«Ατομα που δεν είναι συγκροτημένα», «Εχουν αδειάσει από ανθρωπιά», «Δεν δέχονται ότι ο συνάνθρωπός τους, η πρώην σύντροφός τους, έχει δικαίωμα να ελέγχει αυτή την ύπαρξή της και το σώμα της». Αυτά είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το ψυχολογικό προφίλ του θύτη στις γυναικοκτονίες, σύμφωνα με τον ψυχίατρο-ψυχαναλυτή Σάββα Σαββόπουλο.
Με αφορμή τη γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους, ερωτηθείς αν πρέπει οι αστυνομικοί να έχουν εκπαίδευση από ειδικούς ψυχολόγους, ο κ. Σαββόπουλος επεσήμανε στο Ertnews ότι αν σε μια περίπτωση υπάρχει ιστορικό όπου έχει ήδη καταγγελθεί -και μάλιστα από το ίδιο άτομο για βία, για βιασμό - σημαίνει ότι δεν υπάρχει έγκλημα που δεν μπορεί να κάνει.
«Είναι αναγκαίο, θα έλεγα, στη σημερινή κοινωνία, όπου όλα είναι περίπλοκα χρειάζεται μια σε βάθος ενημέρωση για το τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι το θύμα και τι είναι ο θύτης. Δηλαδή θα πρέπει να ξέρουμε ποιος πάει εκεί και πώς μπορούμε να διακρίνουμε ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Πώς πάει κάποιος, που είναι για ένα καβγαδάκι που έχει να κάνει με μια καθημερινή σύγκρουση με τον άνθρωπο που πάει εκεί επειδή νιώθει το άγχος θανάτου. Αυτό είναι ένα μεγάλο φάσμα, μια μεγάλη γκάμα που θα πρέπει να μάθουν να τη διακρίνουν όσοι εμπλέκονται σε τέτοια ζητήματα», τόνισε.
«Σε ζητήματα βίας, ειδικά της έμφυλης βίας, πρέπει να ξέρουν ότι ο θύτης -και πρέπει να υπάρξουν προφίλ γι’ αυτό– μπορεί να κάνει συγκεκριμένα πράγματα. Δηλαδή, αν υπάρχει ένα ιστορικό σε μια περίπτωση όπου έχει ήδη καταγγελθεί και μάλιστα από το ίδιο άτομο για βία, για βιασμό, σημαίνει ότι δεν υπάρχει έγκλημα που δεν μπορεί να κάνει. Το να μη ληφθούν λοιπόν τα μέτρα προστασίας σε ένα τέτοιο πιθανό θύμα είναι σα να θέλετε μια συνενοχή όλου του κοινωνικού πλαισίου, όλων των θεσμών. Είναι δηλαδή δια της παθητικότητας το να μην κάνω κάτι είναι σαν να επιτρέπω να γίνει», πρόσθεσε.
Γιατί έχουν αυξηθεί οι γυναικοκτονίες
Ερωτηθείς τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και γίνονται τόσες γυναικοκτονίες, ο κ. Σαββόπουλος απάντησε ότι «έχει επιβαρυνθεί η ψυχική υγεία. Δηλαδή, ήδη με τη δεκάχρονη περίπου οικονομική και κοινωνική κρίση αυξήθηκαν τα περιστατικά και της κατάθλιψης και των άλλων ψυχικών διαταραχών που προδιαθέτουν για μεγαλύτερα φαινόμενα εκδήλωσης βίας. Για πιο βαριά, δηλαδή πιο έντονα».
Τι συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που τον πυροδοτεί να πάρει το μαχαίρι και να σκοτώσει έναν άνθρωπο; «Είναι ότι πρώτον νιώθει ο ίδιος ένα σκουπίδι και παίρνοντας αυτή την πρωτοβουλία να δει ότι ο άλλος τον τρέμει, νιώθει σαν να παίρνει κάποια αξία. Είναι ένα άτομο που έχει αδειάσει από ανθρωπιά. Πολλοί τέτοιοι, ξέρετε, δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους. Σου λέει, τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα. Είναι άτομα που δεν είναι συγκροτημένα, που δεν έχουν μια ψυχική συνοχή, να μπορούν να ζήσουν ανεξάρτητα. Και εκεί δεν δέχονται ότι ο συνάνθρωπός τους, η πρώην σύντροφός τους, έχει δικαίωμα να ελέγχει αυτή την ύπαρξή της και το σώμα της[…] και αν θέλετε είναι σε μια γενικότερη κατηγορία ότι δεν έχουν μία ηθική συγκρότηση μέσα τους. Αυτό που λέμε εμείς στην ψυχανάλυση, ένα αρκούντως δυνατό υπερεγώ, δηλαδή κάτι μέσα σου να σου πει ότι αυτό δεν γίνεται.
Δεν γίνεται να μιλήσεις άσχημα στο συνάνθρωπό σου. Δεν γίνεται να σηκώσεις χέρι, δεν γίνεται πολύ περισσότερο να σκοτώσεις[…] γι’ αυτό φτιάχτηκε ο πολιτισμός, γι’ αυτό θεσπίστηκε, για να μπορούν να εκπαιδευτούν και να μπορεί να ζει ο ένας με τον άλλον και να συναλλασσόμαστε. Αυτό σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει συμβεί κι εκεί που πρέπει η πολιτεία σαν πολιτισμικός φορέας να έρθει να καλύψει τα κενά εκεί που υπάρχουν, δεν συμβαίνει πάντα. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει και η πολιτεία να ενημερωθεί, που δεν είναι σίγουρο ότι είναι ενημερωμένη πάντα για το τι συμβαίνει και είναι πολύ σημαντικό».
