Οι εφέτες έκριναν ότι η θέση των 22 εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα δεν συνεπάγεται για τους ίδιους και την οικογένειά τους στέρηση των αναγκαίων πόρων διαβίωσης, αφού λαμβάνουν τα τρία τέταρτα των αποδοχών τους.
Στην αίτησή τους οι εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι η περικοπή των αποδοχών τους, λόγω της διαθεσιμότητας, θα έχει ως συνέπεια τη διακινδύνευση της αξιοπρεπούς διαβίωσης τους, ενώ σε πολλούς από αυτούς οι αποδοχές τους θα προσεγγίσουν το όριο της φτώχειας (580 ευρώ), όπως αυτό προσδιορίστηκε βάσει στατιστικών στοιχείων της Eurostat.
Από την πλευρά του, το Ελληνικό Δημόσιο υποστήριξε ότι η διαθεσιμότητα επιβλήθηκε στο «μνημονιακό» νομοθετικό πλαίσιο για λόγους δημοσίου συμφέροντος και συγκεκριμένα «στο πλαίσιο ανειλημμένων υποχρεώσεων της χώρας με σκοπό την εξυγίανση του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας και την αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης και την εναρμόνιση της με τους στόχους της εθνικής οικονομίας, καθώς και τη σύνδεση της με την αγορά εργασίας και τη μείωση του πληθωρισμού των ειδικοτήτων στην εκπαίδευση».
Το Εφετείο έκρινε ότι «η οικονομική βλάβη», την οποία επικαλούνται οι 22 εκπαιδευτικοί, είναι επανορθώσιμη, σε περίπτωση που γίνει δεκτή η κυρία αγωγή που έχουν καταθέσει, αλλά ούτε όμως η χορήγηση της αναστολής της επίμαχης υπουργικής απόφασης δικαιολογείται, καθώς αυτό συνάπτεται «προς το συμφέρον του εν γένει δημόσιου τομέα» και αποβλέπει «στην αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης, στην εναρμόνιση της με τους στόχους της εθνικής οικονομίας, στη σύνδεση της με την αγορά εργασίας και τη μείωση του πληθωρισμού των ειδικοτήτων στην εκπαίδευση».
