Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε ισόβια, υποστήριξε ενώπιον των δικαστών ότι έχει περάσει δύσκολες στιγμές. Ο θάνατος ενός παιδιού είναι φοβερό πράγμα, υποστήριξε, για να ισχυριστεί πως του έρχονται εικόνες στο μυαλό που του κάνουν «την καρδιά κομμάτια».
«Θα ήθελα στο μέλλον αν μπορούσα να τα φέρει ο θεός να μιλήσω με τη μητέρα και να της πω πράγματα που θα βγουν μέσα από την καρδιά μου», είπε.
Κατηγορούμενος: Ήταν ένα επεισόδιο που σου ανεβάζει τους χτύπους της καρδιάς
Πρόεδρος: Με τι σκοπό και ψυχολογία γυρίσατε πίσω και μάλιστα πεζή; Να κάνετε τι; Συλλήψεις; Να τους μιλήσετε; Δεν μιλήσατε με τη διμοιρία να ζητήσατε βοήθεια. Πήρατε την απόφαση μόνος σας. Ακάλυπτος και εσείς και ο συνάδελφος σας γυρίζετε πίσω. Να κάνετε τι; Θα μπορούσατε να τους ελέγξετε; Ξέρετε ότι υπάρχουν τουλάχιστον 10 άτομα.
Κατηγορούμενος: 5-6 υπολογίζω ότι ήταν. Κατεβήκαμε να δούμε τι γίνεται και τι σκοπούς έχουν τα άτομα. Την ώρα που κατεβαίναμε προς Τζαβέλα δεν είδα κανένα άτομο. Είχε ησυχία. Ο Βασίλης ήταν πιο πίσω από μένα. Δεν τον είχα ποτέ πλάι μου, στο οπτικό μου πεδίου. Ήταν 2-3 μέτρα πίσω μου. Δεν είδα τίποτα στην αρχή. Στα πρώτα 30 μέτρα δεν φαινόταν κόσμος. Από το βάθος βγήκαν άτομα και πέταξαν αντικείμενα. Ήταν κρυμμένοι και έρχονταν προς το μέρος μου. Άκουσε φωνές, βρισιές, κουβέντες όπως «κωλόμπατσοι». Έχασα την ψυχραιμία μου. Φοβήθηκα. Δεν ήξερα πόσοι ήταν. Μπροστά βλέπω κάτι άτομα και πίσω κάτι σκιές. Μπροστά υπολογίζω 3-4 άτομα. Στις σκιές ακουγόταν βουητό. Δεν ξέρω πόσοι ήταν. Σίγουρα πάνω από 15 άτομα. Φώναζαν κι αυτοί. Πετάνε μπουκάλια, κάποια μεταλλικά αντικείμενα και πέτρες.
Πρ: Νιώθετε τι εκείνη τη στιγμή φόβο;
Κατηγορούμενος: Νιώθω φόβο. Όταν έχω απέναντι μου 30-40 άτομα, νιώθω να απειλείται η σωματική μου ακεραιότητα. Ο Βασίλης βγάζει και πετάει κρότου λάμψης που είχε πάρει μαζί του από το περιπολικό. Τα άτομα δεν οπισθοχώρησαν, έκαναν κίνηση φόβου στιγμιαία. Δεν οπισθοχώρησαν άλλα κινήθηκαν πιο έντονα προς το μέρος μας. Δεν διαπίστωσα φόβο.
Πρ: Σας είπε κάτι; «φύγαμε», «Πάμε»;
Κατηγ: Δεν θυμάμαι. Είχε και θόρυβο.
Πρ: Εκτονώθηκε το περιστατικό;
Κατηγ: Οχι, το αντίθετο. Βλέπω δυο άτομα να βγαίνουν από Κωλλέττη. Κινούνταν στο δρόμο προς το μέρος μας, δεν θυμάμαι αν πετούσαν αντικείμενα.
