευτική παράταξη:
Άφησα για το τέλος το κρίσιμο ερώτημα :
Και πως θα γίνουν όλα αυτά ;
Καμιά αλλαγή δεν μπορεί να έρθει από μόνη της, ούτε με εντολές «από τα πάνω».
Χωρίς την αφύπνιση των ίδιων των πολιτών, καμιά αναγέννηση δεν μπορεί να έρθει.
Και δυστυχώς, εκείνο που βλέπουμε, παρά τις νησίδες αντίστασης και αφύπνισης που ορθώνονται εδώ και εκεί, είναι να μεγαλώνει ένα κύμα κοινωνικής απογοήτευσης, ιδιώτευσης, αποχής.
Οφείλουμε να δούμε αυτή την αλήθεια κατάματα.
Ζούμε μια από της χειρότερες περιόδους της μεταπολιτευτικής ιστορίας σε σχέση με την εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτική και το πολιτικό σύστημα.
Η πλειοψηφία των πολιτών δεν πιστεύει ότι έχουμε αληθινή δημοκρατία.
Δεν εμπιστεύεται -και όχι άδικα- τους θεσμούς και ιδιαίτερα τη δικαιοσύνη.
Έχει απαξιώσει τη Βουλή.
Δεν πρέπει να υποτιμούμε ότι αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της, αυτή η κοινωνική απογοήτευση, η αμηχανία, ακόμη και η τυφλή αγανάκτηση, μπορεί να γίνει τροφή για τα τέρατα της ακροδεξιάς και της αντιπολιτικής.
Αυτό άλλωστε συμβαίνει ήδη σε πολλές χώρες της Δύσης.
Το πρωταρχικό ζητούμενο, λοιπόν είναι να ξαναζωντανέψουμε την εμπιστοσύνη στη Δημοκρατία. Στη δύναμη της πολιτικής συμμετοχής.
Και να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο το κοινό μας όραμα για μια πατρίδα που μπορεί να αλλάξει με εντιμότητα, σχέδιο και δικαιοσύνη.
Και αυτό το όραμα δεν μπορεί να αφορά μόνο μια παράταξη.
Αυτό το όραμα πρέπει να αφορά την Ελλάδα και να ακουμπά όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες.
Για αυτό μίλησα για την ανάγκη ενός Νέου Πατριωτισμού.
Σήμερα θα μιλήσω και για την ανάγκη μιας Νέας Μεταπολίτευσης.
Όχι με την έννοια της αλλαγής του Συντάγματος ή πόσο δε μάλλον του Πολιτεύματος.
Αλλά με την έννοια ενός μεγάλου πολιτικού Big Bang που θα αναδιατάξει ριζικά τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς και θα φέρει στο προσκήνιο νέους πολιτικούς σχηματισμούς.
Με την έννοια της επιστροφής των πολιτών στην πολιτική.
Με την έννοια της αποκατάστασης της αξιοπιστίας των θεσμών χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να λειτουργήσει μια δημοκρατία.
Την αναβάθμιση του κοινοβουλίου, της δικαιοσύνης, των ανεξάρτητων αρχών.
Την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας και του πλουραλισμού στην ενημέρωση.
Την ενίσχυση της λογοδοσίας της εξουσίας.
Την ισχυροποίηση του Κράτους Δικαίου.
Αλλά κυρίως με ένα σοκ Δημοκρατίας, γιατί Δημοκρατία δεν είναι μόνο κανόνες και θεσμοί, είναι και το λαϊκό φαντασιακό, το όραμα, τα συναισθήματα της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή.
Και αυτή η νέα Μεταπολίτευση δε μπορεί παρά να ξεκινήσει από την αποκατάσταση της ισορροπίας του πολιτικού συστήματος.
Κανένα δημοκρατικό σύστημα δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς έλεγχο και χωρίς εναλλακτική στην εκάστοτε κυβέρνηση.
