Στην Ημερίδα έκανε παρέμβαση και ο Υπουργός ΥΠΥΜΕΔΙ κ. Χρήστος Σπίρτζης, ο οποίος εξέθεσε τις θέσεις για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του ΥΠΥΜΕΔΙ και τον προγραμματισμό του.
Τα κυριότερα συμπεράσματα που προέκυψαν από τις παρουσιάσεις – παρεμβάσεις των ομιλητών και τον ελεύθερο διάλογο που ακολούθησε είναι :
1. Διαπιστώθηκε ότι ο άκρατος ανταγωνισμός με τις υψηλές εκπτώσεις που επικράτησε μέχρι σήμερα, οδήγησε σε υψηλότερο κόστος και μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου υλοποίησης των έργων, σε σχέση με τον αρχικό προγραμματισμό και δυσχέρανε την απορρόφηση της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης. Αυτός ο άκρατος ανταγωνισμός βλάπτει το δημόσιο συμφέρον.
2. Παρ’ όλα αυτά, όπως προέκυψε από εμπεριστατωμένες μελέτες, το κόστος υλοποίησης των Δημοσίων Έργων στην Ελλάδα είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη.
3. Βασικό στόχο σε όλες τις φάσεις υλοποίησης των Δημοσίων Έργων πρέπει να αποτελεί η επίτευξη του Μέγιστου Κοινωνικού Οφέλους, μέσω της υιοθέτησης του Βέλτιστου Κόστους, στο οποίο προσμετρώνται επί πλέον παράγοντες που αφορούν στην ποιότητα, στο χρόνο υλοποίησης, στη λειτουργία και συντήρηση, στον κύκλο ζωής, στο περιβάλλον, στην αειφορία, στην καινοτομία κλπ.
4. Είναι αναγκαίο να ενσωματωθούν το ταχύτερο στο Νομικό Πλαίσιο της χώρας οι νέες Ευρωπαϊκές Οδηγίες για τις Δημόσιες Συμβάσεις, με τρόπο ώστε να επιτυγχάνεται η μέγιστη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που παρέχουν. Το υπό διαμόρφωση Νομικό Πλαίσιο πρέπει να παρέχει την ευελιξία επί μέρους ρυθμίσεων, για λύσεις προσαρμοσμένες στην ελληνική πραγματικότητα ώστε να διασφαλίζεται το βέλτιστο κόστος.
5. Πρέπει να επιδιωχθεί η κινητοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων δημόσιων και ιδιωτικών πόρων για την υλοποίηση υποδομών, με την προώθηση έργων κατάλληλου προϋπολογισμού που θα μοχλεύσουν και τραπεζικά δάνεια, ώστε να γίνει υπέρβαση της σημερινής οικονομικής κρίσης και να μειωθεί η ανεργία.
6. Είναι αναγκαία η επεξεργασία και υλοποίηση εθνικής στρατηγικής, με την ενεργή συστράτευση όλων των μερών, για τον ορθολογικό σχεδιασμό των υποδομών της χώρας και την περαιτέρω δραστηριοποίηση της κατασκευαστικής βιομηχανίας στο εξωτερικό, τομέας από τον οποίο η Πολιτεία μέχρι τώρα απουσίαζε.
Σύμφωνα με τη μελέτη, «το Σύστημα Παραγωγής ΔΕ παρουσιάζει διαρθρωτικά προβλήματα, οι αλλαγές των συστημάτων δημοπράτησης δεν εξομάλυναν τη συνολική διαδικασία, αφού σχεδιασμός και ο προγραμματισμός (μελέτες - χρονοπρογραμματισμός - παρακολούθηση έργων) δεν καλύπτει τις σύγχρονες απαιτήσεις».
Επιπλέον, «δεν αντιμετωπίστηκε επαρκώς η έλλειψη ορθολογικού σχεδιασμού (στοχοθεσία - προδιαγραφές - τιμές - μελέτες) και οι Αναθέτουσες Αρχές δεν είχαν επαρκή τεκμηρίωση του κόστους».
«Η Μειοδοσία, χωρίς υποστήριξη με κατάλληλα εργαλεία, επιδείνωσε το πρόβλημα. Η αυξημένη εγγυοδοσία δεν αντιμετώπισε της υπέρμετρες εκπτώσεις, αντίθετα παρουσιάστηκαν: υπερβάσεις κόστους - συμπληρωματικές συμβάσεις, που χρησιμοποιούνταν για να καλυφθούν ατέλειες - προβλήματα σχεδιασμού (απαλλοτριώσεις, γεωτεχνικές - αρχαιολογικές έρευνες, αδειοδότηση χώρων εναπόθεσης προϊόντων, καθαιρέσεων & εκσκαφών, κλπ)».
Τέλος, «η μη ολοκλήρωση εργολαβιών σε αρκετές περιπτώσεις οδηγεί σε νέες συμβάσεις τύπου "σκούπα", με σημαντικές αυξήσεις στο τελικό κόστος, ξεπερνώντας συνήθως τον προϋπολογισμό και με χρόνους υλοποίησης σημαντικά μεγαλύτερους από τους προγραμματισμένους. Η διάρθρωση του ΜΕΕΠ και ο τρόπος ελέγχου - διατήρησης των εταιρειών δεν εκσυγχρονίστηκε. Πλήθος εταιρειών κατέληξε με προβλήματα οικονομικά μέχρι διάλυσης τους».