Όπως αναφέρει το thebest, ο Λάμπρος έχει λάβει ειδική εκπαιδευση στον τομέα της επείγουσας προνοσοκομειακής φροντίδας και για να διαδώσει τη σημασία της στη διάσωση μιας ανθρώπινης ζωής, περιφράφει σε post του στο facebook όσα έγιναν χθες. Η γυναίκα εξακολουθεί να νοσηλεύεται διασωληνωμένη.
Όλη η ανατριχιαστική ανάρτηση:
Τρέχω να φτάσω και ταυτόχρονα φοράω γάντια. Γονατίζω. «Κυρία με ακούς;» Μπροστά μου έχω μια γυναίκα ξαπλωμένη στο έδαφος, η οποία δεν αναπνέει. Κάνει gasping – αγωνιώδη προσπάθεια αναπνοής. Ξέρω από τις εκπαιδεύσεις βασικής υποστήριξης ζωής ότι το gasping είναι σημάδι ανακοπής, ωστόσο δεν το έχω δει ποτέ ζωντανά. Κάνω εκτίμηση για 10 πραγματικά δευτερόλεπτα. Η γυναίκα πράγματι δεν αναπνέει… Μιλάω με το ΕΚΑΒ. «Ερχόμαστε», μου λέει ο τηλεφωνητής. Πολύς κόσμος γύρω, η συνεργάτιδά μου τους απομακρύνει. Ξεκινάω καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση. «Και 1 και 2 και 3»… Το έχω κάνει εκατοντάδες φορές σε εκπαιδευτικά προπλάσματα και άλλη μία φορά σε άνθρωπο, κατά το παρελθόν. Κάθε φορά όμως είναι μοναδική.
Μετράω θωρακικές συμπιέσεις και αντιλαμβάνομαι πως λόγω του στρες έχω πιο γρήγορο ρυθμό από αυτόν που πρέπει. Σα να ήθελα υποσυνείδητα μέσω της ταχύτητας των συμπιέσεων να την κάνω να σηκωθεί… Ξέρω όμως ότι δε συμβαίνει έτσι και επιβραδύνω. Συμπιέζω τον θώρακά της με συχνότητα 100 με 120 το λεπτό. Ακούω μια σειρήνα. «Έρχεται το ΕΚΑΒ» σκέφτομαι. «Ωραία, έφτασε γρήγορα ο απινιδωτής – οι πιθανότητες είναι υπέρ μας». Η σειρήνα πλησιάζει κι εγώ κάνω ακατάπαυστα συμπιέσεις – βλέπεις λόγω COVID19 οι εμφυσήσεις δεν εφαρμόζονται πια. Μπροστά μου σταθμεύει η μοτοσυκλέτα ταχείας ανταπόκρισης του ΕΚΑΒ. Την οδηγεί ο Τακης συνεκπαιδευτής και συνοδοιπόρος μου στις εκπαιδεύσεις, μα προ πάντων δάσκαλός μου στην προνοσοκομειακή αντιμετώπιση ανακοπής και τραύματος. Ανακουφίζομαι στιγμιαία. «Θα συνεργαστούμε καλά», σκέφτομαι. Ο Τάκης με βλέπει να εφαρμόζω συμπιέσεις και ξέρει πως έχουμε αντίπαλο τον χρόνο. Φέρνει το μαγικό μηχάνημα: Τον αυτόματο εξωτερικό απινιδωτή. Του λέω: «Με το που τον ετοιμάσεις, πες μου να κόψω τα ρούχα». Ζητάω από την Ελένη, τη συνεργάτιδά μου, να βγάλει το ατραυματικό ψαλίδι από τη θήκη που έχω στο αλεξίσφαιρό μου, καθώς τα δικά μου χέρια συμπιέζουν συνεχώς τον θώρακα της γυναίκας. Κάθε συμπίεση μετράει. Ο ιδρώτας ποτάμι, μπαίνει στα μάτια μου και με τσούζουν. Ο Τάκης έτοιμος, ο απινιδωτής δίνει ήδη εντολές για την τοποθέτηση των ηλεκτροδίων. Κόβω με το ψαλίδι τη μπλούζα της και κολλάμε τα αυτοκόλλητα ηλεκτρόδια. «Γίνεται ανάλυση καρδιακού ρυθμού, μην αγγίζετε τον ασθενή», λέει η ρομποτική φωνή του απινιδωτή. Το έχω κάνει και αυτό εκατοντάδες φορές σε εκπαιδεύσεις… «Συνιστάται απινίδωση», λέει το μηχάνημα και ο Τάκης τη δίνει. Το σώμα της τινάζεται. Ξανά τα χέρια μου επάνω στον θώρακα. «Και 1 και 2 και 3»…