Κι αυτή τη στιγμή έχουμε μια κυβέρνηση ετοιμόρροπη κάτω από το βάρος της αναποτελεσματικότητάς της, της διαφθοράς, και των αδικιών που προκαλεί, που όμως παραμένει κυρίαρχη.
Γιατί ;
Γιατί δεν έχει αντίπαλο.
Δεν υπάρχει η πολιτική δύναμη που θα προσδώσει στην υπόκωφη κοινωνική αντίθεση προοπτική αλλαγής.
Ένα πειστικό προοδευτικό εναλλακτικό σχέδιο, που θα συνιστά ταυτόχρονα μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Σήμερα, δυστυχώς, αυτό που κυριαρχεί στον προοδευτικό χώρο δεν είναι η έγνοια για την παραγωγή εναλλακτικού Σχεδίου, ούτε καν η αγωνία για την αλλαγή της σημερινής διακυβέρνησης.
Αλλά η έγνοια και η αγωνία για το ποιος θα είναι πρώτος στο χωριό.
Η εικόνα είναι δυσάρεστη και αποκαρδιωτική
Γιατί πρόκειται για μια εικόνα κατακερματισμού και ιδιοτέλειας, που αναπαράγει και πολλαπλασιάζει την κοινωνική απογοήτευση.
Και βοηθά την κυβέρνηση να συντηρεί το βάλτο.
Όσο η αντιπολίτευση αδυνατεί να παράγει το οξυγόνο που η κοινωνία χρειάζεται και απαιτεί.
Κόμματα περίκλειστα στην αυταρέσκεια τους και ηγεσίες που δίνουν την αίσθηση ότι λίγο τους απασχολεί αν η σημερινή κυβέρνηση κερδίσει και μια τρίτη τετραετία.
Αρκεί να είναι στις θέσεις τους.
Και για όσους τις αμφισβητούν, το ίδιο.
Αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία αργότερα, να γίνουν αυτοί οι πρώτοι στο χωριό.
Η κοινωνία όμως δε νοιάζεται για αυτό.
Για τα άγχη, τους εγωισμούς, τις φιλοδοξίες, τις αποσκιρτήσεις, τις μεταπηδήσεις.
Ούτε συγκινείται από πρόχειρες, καθυστερημένες και όψιμες συγκολλήσεις, κινήσεις μικροκομματικής επιβίωσης.
Η κοινωνία νοιάζεται και αγωνία για εναλλακτική προοπτική.
Απέναντι στην Ελλάδα του Φραπέ και της Φεράρι, απέναντι στην Ελλάδα που μας πληγώνει, να υπάρξει ρεαλιστικό σχέδιο και προοπτική για μια Ελλάδα που μας αξίζει.
Για αυτό αγωνιά η κοινωνία.
Και όσο οι σημερινοί σχηματισμοί της αντιπολίτευσης δείχνουν να μην μοιράζονται την ίδια αγωνία για μια εναλλακτική προοπτική για τη χώρα.
Όσο θα επιμένουν σε λογικές που αφορούν το μικρόκοσμό τους και όχι την κοινωνία.
Τόσο θα εδραιώνεται στους πολίτες η πεποίθηση ότι ο κύκλος τους έχει κλείσει.
Γι’ αυτό, εξάλλου, και παραιτήθηκα από την ασφάλεια της βουλευτικής καρέκλας.
Γιατί πιστεύω ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν αποτελεί μέρος της λύσης, αλλά μέρος του προβλήματος.
Παραιτήθηκα όμως από τη Βουλή, αλλά όχι από τη βούληση να αγωνιστούμε μαζί για να δώσουμε διέξοδο, να δώσουμε ξανά υπόσταση και νόημα στην αλληλεγγύη και την πρόοδο.
Και η διέξοδος σήμερα είναι μέσα από τη παρέμβασή μας οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες να δώσουμε μια φρέσκια πνοή που θα παρασύρει τις αδρανείς γραφειοκρατίες.
Έναν νέο άνεμο αλλαγής, που όμως για να έρθει για τον τόπο, πρέπει πρώτα να ξεκινήσει από εμάς.
