Αδυνατούν να κατανοήσουν γιατί τα σύνορα έκλεισαν και δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη βόρεια Ευρώπη διά της ιδίας οδού με πολλούς φίλους και συγγενείς τους που προηγήθηκαν.
«Τι σκέφτονται στην Ευρώπη για εμάς; Θεωρούν ότι θα τους δημιουργήσουμε προβλήματα;» ρωτά ο Άχμεντ από την πόλη Φαλούτζα του Ιράκ. Μαζί με τους φίλους του, τον Μοχάμεντ, τον Άλι και τον Αμπντούλ Αζίζ, κάθονται έξω από τη σκηνή τους και συζητούν για τα κλειστά σύνορα και τι μπορούν να κάνουν τώρα. «Εμείς είμαστε πρόσφυγες, όχι τρομοκράτες» τονίζουν και αποδίδουν τα κλειστά σύνορα στον φόβο που κυριάρχησε στην Ευρώπη μετά τα γεγονότα στο Παρίσι.
«Αν δεν υπήρχε πόλεμος στην πατρίδα μας, δεν θα ερχόμασταν ποτέ εδώ. Κι αν τώρα δεν μας δουν με συμπόνοια και αγάπη, είμαστε χαμένοι. Δεν έχουμε κανένα μέλλον» λέει, από την πλευρά του, ο Μοχάμεντ, ενώ στρίβει ένα τσιγάρο. «Το τελευταίο μου. Τα λεφτά τελείωσαν» λέει με παράπονο.
Λίγα μέτρα παραπέρα, όπως κάθε μέρα, λεωφορεία περιμένουν όσους έχουν κουραστεί από τις συνθήκες ζωής στην Ειδομένη και θέλουν να δώσουν «μια δεύτερη ευκαιρία», όπως εξηγούν, στον εαυτό τους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους μέσω του προγράμματος μετεγκατάστασης.
Μέλος της ευρωπαϊκής υπηρεσίας ασύλου που γυρνά από σκηνή σε σκηνή για να ενημερώσει όσο περισσότερους γίνεται για το τι προβλέπει το πρόγραμμα και πού μπορούν να αποταθούν οι πρόσφυγες, εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι αρκετοί δείχνουν ενδιαφέρον αλλά λιγότεροι είναι αυτοί που τελικά καταλήγουν στο να «κυνηγήσουν» τη διαδικασία.
«Μας αποθαρρύνει το γεγονός ότι στον κατάλογο των 24 χωρών από τις οποίες καλούμαστε να επιλέξουμε είναι και κάποιες με κακή οικονομική κατάσταση» εξηγεί ένας νεαρός, ο οποίος ενημερώνει ότι το μεσημέρι η κοινότητα των περίπου 1.000 Γεζίντι -όπως λέει- από την οποία προέρχεται και ο ίδιος, θα πραγματοποιήσουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας, χωρίς ωστόσο να εμποδίζουν την κίνηση των τρένων. «Θέλουμε να τραβήξουμε την προσοχή του κόσμου στο δικό μας, ξεχωριστό πρόβλημα. Εμείς δεν έχουμε κανένα μέλλον στο Ιράκ. Είμαστε κυνηγημένοι από όλους» τονίζει.
Την ίδια ώρα, ο ήλιος που συνεχίζει να ζεσταίνει τα ταλαιπωρημένα κορμιά των κατοίκων της Ειδομένης -μερικοί συμπληρώνουν ακόμη και μήνα εδώ- δίνει την ευκαιρία στις νοικοκυρές για μπουγάδα. Στις αυτοσχέδιες φωτιές μπροστά από τις μικρές σκηνές, που απλώνονται στα χωράφια δίπλα στον καταυλισμό, ετοιμάζεται το μεσημεριανό φαγητό.
