Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ επιμένει. Οι έρευνες σκοντάφτουν συνεχώς πάνω σε πρόσωπα που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο σχετίζονται με τη Νέα Δημοκρατία και δεν επιτρέπουν στην κυβερνητική παράταξη να επιβάλει την αλλαγή ατζέντας που τόσο επιθυμεί. Τα γεγονότα ως γνωστόν έχουν την τάση να επιμένουν και να υπενθυμίζουν στην κοινή γνώμη ότι ο πολυδύναμος εκσυγχρονισμός που ευαγγελίστηκε η κυβέρνηση με το ξεκίνημα της δεύτερης θητείας της αποτελεί μία μεταρρυθμιστική ουτοπία από την οποία απέχουμε παρασάγγας καθώς το ελληνικό κομματικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί με τις γνωστές παθογένειες που όλοι οι έλληνες πολίτες γνωρίζουν.
Ο πρωθυπουργός βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της κριτικής με το μεταρρυθμιστικό του προφίλ να δέχεται ισχυρό πλήγμα αφού αυτό που αναγνώρισαν ως συγκριτικό πλεονέκτημα οι πολίτες που τον επέλεξαν δύο φορές ήταν αυτή ακριβώς η διάθεσή του να συγκρουστεί με ότι θυμίζει το παρελθόν και να θέσει τις βάσεις ενός κράτους σύγχρονου, αποτελεσματικού και ανοιχτού.
Η παλιά Ελλάδα όμως επιμένει και θολώνει το κυβερνητικό αφήγημα. Ο ψηφιακός μετασχηματισμός, η υποχώρηση της ανεργίας και το πολυδιαφημισμένο braingain επισκιάζονται από την διασπάθιση των ευρωπαϊκών κονδυλίων που σε συνδυασμό με τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκεί στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς η παρατεταμένη ακρίβεια δημιουργούν τη βεβαιότητα μιας κοινωνίας ανισοτήτων όπου οι ημέτεροι συνεχίζουν να έχουν πρόσβαση σε δημόσιο χρήμα και οι πολλοί αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε στοιχειώδεις ανάγκες της καθημερινότητας.
Αυτή η φαινομενικά απλουστευτική διαιρετική τομή είναι αρκετή για να δώσει το έναυσμα για πολιτική αλλαγή και να προετοιμάσει το έδαφος για την επόμενη μέρα. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την κυβέρνηση:
Οι σκέψεις στα μυαλά των πολιτών ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι τελικά τόσο παντοδύναμος όσο φαινόταν με το 41% του 2023, η αίσθηση ότι δεν είναι ο απόλυτος κυρίαρχος που μπορεί να ελέγξει τα πάντα και να διορθώσει τις παθογένειες και τα μεγάλα προβλήματα, η υποψία ότι ο ίδιος δεν αποτελεί μέρος της λύσης αλλά αναπόσπαστο κομμάτι ενός διαβρωμένου πολιτικού συστήματος που έρχεται από το παρελθόν και αδυνατεί να δώσει λύσεις στα ζητήματα του μέλλοντος.
Την ίδια στιγμή η αντιπολίτευση αρχίζει και πιστεύει για πρώτη φορά ότι ο πρωθυπουργός δεν είναι άτρωτος και ανίκητος. Οι μετρήσεις δεν το επιβεβαιώνουν, τουναντίον οι διαφορές στους βασικούς πολιτικούς δείκτες παραμένουν, οι ρωγμές όμως στο πρωθυπουργικό προφίλ δίνουν την ευκαιρία για ολομέτωπες επιθέσεις που στοχεύουν στην προσωπική αποδόμηση της μεταρρυθμιστικής και εκσυγχρονιστικής εικόνας του Κ. Μητσοτάκη. Τα πυρά για τον πρωθυπουργό είναι πλέον διασταυρούμενα και έρχονται τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά επιβεβαιώνοντας ότι η αδιαμφισβήτητη πολιτική του ηγεμονία τα προηγούμενα χρόνια ενοχλούσε και δημιουργούσε μια ανισορροπία μη ανεκτή στο πολιτικό σύστημα ενώ φάνηκε να κουράζει και σημαντικά τμήματα του πληθυσμού.
Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός βρίσκονται πλέον σ’ ένα οριακό σημείο καμπής. Συνεχίζουν να διαθέτουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και να απολαμβάνουν δημοσκοπικές διαφορές που τους δίνουν χρόνο για πολιτικό σχεδιασμό, λειτουργούν όμως υπό πίεση αφού το όριο του 28% των ευρωεκλογών φαίνεται δύσκολο να ξεπεραστεί στο προσεχές διάστημα καθιστώντας το στόχο της αυτοδυναμίας μακρινό και δυσπρόσιτο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι είναι επίμονος, μεθοδικός και πολιτικά αποτελεσματικός. Η δεύτερη τετραετία όμως έχει πάντοτε πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά και είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τη φθορά του πολιτικού χρόνου. Το 2019 η κυβέρνηση είχε παρουσιάσει ένα πολιτικό όραμα με φρεσκάδα και αισιοδοξία στοιχεία που εμφανώς πλέον απουσιάζουν και πρέπει να επαναπροσδιοριστούν. Επιπλέον ρεαλιστική επανατοποθέτηση χρειάζεται και ο πολιτικός στόχος για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο μία νίκη να εκληφθεί τελικά ως ήττα. Γιατί το ζητούμενο στην πολιτική είναι να περνάς πάνω από τον πήχη που εσύ θέτεις κάθε φορά.
(Ο Αντώνης Παπαργύρης είναι Διευθυντής ερευνών GPO -Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Νέα Σαββατοκύριακο")
