Σύμφωνα με τη νομολογία, η καταβολή του μερίσματος, αν και αποτελεί νόμιμη υποχρέωση της εταιρείας και ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των μετόχων για κερδοφόρες χρήσεις, δεν συνιστά δαπάνη που μπορεί να εκπέσει από τα έσοδα της επιχείρησης.
Η νομολογία λοιπόν «αποθαρρύνει» τις εταιρείες από το να λάβουν δάνεια για την καταβολή μερισμάτων, καθώς οι τόκοι δεν θα αναγνωρίζονται ως εκπιπτόμενες δαπάνες. Επιπλέον, περιορίζει τις δυνατότητες των εταιρειών να αξιοποιούν τα ταμειακά τους διαθέσιμα σε άλλες παραγωγικές επενδύσεις, καθώς ο δανεισμός για τη διανομή μερίσματος δεν θεωρείται ότι εντάσσεται στις συνήθεις εμπορικές συναλλαγές.
Κατά το Συμβούλιο της Επικρατείας, ο ισχυρισμός ότι με το ληφθέν δάνειο για τη διανομή μερίσματος δίνεται στην εταιρεία η δυνατότητα να αξιοποιήσει τα ταμειακά της διαθέσιμα σε παραγωγικές επενδύσεις είναι αόριστος. Ειδικότερα, η έμμεση ωφέλεια της επιχείρησης από την ικανοποίηση των μετόχων προς απόληψη μερίσματος δεν εμπίπτει στην έννοια του συμφέροντος της επιχείρησης.
Επομένως, οι τόκοι του δανείου δεν αναγνωρίζονται προς έκπτωση από τα ακαθάριστα έσοδα της εταιρείας, καθώς δεν προκύπτει ότι οι δαπάνες τόκων έχουν πραγματοποιηθεί προς το συμφέρον της επιχείρησης.