Ο Τάκης προσπαθεί με αγωνία να φλεβοκεντήσει. Δε βρίσκει φλέβα, όμως δεν εγκαταλείπει. Μια νοσηλεύτρια που περνά τυχαία έρχεται να μας βοηθήσει. Στον δρόμο κανένας δεν περισσεύει… Συμπιέζω εγώ, αερίζει με μάσκα ασκού η νοσηλεύτρια, ο Τάκης ψάχνει φλέβα και τελικά τη βρίσκει και η Ελένη μας δίνει υλικά. Ακούω δεύτερη σειρήνα. «Η κινητή μονάδα του ΕΚΑΒ», σκέφτομαι. Το ασθενοφόρο παρκάρει και μαζί με 2 διασώστες κατεβαίνει η Nατάσα γιατρός καρδιολόγος του ΕΚΑΒ, ομοίως δασκάλα και συνεκπαιδεύτριά μου και στην ανακοπή και το τραύμα. Κατεβάζουν υλικά, ορούς, φάρμακα, το μόνιτορ, ένα σωρό τσάντες. Είμαστε 7 άνθρωποι που δίνουμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό πάνω από τη γυναίκα τώρα. Το πεζοδρόμιο της Έλληνος Στρατιώτου θυμίζει κάτι από Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών… Βρίσκουν φλέβα, τοποθετούν ορό, η Νατάσσα, ο Τάκης και οι υγειονομικοί συνεργάζονται στην εξειδικευμένη πλέον υποστήριξη ζωής. Φιαλίδια, σύριγγες, μετρούν χρόνους… Η Νατάσσα διασωληνώνει με επιτυχία και ο αερισμός με τη μάσκα ασκού γίνεται πιο αποτελεσματικός. Αλλάζω ρόλους με τον έναν διασώστη. Αυτός συμπιέσεις, εγώ αερίζω. Βλέπεις, η κούραση επηρεάζει την ποιότητα των συμπιέσεων και αυτό είναι εις βάρος του θύματος. Στην καρπα δε χωρούν εγωισμοί... Η Ελένη κρατά τον ορό και βοηθά με τα υλικά, ο Τάκης χειρίζεται τον απινιδωτή και μαζί με τους υπόλοιπους χορηγούν τις αδρεναλίνες κλπ. Aλλάζω ξανά ρόλους με τον εκαβίτη και κάνω συμπιέσεις, ενώ αυτός αερίζει ασύγχρονα. Η ένταση είναι πάρα πολύ υψηλή. Είμαστε ήδη μισή ώρα εκεί και η γυναίκα δε δείχνει σημάδια ανάνηψης. Προσπαθώ να κάνω όσο πιο ποιοτικές θωρακικές συμπιέσεις μπορώ. «Και 1 και 2 και 3»… Μετράω, γιατί με βοηθά να κρατάω τον σωστό ρυθμό. Καταφθάνει ο σύζυγος της γυναίκας. Η συνεργάτιδά μου η Ελένη τον απομακρύνει. Πάρα πολύ σκληρό, αλλά έτσι πρέπει να γίνει… «Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε όλοι μας για τη γυναίκα σου σε αυτό το πεζοδρόμιο φίλε» θα ψιθυρίσω αργότερα, γιατί εκείνη την ώρα έχω σημαντικότερα πράγματα από τα ανθρώπινα συναισθήματά μου να διαχειριστώ. Ο απινιδωτής κάνει ανάλυση. Τελειώνει και η Νατάσσα ψηλαφεί τον λαιμό της γυναίκας. «Πιάνω σφύξεις στην καρωτίδα», φωνάζει. Μέσα μου εγώ θέλω να ουρλιάξω από χαρά «την επαναφέραμε», όμως σκέφτομαι το πόσο μακριά είμαστε ακόμη από τα χαμόγελα και συγκρατούμαι ψύχραιμος, συνεχίζοντας αδιάλειπτα τις συμπιέσεις. Ο Τάκης και οι άλλοι 2 διασώστες ετοιμάζουν την αναχώρησή μας. Μαζεύουν υλικά, φέρνουν τη σανίδα, το φορείο… Ένα χάος. Η Ελένη διαβιβάζει στο κέντρο μας