Η αθώωση έγινε με βάση μια ηχογραφημένη συνομιλία, όπου η ανήλικη παραδέχθηκε ότι οι κατηγορίες κατά του πατέρα της ήταν ψευδείς. Παρά την παράνομη καταγραφή του υλικού, το δικαστήριο αποφάσισε ότι αποτελεί έγκυρο μέσο απόδειξης για την υπεράσπιση του κατηγορούμενου.
Το υλικό, που περιελάμβανε μια ιδιωτική συνομιλία, παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της δικαστικής έρευνας και αναγνωρίστηκε ως νόμιμο μέσο, παρά την παραβίαση των κανόνων για τη χρήση παράνομα αποκτηθέντων αποδεικτικών μέσων. Το δικαστήριο θεώρησε ότι ήταν αναγκαίο για την απόδειξη της αθωότητας του κατηγορουμένου.
Οι δικαστές προέβησαν σε μία "ρηξικέλευθη απόφαση", δηλώνοντας ότι το παράνομο υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί όταν αποτελεί το μοναδικό μέσο για την απόδειξη της αθωότητας ή της ενοχής.
Ο συνήγορος του κατηγορούμενου περιγράφει την απόφαση ως "ρηξικέλευθη", υπογραμμίζοντας ότι αναγνωρίζει τη νομιμότητα του παράνομου υλικού όταν χρησιμοποιείται για απόδειξη.
Η υπόθεση εκκινήθηκε με έγκληση της μητέρας της κοπέλας, ακολούθησαν διάφορες εξετάσεις και ερευνητικά βήματα, με το δικαστήριο να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μηνύτρια δεν ενήργησε δολίως.
Στο πλαίσιο της απόφασης, το δικαστήριο αποφάσισε επίσης να μην επιβάλει δικαστικά έξοδα στη μηνύτρια, θεωρώντας ότι η καταγγελία της δεν ήταν ψευδής ή εκτελέστηκε με δόλο.
