×

Μήνυμα

Failed loading XML...
Opinions

Ήρωες, χωρίς αξιοπρέπεια

Κώστας Καρβουναρίδης Κώστας Καρβουναρίδης
Ήρωες, χωρίς αξιοπρέπεια
Δεδομένου ότι οι διεθνείς ομοσπονδίες αρνούνται να αντιμετωπίσουν τους αθλητές, ως ανθρώπους, ίσως, ήρθε η ώρα οι ίδιοι να αρχίσουν να αντιδρούν, για να προασπίσουν την αξιοπρέπειά τους.

Ο ξαφνικός θάνατος του Τζορτζ Μπάλντοκ σκόρπισε θλίψη σε όλη την ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία. Οι συναθλητές του στον Παναθηναϊκό, αλλά και πολλοί ποδοσφαιριστές από αντίπαλες ομάδες, εξέφρασαν την οδύνη τους για το αναπάντεχο γεγονός. Από τους πρώτους που εκδήλωσαν τη θλίψη τους, ήταν ο Ροντινέι, σπουδαίος παίκτης του Ολυμπιακού, «αιώνιου αντίπαλου» του ΠΑΟ.

Από τους πρώτους που ένοιωσαν το πλήγμα της ξαφνικής απώλειας, αν εξαιρεθούν τα οικογενειακά πρόσωπα, ήταν οι συμπαίκτες του Μπάλντοκ στην Εθνική Ελλάδας. Εκείνοι έμαθαν για το θάνατο του συναθλητή τους, αμέσως μετά την τελευταία προπόνηση, την παραμονή του αγώνα της Ελλάδας με την Αγγλία στο «Γουέμπλεϊ».

Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία υπέβαλε αίτημα στην UEFA για αναβολή του αγώνα, αλλά εκείνη απάντησε αρνητικά. Το παιχνίδι θα έπρεπε να γίνει «κανονικά», καθώς, σύμφωνα με την επίσημη δικαιολογία, «δεν υπήρχαν άλλες ημερομηνίες» διεξαγωγής. Επομένως, οι Έλληνες παίκτες υποχρεώθηκαν να κατέβουν στο γήπεδο και να παίξουν μπάλα, είκοσι τέσσερις ώρες μετά την είδηση της απώλειας του συναθλητή και φίλου για κάποιος από αυτούς.

Προφανώς, δε συνιστά έκπληξη η απόφαση της UEFA. Θυμίζουμε ότι το 2021, κατά τη διάρκεια του αγώνα Δανίας – Φιλανδίας, ο Κρίστιαν Έρικσεν κατέρρευσε μπροστά στους χιλιάδες φιλάθλους που είχαν κατακλύσει το Στάδιο «Πάρκεν» της Κοπεγχάγης, αλλά και στα εκατομμύρια τηλεθεατών.

Ο σπουδαίος χαφ, σώθηκε χάρη στην έγκαιρη επέμβαση διασωστών που του παρείχαν καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση. Παρά το γεγονός ότι αγώνας διακόπηκε για σχεδόν δύο ώρες, η UEFA διέταξε να συνεχιστεί την ίδια μέρα, από το λεπτό που διακόπηκε. Οι Δανοί ποδοσφαιριστές αγωνίστηκαν γνωρίζοντας ότι ο συμπαίκτης τους χαροπάλευε στο νοσοκομείο. Η απόφαση της συνέχισης του ματς πάρθηκε με κριτήριο ότι η επανάληψη του κάποια άλλη μέρα, θα διατάραζε το πρόγραμμα της διοργάνωσης…

«The show must go on» λοιπόν… Υπάρχει, άραγε, κάποιο όριο σε αυτή την κυνική εισαγόμενη από την αμερικανική κουλτούρα παραδοχή; Υπάρχει, κάτι πιο ισχυρό από το χρήμα, τα προγράμματα των διοργανώσεων και το τηλεοπτικό πρόγραμμα, που να μπορεί να πείσει εκείνους που αποφασίζουν, ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη αξία; Και δεν αναφερόμαστε, μόνο, στο σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή εκείνου που «φεύγει» ή εκείνου που χαροπαλεύει, αλλά και στα συναισθήματα εκείνων που μένουν πίσω. Στη θλίψη, τον πόνο, ή την αγωνία που μπορεί να νοιώθει ένας άνθρωπος, που καλείται να «παίξει μπάλα», γνωρίζοντας ότι ο συναθλητής του έχει πεθάνει πριν λίγες ώρες ή δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.

Φαίνεται πως τέτοιο όριο δεν υπάρχει… Οι αθλητές χρησιμοποιούνται σαν μαριονέτες. Σα μηχανές παραγωγής γκολ και ρεκόρ, που γεμίζουν το πρόγραμμα των διοργανώσεων και των τηλεοπτικών δικτύων και λειτουργούν χωρίς συναισθήματα ιδανικά και αξίες, σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου σε αντίθεση με τον πραγματικό δεν χωράει τίποτε που να είναι ανθρώπινο.