Πρ Ήταν η κατάσταση τέτοια που αισθανθήκατε εγκλωβισμένος και τρομοκρατημένος;
Κατηγ: Είναι ένα περίεργο συναίσθημα…
Πολιτική αγωγή: Ο ίδιος να πει και όχι να επιβεβαιώνει αυτά που τον ρωτάτε.
Κατηγορούμενος: Οπισθοχώρησα, ένιωσα την επίθεση να μεγαλώνει και να πλησιάζουν και έκανα χρήση όπλου. Τράβηξα όπλο, το προέταξα μπροστά προς την Τζαβέλα χαμηλά έδειχνε και κατευθυνόταν προς χαμηλά κάτω για να το βλέπουν. Πυροβόλησα δυο φορές στον αέρα. Τους έλεγα «πίσω» πιο πριν και έβριζα.
Πρ: Τους είπατε ότι θα κάνετε χρήση όπλου;
Κατηγ: Οχι. Πυροβόλησα για εκφοβισμό.
Πρ: Είναι κλασικό αυτό; Είναι πυκνοκατοικημένη περιοχή τα Εξάρχεια… Και οι μάρτυρες δεν την είδαν αυτή την κινηση.
Κατηγ: Εγώ εκεί πυροβόλησα. Το όπλο το είχα πάντα χαμηλά και πυροβόλησα στον αέρα. Τον κοίταξα και μου είπε «πάμε».
Πρ: Η απόφαση σας να χρησιμοποιήσετε όπλο, η εσχάτη κίνηση για καταστολή ενός περιστατικού, ήταν προσωπική σας απόφαση. Δεν είχατε συνεννοηθεί ή συζητήσει κάτι; Δεν μιλήσατε, έστω με νεύματα.
Κατηγ: Οχι. Ήταν τόσο γρήγορα τα γεγονότα. Φύγαμε και ανεβήκαμε στο περιπολικό. Μετά τον πυροβολισμό δεν άκουσα τίποτα. Απολυτή ησυχία. Δεν κατάλαβα τίποτα. Εγώ δεν είδα παιδί ή κάποιο να πέφτει. Πυροβόλησα και έκανα μεταβολή. Μετά άκουσα να φωνάζουν στιγμιαία, αλλά δεν άκουσα τι. Φύγαμε για να μην κινδυνεύσουμε περαιτέρω για να μην εξελιχθούν τα πράγματα χειρότερα. Είχα την αίσθηση ότι έκαναν πίσω.
Κατά την έναρξη της απολογίας του, ο κατηγορούμενος ζήτησε συγγνώμη για όσα έχουν συμβεί λέγοντας χαρακτηριστικά:
«Θα ξεκινήσω ζητώντας συγγνώμη. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια τη συντριβή μου για αυτό που έγινε, δεν είναι εφικτό να εκφράσω τη λύπη μου για την οικογένεια, για αυτά που έχει περάσει, για τη μάνα, για το συγχωρεμένο πατέρα. Θα ήθελα να μπορούσα να αλλάξω τη ροή των πραγμάτων, όπως έγιναν. Πέρασα δύσκολες στιγμές, έχουν περάσει δέκα χρόνια, ειδικά τις πρώτες εκείνες μέρες. Ο θάνατος ενός παιδιού είναι φοβερό πράγμα, όλοι έχουμε αδυναμία στα παιδιά μας και βλέποντας τα παιδιά στην τηλεόραση, μου έρχονται ωραία συναισθήματα και πάντα μου έρχεται στο μυαλό το παιδί. Καταλαβαίνετε τι ανηφόρα είναι αυτή για μένα και κάθε χρόνο έρχεται η ώρα, η μέρα εκείνη η δύσκολη που η καρδιά μου γίνεται ρημάδι. Θα ήθελα πραγματικά στο μέλλον να τα φέρει έτσι ο Θεός να μπορέσω να μιλήσω με τη μητέρα και την αδελφή του και να τους πω πράγματα που θα βγουν μέσα από την καρδιά μου.».
