Η αναισθησιολόγος κα. Φανή Ταϊγανίδου μιλά και εξηγεί αναλυτικά στα Dnews τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση που μας δαγκώσει φίδι.
Ποια είναι τα συμπτώματα που εμφανίζουμε και ποια τα βήματα που που ακολουθούμε;
Η παρουσία ενός φιδιού κοντά μας, μπορεί να μην γίνει εγκαίρως αντιληπτή, αναφέρει, με αποτέλεσμα εκείνο να προλάβει να μας δαγκώσει.
«Γι' αυτό και τα δήγματα φιδιών βρίσκονται κυρίως στα άκρα μας, είτε τα άνω είτε τα κάτω. Το δάγκωμα του φιδιού δεν είναι ασφαλές να το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας, διότι μπορεί να προκαλέσει και συστηματικά συμπτώματα (πχ ζάλη, υπόταση, ταχυκαρδία, θολή όραση, απώλεια αισθήσεων) εκτός από οίδημα, άλγος και ερυθρότητα της περιοχής. Ωστόσο μπορούμε να ακολουθήσουμε κάποια βήματα προκειμένου να βοηθήσουμε το μέλος ή το σημείο που πάσχει», σημειώνει.
Σύμφωνα με τη περιβαλλοντική οργάνωση WWF, τα φίδια που έχουν δηλητήριο στη χώρα μας, είναι ο σαπίτης, το αγιόφιδο και οι οχιές.
Τα δύο πρώτα έχουν δηλητήριο στα πίσω δόντια και άρα είναι πάρα πολύ δύσκολο να δαγκώσουν με τρόπο που να εγχύσουν δηλητήριο σε άνθρωπο.
Σχετικά με τις οχιές, πέντε είναι τα είδη που υπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά μόνο ένα, η Vipera ammodytes, εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα.
Σε περίπτωση λοιπόν που μας δαγκώσει φίδι, η κα. Ταϊγανίδου επισημάνει στα Dnews τα εξής:
«Η πρώτη μας μέριμνα είναι να απομακρυνθούμε και να σταθούμε σε ένα πιο ασφαλές σημείο. Προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και καλούμε εξειδικευμένη βοήθεια (166-ΕΚΑΒ). Δεν προσπαθούμε να μεταβούμε μόνοι μας στο Κέντρο Υγείας ή στο Νοσοκομείο ούτε επιχειρούμε να οδηγήσουμε, υπό τον κίνδυνο λιποθυμίας.
Μέχρι να φτάσει το ΕΚΑΒ, τοποθετούμε το μέλος σε φυσική και στάσιμη θέση στο έδαφος.
Αφαιρούμε όλα τα αξεσουάρ (πχ ρολόγια, δαχτυλίδια) προτού προκληθεί οίδημα στην περιοχή και πλένουμε καλά το σημείο με νερό και σαπούνι. Ύστερα το καλύπτουμε με μια καθαρή και στεγνή πετσέτα/σεντόνι και παρακολουθούμε την εξέλιξη του οιδήματος. Ιδανικό θα ήταν, αν έχουμε μαρκαδόρο, να σημειώνουμε πού σταματάει η ερυθρότητα και το οίδημα και την ώρα.
Δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να βγάλουμε οι ίδιοι το δηλητήριο με το στόμα, ούτε να κόψουμε το σημείο με μαχαίρι ή άλλο εργαλείο. Δεν δένουμε το άκρο με τουρνικέ ούτε και βάζουμε πάγο στο σημείο του δήγματος.
Τέλος, δεν παίρνουμε μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη για να αντιμετωπίσουμε τον πόνο και φυσικά δεν πίνουμε αλκοόλ προκειμένου να δράσει ως αναλγητικό. Γενικώς το δήγμα φιδιού είναι μια επείγουσα κατάσταση που απαιτεί εξειδικευμένη βοήθεια και πρέπει να την καλούμε πριν ακόμη εμφανιστεί η συμπτωματολογία.
Για να βοηθήσουμε στην αντιμετώπιση του κινδύνου οφείλουμε να παραμένουμε πρώτα ασφαλείς και να ακολουθούμε πολύ συντηρητικά βήματα, ούτως ώστε να μην προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι μεγαλύτερη ζημιά και μια επιδείνωση της κατάστασης. Σημαντικό είναι, λοιπόν, όταν κινούμαστε σε περιοχές αυξημένης επικινδυνότητας να μην είμαστε μόνοι ή τουλάχιστον να είμαστε απαραιτήτως εξοπλισμένοι και εφοδιασμένοι -κυρίως με ψυχραιμία- για την αντιμετώπιση μιας επείγουσας κατάστασης».