Πηγαίνοντας σε κλίμακα γεγονότων με παγκόσμια σημασία, θυμόμαστε ότι την 11η Σεπτεμβρίου 2001, oι επιθέσεις των τρομοκρατών της Αλ Κάιντα στους «Δίδυμους Πύργους» και το αμερικανικό Πεντάγωνο, που συγκλόνισαν ολόκληρη την Υφήλιο δεν ήταν αρκετές για να πείσουν την UEFA να αναβάλει τη διεξαγωγή των, προγραμματισμένων για εκείνη τη μέρα, αγώνων του Champions League. Χρειάστηκε η παρέμβαση των μεγάλων ευρωπαϊκών club που απείλησαν ότι δε θα κατέβουν να αγωνιστούν, για να πειστεί η UEFA να αναβάλει τα ματς της επόμενης μέρας.

Θυμίζουμε ότι, παρά τον πόλεμο που μαίνεται στη Μέση Ανατολή, θα γίνουν «κανονικά» οι αγώνες Ισραήλ – Γαλλίας και Ιταλίας – Ισραήλ, στο πλαίσιο του Nations League. Όπως, «κανονικά» θα διεξαχθούν και τα ματς Ιράκ – Παλαιστίνης, Παλαιστίνης – Κουβέιτ, Ουζμπεκιστάν – Ιράν και Ιράν – Κατάρ, στο πλαίσιο των Προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο… Και γιατί να μη γίνουν; Ο Τζιάνι Ινφαντίνο, πρόεδρος της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA) έκανε το χρέος του. Δήλωσε ότι: «Ο κόσμος του ποδοσφαίρου επιθυμεί να επιβεβαιώσει την αλληλεγγύη του για τον λαό του Ισραήλ και της Παλαιστίνης και για όλα τα αθώα θύματα που πλήρωσαν ένα τρομερό τίμημα». Όπως και η ΔΟΕ, η οποία έχει επιβάλλει αποκλεισμό κατά των αθλητών της Ρωσίας, λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, δέχθηκε (επίσης) «κανονικά» τη συμμετοχή του Ισραήλ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

Γίνεται φανερό, επομένως, ότι, είτε πρόκειται για διαχείριση καθαρά ανθρώπινων στιγμών, είτε για προσέγγιση σημαντικών παγκόσμιων γεγονότων, οι διοικούντες τον παγκόσμιο αθλητισμό κρατούν μία εντελώς ανάλγητη στάση, που δεν έχει καμία σχέση με τις αξίες που πρεσβεύουν τα ίδια τα σπορ και οι άνθρωποι που τα υπηρετούν, δηλαδή οι ίδιοι οι αθλητές. Παρόμοιες λογικές έχουν οδηγήσει σε κωμικοτραγικές καταστάσεις, που έχουν δυσφημίσει τον αθλητισμό. Όπως, το 1973. Τότε που η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της EΣΣΔ ζήτησε από τη FIFA να μη γίνει ο αγώνας με τη Χιλή, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγο, γιατί στο ίδιο γήπεδο, τον Σεπτέμβρη του 1973, δηλαδή λίγες ημέρες από την προγραμματισμένη ημερομηνία διεξαγωγής του ματς, το καθεστώς του Πινοσέτ είχε δολοφονήσει και βασανίσει χιλιάδες πατριώτες. Η FIFA απέρριψε το αίτημα, οι Σοβιετικοί δεν κατέβηκαν να παίξουν και οι Χιλιανοί ποδοσφαιριστές βάζανε γκολ σε άδεια τέρματα, με τους συγκεντρωμένους φιλάθλους στις κερκίδες να πανηγυρίζουν τα γκολ. Οι εικόνες, που είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο, ακόμα και σήμερα γελοιοποιούν το άθλημα.

Δεδομένου ότι οι διεθνείς ομοσπονδίες αρνούνται να αντιμετωπίσουν τους αθλητές, ως ανθρώπους, ίσως, ήρθε η ώρα οι ίδιοι να αρχίσουν να αντιδρούν, για να προασπίσουν την αξιοπρέπειά τους. Ίσως είναι αναγκαίες συντονισμένες δράσεις ή εκδηλώσεις εκ μέρους τους, για να σπάσουν, επιτέλους, τα τείχη που ορθώνονται ανάμεσα σε αυτούς και τους «παράγοντες».

Πολλοί φίλαθλοι διατύπωσαν την άποψη ότι οι Έλληνες διεθνείς δε θα έπρεπε να παίξουν στο «Γουέμπλεϊ». Θα έπρεπε να γίνει η ανάκρουση των εθνικών ύμνων, να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή, προς τιμήν του άτυχου Μπάλντοκ και να αποχωρήσουν. Θα ήταν μία ακραία αντίδραση που θα επέφερε και τιμωρίες. Φαίνεται, όμως, ότι δεν υπάρχει και άλλος δρόμος, μπροστά στην ακραία αναλγησία και τη βαθιά υποτίμηση της προσωπικότητας τους.

Στο κάτω κάτω της γραφής, στα μάτια μας, δηλαδή στα μάτια όσων αγαπούν τον αθλητισμό, οι αθλητές έχουν μία ανώτερη διάσταση. Είναι κάτι σαν ήρωες. Και επομένως, προσβάλλει και εμάς να πετιέται στα σκουπίδια η αξιοπρέπειά τους. Εν τέλει, αθλητισμός χωρίς αθλητές δεν υπάρχει. Ούτε αθλητές χωρίς αξιοπρέπεια…

(Ο Κώστας Καρβουναρίδης είναι Δικηγόρος – Διεθνές Μάστερ Αθλητικού Δικαίου και Μάνατζμεντ / Διεθνές Κέντρο Αθλητικών Σπουδών – CIES –FIFA)