Με μία μακροσκελή ανάρτηση, όπου μιλάει για τον στενό δεσμό που είχαν οι δυο τους και τα πόσα έχουν περάσει μαζί στη ζωή τους, η Μαντόνα αποχαιρέτησε τον αδελφό της Κρίστοφερ Τσικόνε που πέθανε σε ηλικία 63 ετών.
Στην ανάρτησή της η Μαντόνα παραθέτει και διάφορες φωτογραφίες τους.
«Ο αδελφός μου ο Κρίστοφερ πέθανε, Ήταν το πιο κοντινό πρόσωπο σε μένα για τόπο πολύ καιρό. Είναι δύσκολο να εξηγήσω τον δεσμό μας. Αλλά αναπτύχθηκε μέσα από την κατανόηση ότι ήμασταν διαφορετικοί και ότι η κοινωνία θα μας δυσκόλευσε που δεν ακολουθούσαμε τα πρέπει. Πήραμε ο ένας τον άλλον από το χέρι και χορέψαμε με τρέλα στην παιδική μας ηλικία. Στην πραγματικότητα ο χορός ήταν ένα είδος σούπερ κόλλας που μας κρατούσε μαζί.
»Η ανακάλυψη του χορού στην μικρή μας πόλη με έσωσε και ακολούθησε στη συνέχεια και ο αδελφός μου και τον έσωσε και αυτόν.Ο δάσκαλος του χορού μου, τον οποίο επίσης έλεγαν Κρίστοφερ, δημιούργησε μία ζώνη ασφάλειας για τον αδελφό μου που ήταν ομοφυλόφιλος. Μία λέξη που δε την έλεγαν ούτε καν την ψιθύριζαν εκεί μου μέναμε. Όταν τελικά κατάφερα να έχω τη δύναμη και να μετακομίσω στη Νέα Υόρκη για να γίνω χορεύτρια, ο αδελφός μου με ακολούθησε. Και ξανά πήραμε ο ένας τον άλλον από το χέρι και χορέψαμε μαζί μέσα στην τρέλα της Νέας Υόρκης.
»Καταβροχθίσαμε την τέχνη και τη μουσική και τον κινηματογράφο σαν πεινασμένα ζώα. Είμασταν στο επίκεντρο όλων αυτών των πραγμάτων που εκρήγνυνται. Χορέψαμε μαζί μέσα στην τρέλα της επιδημίας του AIDS. Πήγαμε σε κηδείες και κλάψαμε και πήγαμε για χορό. Χορέψαμε μαζί στη σκηνή στην αρχή της καριέρας μου και τελικά έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής για τόσες πολλές παγκόσμιες περιοδείες. Σε θέματα καλαισθησίας, ο αδελφός μου ήταν ο Πάπας, και έπρεπε να του φιλήσεις το δαχτυλίδι για να πάρεις την ευλογία του. Αποκήρυξε τη Ρωμαιοκαολική εκκλησία, την αστυνομία, την ηθική πλειοψηφία και όλες τις Αρχές που μπήκαν στον δρόμο της καλλιτεχνικής του ελευθερίας. Ο αδελφός μου ήταν εκεί δίπλα μου.
»Ήταν ζωγράφος, ποιητής, οραματιστής. Τον θαύμαζα, είχε ανεπανάληπτο γούστο. Μία φλογερή γλώσσα, που κάποιες φορές τη χρησιμοποιούσε εναντίον μου αλλά πάντα τον συγχωρούσα. Φτάσαμε πιο ψηλά μαζί κα κυλιστήκαμε στα πιο χαμηλά μας. Με κάποιον τρόπο, πάντα βρίσκαμε ο ένας τον άλλο και κρατούσαμε ο ένας το χέρι του άλλου και χορεύαμε. Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν εύκολα. Για κάποιον καιρό δεν μιλούσαμε αλλά όταν ο αδελφός μου αρρώστησε, βρήκαμε ξανά τον δρόμο μας ο ένας δίπλα στον άλλον. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να παραμείνει ζωντανός για όσο ήτα δυνατό. Προς το τέλος αισθανόταν τόσο πόσο και για μια ακόμα φορά, πιάσαμε ο ένας το χέρι του άλλου. Κλείσαμε τα μάτια μας και χορέψαμε μαζί. Χαίρομαι που δεν υποφέρει πια. Δεν θα υπάρξει ποτέ κανείς σαν εκείνος. Ξέρω ότι τώρα κάπου χορεύει».
{https://www.instagram.com/p/DAy1hZpSqqd/?hl=el&img_index=10}