Αυτό που απαιτείται, λοιπόν, σήμερα για τη δημοκρατική παράταξη, είναι να προχωρήσει σε διεργασίες Επανίδρυσης της πολιτικής και οργανωτικής της υπόστασης.
Με στόχο όχι να αναπαράγει ελίτ και γραφειοκρατίες σε κομματικά αξιώματα, αλλά να γίνει ξανά πρωταγωνιστική δύναμη, για τον λαό και για τον τόπο.
Μέσα από μια ριζική ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου, να δημιουργηθεί μια μεγάλη, πολύχρωμη, κινηματική, αλλά προγραμματικά συμπαγής και αποφασισμένη προοδευτική παράταξη, ικανή να αγκαλιάσει όλους τους αριστερούς, δημοκρατικούς, ευαίσθητους πολίτες.
Ώστε να καταφέρει να διεκδικήσει με αξιώσεις την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου στις επόμενες εκλογές.
Αυτό είναι, Φίλες και φίλοι, σήμερα το καθήκον κάθε αριστερού, προοδευτικού, δημοκρατικού πολίτη.
Να μιλήσουμε, να πείσουμε, να σηκώσουμε με το λόγο και την πράξη μας από τον καναπέ της απογοήτευσης όσους έπαψαν να ελπίζουν.
Να χτίσουμε την προσωπική και συλλογική αντίσταση στην απολυταρχία της ολιγαρχίας και της κλεπτοκρατίας, που σήμερα μας κυβερνά.
Να οργανώσουμε σε κάθε πόλη, γειτονιά, περιοχή, χώρο εργασίας ή φοίτησης, πρωτοβουλίες επανίδρυσης, δικαιοσύνης και αλλαγής.
Πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης, που θα σπάνε τα στεγανά της απομόνωσης μεταξύ των πολιτών.
Πρωτοβουλίες που θα είναι ανοιχτές στην επιθυμία όλων να είναι συνεπιβάτες στο ταξίδι,
μα αδιάβατες στην επιθυμία κάποιων να ταξιδεύουν πάντα στην πρώτη θέση.
Από εδώ και στο εξής θα έχουμε προσκλήσεις για όλους αλλά δεν θα έχουμε ρεζερβέ στη πρώτη θέση για κανέναν.
Γιατί αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ξαναβρούμε το όραμα, τις ιδέες που εμπνέουν, τις αξίες μας.
Όχι προνόμια και αξιώματα.
Αλλά συλλογικό όραμα για την Αλλαγή.
Αυτό χρειαζόμαστε.
Μέσα από τη συμμετοχή του καθένα και της καθεμιάς, τις μικρές ή μεγάλες πρωτοβουλίες, να χτίσουμε όλοι μαζί ένα μεγάλο κίνημα, ικανό να δώσει πολιτική υπόσταση στο πλειοψηφικό πια αίτημα:
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!
Μας αξίζει μια Ελλάδα καλύτερη !
Και μπορούμε !
Και δεν νομίζω ότι πέφτω έξω, αν πω ότι η σημερινή σας παρουσία, για τους περισσότερους τουλάχιστον, είναι και μια εκδήλωση προσδοκίας, μια δήλωση συμμετοχής στο νέο ταξίδι, που θα ξεκολλήσει την Ελλάδα από το σημερινό βάλτο και θα την οδηγήσει στις καθαρές θάλασσες της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.
Και θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι θα είμαστε μαζί και σ’ αυτό το ταξίδι.
Με τις εμπειρίες και τα τραύματά μας.
Αλλά και με την απόφαση να μην παραιτηθούμε από το όραμα, το στόχο, το σχέδιο, μιας Ελλάδας που αξίζει στην ιστορία και τους πολίτες της.
Αυτό είναι το μήνυμα της Ιθάκης:
Όπως καταφέραμε τότε να φτάσουμε παρά τις τρομακτικές δυσκολίες στον προορισμό μας.
Έτσι ξανά θα τα καταφέρουμε.