με ένδειξη «επείγον». Πρέπει όλοι οι δρόμοι να ανοίξουν για εμάς. Ο εκφωνητής της Άμεσης Δράσης, Ηλίας ενεργοποιεί όλους τους αστυνομικούς που βρίσκονται στους δρόμους της Πάτρας εκείνη τη στιγμή. Έχουμε βάλει τη γυναίκα πάνω στο φορείο και πάμε για το ασθενοφόρο. Εγώ συνεχίζω συμπιέσεις –δεν πρέπει να διακοπούν ούτε για λίγο- άλλος κρατά τον ορό και το μηχάνημα, άλλος πακετάρει… Η γυναίκα είναι στο ασθενοφόρο και από πάνω της πλέον η γιατρός Natasha και ο ένας διασώστης. Ο άλλος θα οδηγήσει. Ο Τακης στη μηχανή του. Τρέχουμε με την Ελένη στο περιπολικό μας. Η συνοδεία ξεκινά. Φάροι σειρήνες, ο ασύρματος ουρλιάζει. Οδηγώ με 140 σφύξεις. Η αγωνία, η ένταση και ο ιδρώτας με έχουν λούσει. Κοιτάζω καθρέφτες, πίσω μου συνεχώς η κινητή μονάδα. Ο Τάκης μαζί με τη ΔΙΑΣ αναδιπλώνουν στα φανάρια. Παραλιακή, Γούναρη, Καλαβρύτων, Νοσοκομείο. Μπαίνουν και πάνε προς τα επείγοντα. Η γυναίκα έχει δικό της καρδιακό ρυθμό… Αναφέρω άφιξη στο κέντρο, αλλά δε μπαίνω μαζί τους. Οδηγώ αργά προς τη μίνι περιμετρική και τα μάτια μου γεμίζουν. Πολλή η ένταση… Ξεκινούν τα τηλέφωνα. Ενημέρωση ηγεσίας, ερωτήματα διαδέχονται τις απαντήσεις και αυτές νέα ερωτήματα. Κυρίως μέσα μου.
Από εχθές έχω δεχθεί πολλά τηλεφωνήματα και μηνύματα από συναδέλφους, φίλους, συγγενείς. «Ήρωες», «Μπράβο σας», «Απίστευτοι», «Τη σώσατε», «Περηφάνια» και πολλά, πολλά άλλα. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν το πόσο αθόρυβα και ταπεινά προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου, επιλέγοντας κατά καιρούς να προβάλλω συγκεκριμένα μηνύματα και όχι εμένα. Αυτό επιλέγω να κάνω και τώρα: Το μήνυμα είναι η διάδοση της καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης. Η εκπαίδευση ανθρώπων στη βασική υποστήριξη ζωής και η δημιουργία όσο το δυνατόν περισσότερων ανανηπτών στην πόλη μου και στη χώρα μας. Μόνο έτσι θα εξασφαλίζουμε ότι δίπλα στο επόμενο θύμα ανακοπής θα βρεθεί ένας «Λάμπρος» για να κερδίσει χρόνο μέχρι την άφιξη των ειδικών του ΕΚΑΒ. Πρεσβεύω και διαδίδω την καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση και την προνοσοκομειακή αντιμετώπιση τραύματος σε κάθε άνθρωπο που συναντώ στον προσωπικό και επαγγελματικό μου κύκλο. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω πάση δυνάμει… Εμείς δεν κάναμε τίποτε παραπάνω από τη δουλειά μας. Το καθήκον μας. Ήμασταν απλοί κρίκοι στην επονομαζόμενη «αλυσίδα επιβίωσης». Η γυναίκα αυτή είναι η «ηρωίδα», η «απίστευτη», καθώς δίνει τη μεγαλύτερη, τη δυσκολότερη και τη σκληρότερη μάχη της ζωής της. Η σκέψη μου, οι ευχές και οι προσευχές μου αυτές τις ώρες είναι τόσο κοντά της, όσο κοντά της ήμασταν και οι 7 άνθρωποι που βοηθήσαμε εχθές στην υποστήριξη προς την ανάνηψή της.
