Πρώτο: Καθιστά τη χώρα μας μέρος των διεθνών αντιπαραθέσεων για τη διανομή των αγορών, των πρώτων υλών, της οικονομικής και πολιτικής επιρροής. Συμμετέχει σε διάφορες συγκρούσεις μέσω των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, με την αποστολή πολεμικών πλοίων στον Κόλπο του Αντεν. Συμμετέχει στις οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, έχει στείλει οπλικά συστήματα στην Ουκρανία, ακόμη και στρατιώτες στο Σαχέλ της Αφρικής. Συμμετέχει στην εκτόξευση των στρατιωτικών δαπανών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Εχει αποστείλει πυραυλικά συστήματα Patriot και στελέχη της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας στη Σαουδική Αραβία, διμοιρία αντιαρματικών σε Battlegroup του ΝΑΤΟ που αναπτύχθηκε στη Βουλγαρία εναντίον της Ρωσίας, στρατιωτικό προσωπικό στο Λονδίνο με αντικείμενο την ανάπτυξη ευρωπαϊκών δυνάμεων στην Ουκρανία.
Δεύτερο: Συνηγορεί και πρωτοστατεί στο κολοσσιαίο πρόγραμμα εξοπλισμών τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, φορτώνοντας με αβάστακτα βάρη τους εργαζόμενους. Μόνο για το REARM κάθε ελληνική οικογένεια θα κληθεί να πληρώσει επιπλέον περίπου οκτώ χιλιάδες ευρώ. Επιμένει σε πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα που δεν υπηρετούν τις ανάγκες της άμυνάς μας αντί να προσανατολίζεται σε ευέλικτα, φθηνότερα και πιο αποτελεσματικά οπλικά συστήματα, κατάλληλα για τις ελληνικές συνθήκες.
Τρίτο: Εξακολουθεί να θέτει σε κίνδυνο την εθνική κυριαρχία εξαιτίας της προθυμίας της να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολυεθνικών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Επιμένει στην εμβάθυνση της στρατηγικής συνεργασίας με τη γενοκτονική κυβέρνηση του Ισραήλ.
Τέταρτο: Αναζητεί επί ματαίω προστασία έναντι της επιθετικότητας της Τουρκίας στους γνωστούς συμμάχους. Ωστόσο είναι παραπάνω από ορατό ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εξακολουθούν την προνομιακή τους σχέση με την Τουρκία, ιδίως μετά την εκλογή Τραμπ. Η ΕΕ βρίσκεται επίσης στο ίδιο μήκος κύματος, αφού μετά την προσπάθεια μιας σχετικά πιο αυτόνομης στρατιωτικής παρουσίας της έχει ακόμη περισσότερο ανάγκη την Τουρκία.
Πέμπτο: Καλλιεργεί αυταπάτες με την αμυντική συνεργασία με τη Γαλλία την ίδια στιγμή που αναθερμαίνεται η γαλλοτουρκική συνεργασία στον αμυντικό τομέα.
Εκτο: Απομονώνει τη χώρα μας από ισχυρούς διεθνείς παίκτες όπως είναι η Κίνα, η Ρωσία, η Ν. Αφρική, ευρύτερα οι χώρες της ομάδας BRICS, αντί να επιδιώκει την ισότιμη και αμοιβαία επωφελή οικονομική συνεργασία μαζί τους.
Χρειαζόμαστε αλλαγή πολιτικής με μια φιλειρηνική, ουδετερόφιλη, ενεργητική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, έξω από στρατιωτικούς συνασπισμούς. Η πλήρης απεμπλοκή από κάθε είδους πολεμική ενέργεια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα ήταν μια σημαντική συμβολή στην προσπάθεια για διεθνή ειρήνη, για συνεννόηση στη βάση των αρχών του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Θα έδινε το μήνυμα ότι οι λαοί δεν δέχονται να οδηγηθούν στο σφαγείο για χάρη των κερδών των πολυεθνικών και των γεωστρατηγικών ανταγωνισμών.
(Ο Δημήτρης Καλτσώνης είναι καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Τα Νέα»)
